مزامیر 142 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

تو پناهگاه من هستی

قصیده داوود، وقتی که در غار بود. یک دعا

¹ به صدای خود نزد خداوند فریاد برمی آورم. به صدای خود نزد خداوند التماس می‌نمایم.

² ناله خود را در حضور او خواهم ریخت. تنگی‌های خود را نزد او بیان خواهم کرد.

³ وقتی که روح من در من مدهوش می‌شود. پس تو طریقت مرا دانسته‌ای. در راهی که می‌روم، دام برای من پنهان کرده‌اند.

⁴ به طرف راست نگاه کن و ببین که کسی نیست که مرا بشناسد. پناهگاه برای من نابود شد. کسی نیست که در فکر جان من باشد.

⁵ نزد تو، ‌ای خداوند، فریاد کردم و گفتم که «تو پناهگاه و سهم من در زمین زندگان هستی.»

⁶ به ناله من توجّه کن، زیرا که بسیار ذلیلم! مرا از جفا کنندگانم برهان، زیرا که از من قویترند.

⁷ جان مرا از زندان درآور تا نام تو را حمد گویم. عادلان گرداگرد من خواهند آمد، زیرا که به من نیکویی نموده‌ای.