مزامیر 104 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

تو چه عظیمی، ای خداوند خدای من

¹ ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یَهوْه خدای من، تو بی نهایت عظیم هستی! به عزّت و جلال آراسته هستی.

² خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای. آسمان را چون خیمه گسترانیده‌ای،

³ آن که تیرکهای غرفه‌های خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها را ارابه خود نموده و بر بالهای باد می‌رود.

⁴ فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل.

⁵ که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا به ابد.

⁶ آن را به آبهای ژرف مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوه‌ها ایستاده‌اند.

⁷ از توبیخ تو می‌گریزند، از صدای رعد تو پراکنده می‌شوند.

⁸ به فراز کوه‌ها برمی آیند، و به دره‌ها فرود می‌آیند؛ به مکانی که برای آنها مهیا ساخته‌ای.

⁹ حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

¹⁰ که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا در میان کوه‌ها روان بشوند.

¹¹ تمام حیوانات صحرا را سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود را فرو نشانند.

¹² بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند و از میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند.

¹³ او از غرفه‌های خود کوه‌ها را سیراب می‌کند و از ثمرات کارهای تو زمین سیر می‌شود.

¹⁴ گیاهان را برای چارپایان می‌رویاند و سبزه‌ها را برای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد.

¹⁵ و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد و دل انسان را به نان قوی می‌گرداند.

¹⁶ درختان خداوند سیرابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

¹⁷ که در آنها پرندگان آشیانهای خود را می‌گیرند و امّا صنوبر خانه لک‌لک می‌باشد.

¹⁸ کوه‌های بلند برای بزهای کوهی و صخره ‌ها برای خرگوشان پناهگاه است.

¹⁹ ماه را برای موسم‌ها ساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند.

²⁰ تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می‌روند.

²¹ شیربچگان برای شکار خود غرش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند.

²² چون آفتاب طلوع می‌کند، جمع می‌شوند و در بیشه‌های خود می‌خوابند.

²³ انسان برای کار خود بیرون می‌آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه.

²⁴ ‌ای خداوند، کارهای تو چه بسیار است؛ تمامی آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از مخلوقات تو پُر است.

²⁵ و آن دریای بزرگ و وسیع و پهناور نیز که در آن خزندگان از حدود شماره زیاده‌اند و حیوانات کوچک و بزرگ.

²⁶ و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده‌ای.

²⁷ تمامی اینها از تو انتظار می کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

²⁸ آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می شوند.

²⁹ روی خود را می‌پوشانی، پس مضطرب می‌گردند. نفسشان را می گیری، پس می‌میرند و به خاک خود برمی‌گردند.

³⁰ چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی.

³¹ جلال خداوند تا به ابد است. خداوند از اعمال خود خشنود خواهد بود.

³² که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوه‌ها را لمس می‌کند، پس آتش فشان می‌شوند.

³³ خداوند را خواهم سرایید، تا زنده هستم. برای خدای خود سپاس خواهم خواند تا وجود دارم.

³⁴ تفکّر من او را لذّتبخش بشود! و من در خداوند شادمان خواهم بود.

³⁵ گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه!