مزامیر 39 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

روزهای زودگذر عمر من

برای یدوتون، سالار سرایندگان. مزمور داوود

¹ گفتم راههای خود را حفظ خواهم کرد تا به زبانم خطا نورزم. دهان خود را به لگام نگاه خواهم داشت، مادامی که شریر پیش من است.

² من بی‌زبان بودم و خاموش و از نیکویی نیز سکوت کردم و درد من به حرکت آمد.

³ دلم در اندرونم گرم شد. چون تفکر می‌کردم آتش افروخته گردید. پس به زبان خود سخن گفتم.

⁴ ‌ای خداوند، اجل مرا بر من معلوم ساز و مقدار روزهایم را که چیست تا بفهمم چه‌قدر فانی هستم.

⁵ اینک روزهایم را مثل یک وجب ساخته‌ای و زندگانی‌ام در نظر تو هیچ است. یقین هر آدمی تنها برای بطالت قرار داده شد، سلاه.

⁶ اینک انسان مانند سایه زودگذر است. به عبث مضطرب می‌شود. ذخیره می‌کند و نمی‌داند کیست که از آن بهره خواهد برد.

⁷ و الان ‌ای خداوند، برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو می‌باشد.

⁸ مرا از همه گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان.

⁹ من بی زبان بودم و زبان خود را باز نکردم، زیرا که تو این را کرده‌ای.

¹⁰ بلای خود را از من بردار، زیرا که از ضربت دست تو من تلف می‌شوم.

¹¹ چون انسان را به خاطر گناهش به تنبیه‌ها ادب می‌کنی، نفایس او را مثل بید می‌گذاری. یقین هر انسان تنها برای بطالت است، سلاه.

¹² ‌ای خداوند دعای مرا بشنو و به فریادم گوش بده و از اشکهایم ساکت مباش، زیرا که من غریب هستم در نزد تو و میهمان مثل تمامی پدرانم.

¹³ روی خود را از من بگردان تا فرحناک شوم، قبل از آنکه رحلت کنم و ناپدید گردم.