مزامیر 77 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

در روز تنگی خداوند را می‌جویم

برای سالار سرایندگان: در مایه یِدوتون. مزمور آساف

¹ صدای من به سوی خداست و فریاد می‌کنم. صدای من به سوی خداست، گوش خود را به من فرا خواهد گرفت.

² در روز تنگی خود خداوند را طلب کردم. در شب، دست من دراز شده، بازکشیده نگشت و جان من تسلّی نپذیرفت.

³ خدا را یاد می‌کنم و پریشان می‌شوم. تفکّر می‌نمایم و روح من متحیّر می‌گردد، سلاه.

⁴ چشمانم را بیدار می‌داشتی. بی‌تاب می‌شدم و سخن نمی‌توانستم گفت.

⁵ درباره روزهای قدیم تفکّر کرده‌ام. درباره سالهای دور گذشته‌های دور.

⁶ سرود شبانه خود را به خاطر می‌آورم و در دل خود تفکّر می‌کنم و روح من تفتیش نموده است.

⁷ مگر خدا تا به ابد ترک خواهد کرد؟ و دیگر هرگز خشنود نخواهد شد؟

⁸ آیا رحمت او تا به ابد قطع شده است؟ و قول او باطل گردیده تا به ابد؟

⁹ آیا خدا شفقت را فراموش کرده؟ و رحمتهای خود را در غضب مسدود ساخته است؟ سلاه.

¹⁰ پس گفتم: «این ضعف من است.» چه شگفت انگیز است سالهای دست راست آن متعال!

¹¹ کارهای خداوند را اعلام خواهم نمود زیرا کار عجیب تو را که از قدیم است، به یاد خواهم آورد.

¹² و در تمامی کارهای تو دقّت خواهم کرد و در صنعتهای تو تفکّر خواهم نمود.

¹³ ‌ای خدا، طریق تو در قدوسیّت است. کیست خدای بزرگ مثل خدا؟

¹⁴ تو خدایی هستی که کارهای عجیب می‌کنی و قوت خویش را بر قوم‌ها آشکار گردانیده‌ای.

¹⁵ قوم خود را به بازوی خویش رهانیده‌ای، یعنی فرزندان یعقوب و فرزندان یوسف را. سلاه.

¹⁶ آبها تو را دید، ای خدا، آبها تو را دیده، پریشان شد. ژرفاها نیز سخت مضطرب گردید.

¹⁷ ابرها آب بریخت و آسمانها رعد بداد. تیرهای تو نیز به هر طرف روان گردید.

¹⁸ صدای رعد تو در گردباد بود و برقها دنیا را روشن کرد. پس زمین مرتعش و لرزان گشت.

¹⁹ طریق تو در دریاست و راههای تو در آبهای فراوان و آثار تو را نتوان دانست.

²⁰ قوم خود را مثل گوسفندان راهنمایی نمودی، به ‌دست موسی و هارون.