مزامیر 143 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

جان من تشنۀ توست

مزمور داوود

¹ ای خداوند، دعای مرا بشنو و به التماس من گوش بده! در امانت و عدالت خویش مرا جواب ده!

² و بر خدمتگزار خود به محاکمه برمیا. زیرا زنده‌ای نیست که به حضور تو عادل شمرده شود.

³ زیرا که دشمن بر جان من جفا کرده، حیات مرا به زمین کوبیده است و مرا در ظلمت ساکن گردانیده، مثل آنانی که مدّتی مرده باشند.

⁴ پس روح من در من مدهوش شده، و دلم در درونم متحیر گردیده است.

⁵ دوران قدیم را به یاد می‌آورم. در همه کارهای تو تفکّر نموده، در کارهای دست تو دقت می‌کنم.

⁶ دست‌های خود را به سوی تو دراز می‌کنم. جان من مثل زمین خشک، تشنه تو است، سلاه.

⁷ ‌ای خداوند، به زودی مرا جواب ده، زیرا روح من بی‌قوت شده است. روی خود را از من مپوشان، مبادا مثل فرو روندگان به عالم مردگان بشوم.

⁸ بامدادان رحمت خود را به من بشنوان، زیرا که بر تو توکّل دارم. طریقی را که بر آن بروم، مرا بیاموز، زیرا نزد تو جان خود را برمی‌افرازم.

⁹ ‌ای خداوند، مرا از دشمنانم برهان، زیرا که نزد تو پناه برده‌ام.

¹⁰ مرا تعلیم ده تا اراده تو را به جا آورم، زیرا خدای من تو هستی. روح مهربان تو مرا در زمین هموار هدایت بنماید.

¹¹ به‌ خاطر نام خود ‌ای خداوند، مرا زنده ساز. به‌ خاطر عدالت خویش جان مرا از تنگی برهان.

¹² و به‌ خاطر رحمت خود، دشمنانم را از ریشه بکن. و همه مخالفان جان مرا هلاک کن، زیرا که من خادم تو هستم.