مزامیر 32 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

خوشا به حال بخشیده شدگان

قصیده داوود

¹ خوشا به حال کسی ‌که عصیان او بخشیده شد و گناه وی پوشانیده گردید.

² خوشا به حال کسی ‌که خداوند به وی جرمی در حساب نیاورد. و در روح او حیله‌ای نمی‌باشد.

³ هنگامی که خاموش می‌بودم، استخوانهایم پوسیده می‌شد از نعره‌ای که تمامی روز می‌زدم.

⁴ چونکه دست تو روز و شب بر من سنگین می‌بود. رطوبتم به خشکی تابستان تبدیل گردید، سلاه.

⁵ به گناه خود نزد تو اعتراف کردم و جرم خود را مخفی نداشتم. گفتم: «عصیان خود را نزد خداوند اقرار می کنم.» پس تو جرم گناهم را عفو کردی، سلاه.

⁶ از این ‌رو هر مقّدسی در وقت مقبول نزد تو دعا خواهد کرد. وقتی که آبهای بسیار به سیلان آید، هرگز به او نخواهد رسید.

⁷ تو پناهگاه من هستی، مرا از تنگی حفظ خواهی کرد. مرا به‌ سرودهای نجات احاطه خواهی نمود. سلاه.

⁸ تو را حکمت خواهم آموخت و به راهی که باید رفت، ارشاد خواهم نمود و تو را به چشم خود که بر تو است، نصیحت خواهم فرمود.

⁹ مثل اسب و قاطر بی‌فهم مباشید، که آنها را برای بستن به دهنه و لگام زینت می‌دهند، و گرنه نزدیک تو نخواهند آمد.

¹⁰ غمهای شریر بسیار می‌باشد. امّا هر ‌که بر خداوند توکّل دارد، رحمت او را احاطه خواهد کرد.

¹¹ ‌ای صالحان، در خداوند شادی و وجد کنید و ‌ای همه راست دلان، ترنّم نمایید.