مزامیر 22 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

چرا مرا ترک کرده‌ای؟

برای سالار سرایندگان بر مایه 'غزال سحرگاهی'. مزمور داوود

¹ ای خدای من، ای خدای من، چرا مرا ترک کرده‌ای و از نجات من و سخنان فریادم دور هستی؟

² ‌ای خدای من در روز می‌خوانم و مرا اجابت نمی‌کنی. در شب نیز و مرا خاموشی نیست.

³ و امّا تو قدوس هستی، ای که بر حمدهای اسرائیل نشسته‌ای.

⁴ پدران ما بر تو توکّل داشتند. بر تو توکّل داشتند و ایشان را خلاصی دادی.

⁵ نزد تو فریاد برآوردند و رهایی یافتند. بر تو توکّل داشتند، پس خجل نشدند.

⁶ و امّا من انسان نه، کِرم هستم! عار آدمیان هستم و حقیر شمرده شده قوم.

⁷ هر که مرا بیند به من استهزا می‌کند. لبهای خود را باز می‌کنند و سرهای خود را می‌جنبانند. می‌گویند:

⁸ «بر خداوند توکّل کن پس او را خلاصی بدهد. او را برهاند، چونکه به وی رغبت می‌دارد.»

⁹ زیرا که تو مرا از شکم بیرون آوردی؛ وقتی که بر آغوش مادر خود بودم، مرا مطمئن ساختی.

¹⁰ از رحم بر تو انداخته شدم. از شکم مادرم خدای من تو هستی.

¹¹ از من دور مباش، زیرا تنگی نزدیک است. و کسی نیست که یاری کند.

¹² گاوان نر بسیار دور مرا گرفته‌اند. گاوان تنومند باشان مرا احاطه کرده‌اند.

¹³ دهان خود را بر من باز کردند، مثل شیر درنده غران.

¹⁴ مثل آب ریخته شده‌ام. و همه استخوانهایم از هم گسیخته. دلم مثل موم گردیده، در درونم گداخته شده است.

¹⁵ قوت من مثل سفال خشک شده و زبانم به کامم چسبیده. و مرا به خاک مرگ نهاده‌ای.

¹⁶ زیرا سگان دور مرا گرفته‌اند. جماعت اشرار مرا احاطه کرده، دستها و پایهای مرا سوراخ کرده‌اند،

¹⁷ همه استخوانهای خود را می‌شمارم. ایشان به من چشم دوخته، می‌نگرند.

¹⁸ رخت مرا در میان خود تقسیم کردند. و بر لباس من قرعه انداختند.

¹⁹ اما تو، ‌ای خداوند، دور مباش. ای قوت من، برای یاری من شتاب کن.

²⁰ جان مرا از شمشیر خلاص کن؛ و یگانه مرا از دست سگان.

²¹ مرا از دهان شیر خلاصی ده، ای که از میان شاخهای گاو وحشی، مرا جوابم داده‌ای.

²² نام تو را به برادران خود اعلام خواهم کرد. در میان جماعت تو را سپاس خواهم خواند.

²³ ‌ای ترسندگان خداوند، او را حمد گویید. تمام نسل یعقوب او را ستایش نمایید. و همه نسل اسرائیل از وی بترسید.

²⁴ زیرا مظلومیت مظلوم را حقیر و خوار نشمرده، و روی خود را از او نپوشانیده است. و چون نزد وی فریاد برآورد، او را اجابت فرمود.

²⁵ سپاس من در جماعت بزرگ از تو است. نذرهای خود را به حضور ترسندگانت ادا خواهم نمود.

²⁶ حلیمان غذا خورده، سیر خواهند شد. و طالبان خداوند او را تسبیح خواهند خواند. و دلهای شما زیست خواهد کرد تا به ابد.

²⁷ تمامی کرانه های زمین به یاد آورده به سوی خداوند بازگشت خواهند نمود. و همه قبیله های ملتها به حضور تو سجده خواهند کرد.

²⁸ زیرا سلطنت از آن خداوند است. و او بر ملتها چیره است.

²⁹ همه نیکبختان زمین غذا خورده، سجده خواهند کرد. و به حضور وی هر ‌که به خاک فرو می‌رود، تعظیم خواهد نمود. و کسی جان خود را زنده نخواهد ساخت.

³⁰ آیندگان او را عبادت خواهند کرد و درباره خداوند نسل بعد را اخبار خواهند نمود.

³¹ ایشان خواهند آمد و از عدالت او خبر خواهند داد، قومی را که متولد خواهند شد که او این کار کرده است.