مزامیر 40 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

یاور و رهاننده من

برای سالار سرایندگان. مزمور داوود

¹ انتظار بسیار برای خداوند کشیده‌ام، و به من مایل شده، فریاد مرا شنید.

² و مرا از چاه هلاکت برآورد و از گل لجن و پایهایم را بر صخره گذاشته، قدمهایم را استوار گردانید.

³ و سرودی تازه در دهانم گذارد یعنی حمد خدای ما را. بسیاری چون این را بینند ترسان شده، بر خداوند توکّل خواهند کرد.

⁴ خوشا به حال کسی ‌که بر خداوند توکّل دارد و به متکبران و مرتدان دروغ مایل نشود.

⁵ ‌ای یَهوْه خدای ما، چه بسیار است کارهای عجیب که تو کرده‌ای و تدبیرهایی که برای ما نموده‌ای. کسی را با تو قیاس نتوان کرد، اگر آنها را بازگویم و بیان بکنم، از حد شمار زیاده است.

⁶ در قربانی و هدیه رغبت نداشتی. امّا گوشهای مرا باز کردی. قربانی سوختنی و قربانی گناه را نخواستی.

⁷ آنگاه گفتم: «اینک می‌آیم! در طومار کتاب درباره من نوشته شده است؛

⁸ در به جا آوردن اراده تو، ‌ ای خدای من، رغبت می‌دارم و شریعت تو در درون دل من است.»

⁹ در جماعت بزرگ به عدالت مژده داده‌ام. اینک لبهای خود را باز نخواهم داشت و تو، ‌ای خداوند، می‌دانی.

¹⁰ عدالت تو را در دل خود مخفی نداشته‌ام. امانت و نجات تو را بیان کرده‌ام. رحمت و وفاداری تو را از جماعت بزرگ پنهان نکرده‌ام.

¹¹ پس تو، ‌ای خداوند، لطف خود را از من باز مدار. رحمت و راستی تو دائم مرا محافظت کند.

¹² زیرا که بلایای بیشمار مرا احاطه می‌کند. گناهانم دور مرا گرفته است به حدی که نمی توانم دید. از مویهای سر من زیاده است و دل من مرا ترک کرده است.

¹³ ‌ای خداوند، مرحمت فرموده، مرا نجات بده. ای خداوند، به یاری من عجله فرما.

¹⁴ آنانی که قصد هلاکت جان من دارند، همگی خجل و شرمنده شوند. و آنانی که در بدی من رغبت دارند، به عقب برگردانیده و رسوا گردند.

¹⁵ آنانی که بر من هه هه می‌گویند، به ‌سبب خجالت خویش حیران شوند.

¹⁶ و امّا همه طالبان تو در تو وجد و شادی نمایند و آنانی که نجات تو را دوست دارند، دائم گویند که خداوند بزرگ است.

¹⁷ و امّا من مسکین و فقیر هستم و خداوند درباره من تفکّر می‌کند. تو یاور و نجات‌دهنده من هستی. ای خدای من، تأخیر مفرما.