مزامیر 116 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شدهخداوند را دوست می‌دارم 1 خداوند را محبّت می‌نمایم، زیرا که صدای من و التماس مرا شنیده است. 2 زیرا که گوش خود را به من فرا داشته است، پس در روزهای زندگی خود، او را خواهم خواند. 3 ریسمان‌های مرگ مرا احاطه کرد و تنگی‌های عالم مردگان مرا دریافت؛ تنگی و غم پیدا کردم. 4 آنگاه نام خداوند را خواندم: «آه، ای خداوند، جان مرا رهایی ده!» 5 خداوند رئوف و عادل است و خدای ما رحیم است. 6 خداوند ساده دلان را محافظت می‌کند. ذلیل بودم و مرا نجات داد. 7 ای جان من، به آرامی خود برگرد، زیرا خداوند به تو نیکویی نموده است. 8 زیرا که جان مرا از مرگ خلاصی دادی و چشمانم را از اشک و پایهایم را از لغزیدن. 9 به حضور خداوند روان خواهم بود؛ در زمین زندگان. 10 ایمان آوردم پس سخن گفتم. من بسیار کاهیده شدم. 11 در پریشانی خود گفتم که «تمامی آدمیان دروغگویند.» 12 خداوند را چه عوض دهم، برای همه احسانهایی که به من نموده است؟ 13 پیاله نجات را خواهم گرفت و نام خداوند را خواهم خواند. 14 نذرهای خود را به خداوند به جا خواهم آورد؛ به حضور تمامی قوم او. 15 مرگ مقدّسان خداوند در نظر وی گرانبها است. 16 آه، ای خداوند، من خادم تو هستم! من خادم تو و پسر کنیز تو هستم. بندهای مرا گشوده‌ای! 17 قربانی‌های تشکّر نزد تو خواهم گذرانید و نام خداوند را خواهم خواند. 18 نذرهای خود را به خداوند به جا خواهم آورد، به حضور تمامی قوم وی، 19 در صحن‌های خانه خداوند، در درون تو، ای اورشلیم. هللویاه! |
@ 2024 Korpu Company