مزامیر 91 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

پناهگاه و قلعه من

¹ آنکه در پوشش خدای متعال نشسته است، زیر سایه قادر مطلق ساکن خواهد بود.

² درباره خداوند می‌گویم که او پناهگاه و قلعه من است و خدای من که بر او توکّل دارم.

³ زیرا که او تو را از دام صیاد خواهد رهانید و از وبای خبیث.

⁴ به پرهای خود تو را خواهد پوشانید و زیر بالهایش پناه خواهی گرفت. وفاداری او تو را حافظ و سپر خواهد بود.

⁵ از ترسی در شب نخواهی ترسید و نه از تیری که در روز می پرد.

⁶ و نه از طاعونی که در تاریکی می رود و نه از وبایی که وقت ظهر فساد می‌کند.

⁷ هزار نفر به ‌جانب تو خواهند افتاد و ده هزار به ‌دست راست تو. لیکن نزد تو نخواهد رسید.

⁸ فقط به چشمان خود خواهی نگریست و سزای شریران را خواهی دید.

⁹ زیرا گفتی: "تو، ‌ای خداوند، مسکن پناه من هستی!" و آن متعال را پناهگاه خویش گردانیده‌ای.

¹⁰ هیچ بدی بر تو واقع نخواهد شد و بلایی نزد خیمه تو نخواهد رسید.

¹¹ زیرا که فرشتگان خود را درباره تو امر خواهد فرمود تا در تمامی راههایت تو را حفظ نمایند.

¹² تو را بر دستهای خود خواهند گرفت، مبادا پای خود را به سنگ بزنی.

¹³ بر شیر و افعی پای خواهی نهاد؛ شیربچه و اژدها را پایمال خواهی کرد.

¹⁴ «چونکه به من رغبت دارد او را خواهم رهانید و چونکه به اسم من آگاه است او را سرافراز خواهم ساخت.

¹⁵ چون مرا خوانَد او را قبول خواهم کرد. من در تنگی با او خواهم بود و او را نجات داده، سربلند خواهم ساخت.

¹⁶ به طول عمر او را سیر می‌گردانم و نجات خویش را به او نشان خواهم داد.»