مزامیر 57 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

جلال تو بر تمامی زمین باشد

برای سالار سرایندگان: 'نابود مکن'. سروده داوود. وقتی که از حضور شائول به غار فرار کرد.

¹ ای خدا، بر من رحم فرما، بر من رحم فرما! زیرا جانم در تو پناه می‌برد، و در سایه بالهای تو پناه می‌برم تا این بلایا بگذرد.

² نزد خدای متعال فریاد خواهم کرد، نزد خدایی که همه چیز را برایم تمام می‌کند.

³ از آسمان فرستاده، مرا خواهد رهانید. و آنانی را که بر من پا می‌گذارند، رسوا خواهد ساخت. سلاه. خدا رحمت و راستی خود را خواهد فرستاد.

⁴ جان من در میان شیران است. در میان آتش افروزان می‌خوابم یعنی آدمیانی که دندانهایشان نیزه‌ها و تیرهاست و زبان ایشان شمشیر برنده است.

⁵ ‌ای خدا بر آسمانها متعال شو و جلال تو بر تمامی جهان.

⁶ دامی برای پایهایم حاضر ساختند و جانم خم گردید. چاهی پیش رویم کندند، و خود در میانش افتادند، سلاه.

⁷ دل من استوار است خدایا، دل من استوار است. سرود خواهم خواند و ترنم خواهم نمود.

⁸ ‌ای جلال من، بیدار شو! ای بربط و عود بیدار شو! صبحگاهان را بیدار خواهم کرد.

⁹ ‌ای خداوند، تو را در میان ملّتها حمد خواهم گفت. تو را در میان قوم‌ها سپاس خواهم خواند.

¹⁰ زیرا رحمت تو تا آسمانها عظیم است و راستی تو تا افلاک.

¹¹ خدایا بر آسمانها متعال شو و جلال تو بر تمامی جهان.