مزامیر 144 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

صخره و قلعۀ من

مزمور داوود

¹ خداوند که صخره من است، متبارک باد! که دستهای مرا به جنگ و انگشت‌های مرا به نبرد تعلیم داد!

² رحمت من اوست و پناهگاه من و قلعه بلند من و رهاننده من و سپر من و آنکه بر او توکّل دارم، که قوم مرا در زیر اطاعت من می‌دارد.

³ ‌ای خداوند، آدمی چیست که او را بشناسی؟ و پسر انسان که او را به حساب بیاوری؟

⁴ انسان مثل نفسی است و روزهایش مثل سایه‌ای است که می‌گذرد.

⁵ ‌ای خداوند، آسمان‌های خود را خم ساخته، بیا. و کوه‌ها را لمس کن تا دود شوند.

⁶ رعد را جهنده ساخته، آنها را پراکنده ساز. تیرهای خود را بفرست و آنها را پراکنده نما.

⁷ دست خود را از بالا بفرست، و مرا رهانیده، از آبهای بسیار خلاصی ده؛ یعنی از دست پسران اجنبی.

⁸ که دهان ایشان به باطل سخن می‌گوید و دست راست ایشان، دست دروغ است.

⁹ ‌ای خدا، تو را سرودی تازه می‌سرایم. با چنگ ده‌تار تو را ترنّم خواهم نمود.

¹⁰ که پادشاهان را نجات می‌بخشی، و خادم خود داوود را از شمشیر مرگبار می‌رهانی.

¹¹ مرا از دست اجنبیان برهان و خلاصی ده، که دهان ایشان به باطل سخن می‌گوید. و دست راست ایشان دست دروغ است.

¹² تا پسران ما در جوانی خود رشد کرده، مثل نهالها باشند. و دختران ما مثل سنگهای گوشه تراشیده شده به مثال قلعه.

¹³ و انبارهای ما پر شده، به انواع نعمت ریزان شوند. و گله‌های ما هزارها و هزاران هزارها در صحراهای ما بزایند.

¹⁴ و گاوان ما به بار سنگین باردار شوند و گوساله‌ای سقط نگردد و در کوچه‌های ما هیچ ناله‌ای نباشد.

¹⁵ خوشا به حال قومی که نصیب ایشان این است. خوشا به حال آن قوم که یَهوْه خدای ایشان است.