امثال 14 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ هر زن حکیم خانه خود را بنا می‌کند، امّا زن جاهل آن را با دست خود خراب می‌نماید.

² کسی ‌که به راستی خود رفتار می‌نماید، از خداوند می‌ترسد، امّا کسی ‌که در طریق خود کج‌رفتار است، او را تحقیر می‌نماید.

³ در دهان احمق چوب تکبّر است، امّا لب‌های حکیمان ایشان را محافظت خواهد نمود.

⁴ جایی که گاو نیست، آخور پاک است، امّا از قوت گاو، محصول زیاد می‌شود.

⁵ شاهد امین دروغ نمی‌گوید، امّا شاهد کاذب به دروغ سخن می‌گوید.

⁶ استهزا کننده حکمت را می‌طلبد و نمی‌یابد. امّا به جهت مرد فهیم علم آسان است.

⁷ از حضور مرد احمق دور شو، زیرا لب‌های معرفت را در او نخواهی یافت.

⁸ حکمت مرد زیرک این است که راه خود را درک نماید، امّا حماقت احمقان فریب است.

⁹ احمقان به گناه استهزا می‌کنند، امّا در میان راستان رضامندی است.

¹⁰ دل شخص تلخی خود را می‌داند و غریب در خوشی آن مشارکت ندارد.

¹¹ خانه شریران منهدم خواهد شد، امّا خیمه راستان شکوفه خواهد آورد.

¹² راهی هست که به نظر آدمی درست می‌نماید، امّا عاقبت آن، راههای مرگ است.

¹³ حتّی در خنده نیز دل می‌تواند دردمند باشد و شادی می‌تواند به غصه بیانجامد.

¹⁴ کسی ‌که در دل منحرف است، از ثمر راه‌های خود سیر می‌شود، و مرد صالح از ثمر طریق‌های خویش.

¹⁵ مرد جاهل هر سخن را باور می‌کند، امّا مرد زیرک در رفتار خود دقّت می‌نماید.

¹⁶ مرد حکیم می‌ترسد و از بدی دوری می‌نماید، امّا احمق بی‌دقّت و سر به هوا است.

¹⁷ شخص تندخو، احمقانه رفتار می‌نماید و فرد حیله‌گر منفور است.

¹⁸ نصیب جاهلان حماقت است، امّا معرفت، تاج زیرکان خواهد بود.

¹⁹ بدکاران در حضور نیکان خم می‌شوند، و شریران نزد دروازه‌های عادلان می‌ایستند.

²⁰ همسایه فقیر نیز از او نفرت دارد، امّا دوستان شخص دولتمند بسیارند.

²¹ هر ‌که همسایه خود را حقیر شمارد، گناه می‌ورزد، امّا خوشا به حال کسی ‌که بر فقیران ترحم نماید.

²² آیا صاحبان تدبیر فاسد گمراه نمی‌شوند؟ امّا برای کسانی که تدبیر نیکو می‌نمایند، رحمت و راستی خواهد بود.

²³ در هر مشقتی منفعت است، امّا سخن خالی تنها به فقر می‌انجامد.

²⁴ تاج حکیمان دولت ایشان است، امّا حماقت احمقان، حماقت است و بس.

²⁵ شاهد امین جانها را نجات می‌بخشد، امّا هر که به دروغ سخن می‌گوید، فریبکار است.

²⁶ در ترس خداوند اعتماد قوی است و فرزندان او را پناهگاه خواهد بود.

²⁷ ترس خداوند چشمه حیات‌ است تا از دامهای مرگ دوری نمایند.

²⁸ جلال پادشاه از زیادی مخلوق است و شکستگی پادشاه از کمی مردم است.

²⁹ کسی ‌که دیرغضب باشد، فهم زیاد دارد امّا تندخو حماقت را به نمایش می‌گذارد.

³⁰ دل آرام حیات بدن است، امّا حسد پوسیدگی استخوان‌ها است.

³¹ هر ‌که بر فقیر ظلم کند، آفریننده او را حقیر می‌شمارد و هر ‌که بر مسکین ترحّم کند، او را تمجید می‌نماید.

³² شریر از شرارت خود به زیر افکنده می‌شود، امّا مرد عادل را در مرگ نیز پناهی هست.

³³ حکمت در دل مرد فهیم ساکن می‌شود، امّا حتّی در میان جاهلان نیز خود را معلوم می‌دارد.

³⁴ عدالت قوم را سربلند می‌گرداند، امّا گناه برای قوم، مایه ننگ است.

³⁵ خشنودی پادشاه بر خادم عاقل است، امّا غضب او بر پست فطرتان.