مزامیر 140 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

مرا از مردمان شریر رهایی ده

برای سالار سرایندگان. مزمور داوود

¹ ای خداوند، مرا از مرد شریر رهایی ده و از مرد ظالم مرا محفوظ فرما!

² که در دل‌های خود در شرارت تفکّر می‌کنند و تمامی روز برای جنگ جمع می‌شوند.

³ زبان خود را مثل مار تیز می‌کنند و زهر افعی زیر لب ایشان است، سلاه.

⁴ ‌ای خداوند، مرا از دست شریر نگاه دار، از مرد ظالم مرا محافظت فرما که تدبیر می‌کنند تا پای‌های مرا بلغزانند.

⁵ متکبّران برای من تله و ریسمان‌ها پنهان کرده و دام به‌ سر راه گسترده، و کمندها برای من نهاده‌اند، سلاه.

⁶ به خداوند گفتم: «تو خدای من هستی. ای خداوند، صدای التماس مرا بشنو!»

⁷ ‌ای یَهوْه خداوند، که قوّت نجات من هستی، تو سر مرا در روز جنگ پوشانیده‌ای.

⁸ ‌ای خداوند، آرزوهای شریر را برایش برمیاور، و تدبیرهای ایشان را به انجام مرسان مبادا سرافراشته شوند، سلاه.

⁹ و امّا سرهای آنانی که مرا احاطه می‌کنند، شرارت لب‌های ایشان، آنها را خواهد پوشانید.

¹⁰ زغال‌های آتشین را بر ایشان خواهند ریخت، ایشان را در آتش خواهند انداخت و در ژرفی‌ها که دیگر نخواهند برخاست.

¹¹ مگذار مرد بدگو در زمین پایدار شود؛ باشد که بلا به سرعت مرد ظالم را صید نماید.

¹² می‌دانم که خداوند دادرسی فقیر را خواهد کرد و داوری مسکینان را خواهد نمود.

¹³ به راستی عادلان نام تو را حمد خواهند گفت و راستان به حضور تو ساکن خواهند شد.