مزامیر 10 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

چرا خود را پنهان می‌کنی؟

¹ ای خداوند چرا دور ایستاده‌ای؟ چرا در وقت‌های تنگی خود را پنهان می‌کنی؟

² از تکبّر شریران، فقیر سوخته می‌شود؛ در مشورت‌هایی که اندیشیده‌اند، گرفتار می‌شوند.

³ زیرا که شریر به شهوات نفس خود فخر می‌کند، و آنکه می‌رباید شکر می‌گوید و خداوند را اهانت می‌کند.

⁴ شریر در غرور خود می‌گوید: «بازخواست نخواهد کرد.» همه فکرهای او این است که خدایی نیست.

⁵ راههای او همیشه استوار است. فرامین تو از او بلند و دور است. همه دشمنان خود را به هیچ می‌شمارد.

⁶ در دل خود گفته است: «هرگز جنبش نخواهم خورد، و نسل اندر نسل بدی را نخواهم دید.»

⁷ دهن او از لعنت و حیله و ظلم پر است؛ زیر زبانش مشقت و گناه است؛

⁸ در کمینهای دهات می‌نشیند؛ در جایهای مخفی بی‌گناه را می‌کشد؛ چشمانش برای مسکینان منتظر نشسته است؛

⁹ در جای مخفی مثل شیر، در بیشه خود کمین می‌کند؛ به جهت گرفتن مسکین کمین می‌کند؛ فقیر را به دام خود کشیده، گرفتار می‌سازد.

¹⁰ پس کوفته و زبون می‌شود؛ و مساکین در زیر زورمندان او می افتند.

¹¹ در دل خود گفت: «خدا فراموش کرده است؛ روی خود را پوشانیده و هرگز نخواهد دید.»

¹² ‌ای خداوند برخیز! ای خدا دست خود را برافراز! و مسکینان را فراموش مکن.

¹³ چرا شریر خدا را اهانت کرده، در دل خود می‌گوید: «تو بازخواست نخواهی کرد؟»

¹⁴ البته دیده‌ای زیرا که تو بر مشقت و غم می‌نگری، تا به ‌دست خود مکافات برسانی. مسکین امر خویش را به تو تسلیم کرده است. مددکار یتیمان، تو هستی.

¹⁵ بازوی شریران و بدکاران را بشکن. و امّا شریر را از شرارت او بازخواست کن تا آن را نیابی.

¹⁶ خداوند پادشاه است تا به ابد. ملّتها از زمین او هلاک خواهند شد.

¹⁷ ‌ای خداوند، آرزوی مسکینان را اجابت کرده‌ای، دل ایشان را استوار نموده‌ای و گوش خود را فرا گرفته‌ای،

¹⁸ تا یتیمان و کوفته شدگان را دادرسی کنی. تا انسانی که از زمین است، دیگر نترساند.