مزامیر 36 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

محبّت پایدار تو چه عالی است

برای سالار سرایندگان. مزمور داوود، خدمتگزار خداوند

¹ نااطاعتی شریر در درون دل او می‌گوید: که ترس خدا در مقابل چشم او نیست.

² زیرا خود را در نظر خود تملّق می‌گوید تا گناهش آشکار نشود و نفرت‌انگیز نگردد.

³ سخنان زبانش شرارت و حیله است. از دانشمندی و نیکوکاری دست برداشته است.

⁴ شرارت را بر بستر خود تفکر می‌کند. خود را به راه ناپسند مستحکم کرده، از بدی نفرت ندارد.

⁵ ‌ای خداوند، رحمت تو در آسمانها است و امانت تو تا افلاک.

⁶ عدالت تو مثل کوه‌های خداست و احکام تو ژرفای عظیم. ای خداوند، انسان و چارپایان را نجات می‌دهی.

⁷ ‌ای خدا، رحمت تو چه ارجمند است. آدمیان زیر سایه بالهای تو پناه می‌برند.

⁸ از چربی خانه تو شاداب می‌شوند. از نهر خوشی‌های خود ایشان را می‌نوشانی.

⁹ زیرا که نزد تو چشمه حیات ‌است و در نور تو، نور را خواهیم دید.

¹⁰ رحمت خود را برای عارفان خود دوام بخش و عدالت خود را برای راست دلان.

¹¹ پای تکبّر بر من نیاید و دست شریران مرا گریزان نسازد.

¹² در آنجا بدکرداران افتاده‌اند. ایشان انداخته شده‌اند و نمی توانند برخاست.