مزامیر 63 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

جان من تشنه توست

مزمور داوود، هنگامی که در صحرای یهودا بود.

¹ ای خدا، تو خدای من هستی. با تمامی وجود تو را می‌طلبم. جان من تشنه تو است و بدنم مشتاق تو در زمین خشک تشنه بی‌آب.

² چنانکه در قدس بر تو نظر کردم تا قوت و جلال تو را مشاهده کنم.

³ چونکه رحمت تو از حیات نیکوتر است. پس لبهای من تو را سپاس خواهد خواند.

⁴ از این ‌رو تا زنده هستم، تو را متبارک خواهم خواند. و دستهای خود را به نام تو خواهم برافراشت.

⁵ جان من سیر خواهد شد، چنانکه از مغز و پیه. و زبان من به لبهای شادمانی تو را حمد خواهد گفت؛

⁶ چون تو را بر بستر خود یاد می‌آورم و در پاسهای شب در تو تفکّر می کنم.

⁷ زیرا تو مددکار من بوده‌ای و زیر سایه بالهای تو شادی خواهم کرد.

⁸ جان من به تو چسبیده است و دست راست تو مرا تأیید کرده است.

⁹ و امّا آنانی که قصد جان من دارند، هلاک خواهند شد و به اعماق زمین فرو خواهند رفت.

¹⁰ ایشان به دم شمشیر سپرده می‌شوند و نصیب شغالها خواهند شد.

¹¹ امّا پادشاه در خدا شادی خواهد کرد و هر ‌که به او قسم خورد، فخر خواهد نمود. زیرا دهان دروغ‌گویان بسته خواهد گردید.