نِحِمیا 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

توبه اسرائیلیان

¹ و در روز بیست و چهارم این ماه، قوم اسرائیل روزه‌دار و پلاس در بر و خاک بر سر جمع شدند.

² و آنهایی که اصل و نسبشان اسرائیلی بود، خویشتن را از تمامی غریبان جدا نموده، ایستادند و به گناهان خود و تقصیرهای پدران خویش اعتراف کردند.

³ و در جای خود ایستاده، یک چهارم روز کتاب تورات یهوه خدای خود را خواندند و چهارم دیگر اعتراف نموده، یهوه خدای خود را عبادت نمودند.

⁴ و یِشوعَ و بانی و قَدمیئیل و شِبَنیا و بونّی و شِرِبیا و بانی و کِنانی بر منبر لاویان ایستادند و به صدای بلند، نزد یهوه خدای خویش التماس نمودند.

⁵ آنگاه لاویان، یعنی یِشوعَ و قَدمیئیل و بانی و حَشَبنیا و شِرِبیا و هودیا و شِبَنیا و فِتَحیا گفتند: «برخیزید و یهوه خدای خود را از ازل تا به ابد متبارک بخوانید.» اسم جلیل تو که از تمام برکات و نغمه‌ها بالاتر است، متبارک باد.

⁶ تو به تنهایی یهوه هستی. تو فلک و آسمان آسمانها و تمامی لشکریان آنها را و زمین را و هر‌ چه بر آن است و دریاها را و هر‌ چه در آنها است، ساخته‌ای و تو همه اینها را حیات می‌بخشی و لشکریان آسمان تو را سجده می‌کنند.

⁷ تو، ‌ای یهوه، آن خدا هستی که اَبرام را برگزیدی و او را از اور کَلدانیان بیرون آوردی و اسم او را به ابراهیم تبدیل نمودی.

⁸ و دل او را به حضور خود امین یافته، با او عهد بستی که زمین کَنعانیان و حیتّیان و اَموریان و فِرِزّیان و یِبوسیان و جِرجاشیان را به او ارزانی داشته، به نسل او بدهی و وعده خود را وفا نمودی، زیرا که عادل هستی.

⁹ و مصیبت پدران ما را در مصر دیدی و فریاد ایشان را نزد دریای سرخ شنیدی.

¹⁰ و نشانه‌ها و معجزات بر فرعون و تمامی بندگانش و تمامی قوم سرزمینش آشکار ساختی، چونکه می‌دانستی که بر ایشان ستم می‌نمودند، پس به جهت خود اسمی پیدا کردی، چنانکه امروز شده است.

¹¹ و دریا را به حضور ایشان جدا کردی تا از میان دریا به خشکی عبور نمودند و تعقیب کنندگان ایشان را به عمقهای دریا مثل سنگ در آب عمیق انداختی.

¹² و ایشان را در روز، به ستون ابر و در شب، به ستون آتش رهبری نمودی تا راه را که در آن باید رفت، برای ایشان روشن سازی.

¹³ و بر کوه سینا نازل شده، با ایشان از آسمان صحبت نموده و احکام راست و شرایع حق و اوامر و قوانین نیکو را به ایشان دادی.

¹⁴ و سبّت مقدس خود را به ایشان شناسانیدی و اوامر و قوانین و شرایع به واسطه خادم خویش موسی به ایشان امر فرمودی.

¹⁵ و نان از آسمان برای گرسنگی ایشان دادی و آب از صخره برای تشنگی ایشان جاری ساختی و به ایشان وعده دادی که به سرزمینی که دست خود را برافراشتی که آن را به ایشان بدهی داخل شده، آن را به تصرف آورند.

¹⁶ لیکن ایشان و پدران ما متکبرانه رفتار نموده، گردن خویش را سخت ساختند و اوامر تو را اطاعت ننمودند.

¹⁷ و از شنیدن سر باز زدند و اعمال عجیبی را که در میان ایشان نمودی، به یاد نیاوردند. بلکه گردن خویش را سخت ساختند و فتنه انگیخته، سرداری تعیین نمودند تا به بندگی خود مراجعت کنند. اما تو خدای غفار و کریم و رحیم و دیرغضب و کثیر احسان بوده، ایشان را ترک نکردی.

¹⁸ بلکه چون گوساله ریخته شده‌ای برای خود ساختند و گفتند: ”ای اسرائیل، این خدای تو است که تو را از مصر بیرون آورد.“ و اهانت بزرگی نمودند.

¹⁹ آنگاه تو نیز مطابق رحمت بزرگ خود، ایشان را در بیابان ترک ننمودی، و ستون ابر در روز که ایشان را در راه رهبری می‌نمود، از ایشان دور نشد و نه ستون آتش در شب که راه را که در آن باید بروند، برای ایشان روشن می‌ساخت.

²⁰ و روح نیکوی خود را به جهت تعلیم ایشان دادی و مَنّای خویش را از دهان ایشان باز نداشتی و آب برای تشنگی ایشان، به ایشان عطا فرمودی.

²¹ و ایشان را در بیابان چهل سال پرورش دادی که به هیچ‌ چیز محتاج نشدند. لباس ایشان کهنه نگردید و پایهای ایشان ورم نکرد.

²² و ممالک و قومها به ایشان ارزانی داشته، و هر گوشه از زمین را میانشان تقسیم نمودی و زمین سِیحون، پادشاه حِشبون و زمین عوج، پادشاه باشان را به تصرف آوردند.

²³ و پسران ایشان را مثل ستارگان آسمان افزوده، ایشان را به زمینی که به پدران ایشان وعده داده بودی که داخل شده، آن را به تصرف آورند، در آوردی.

²⁴ پس، پسران ایشان داخل شده، زمین را به تصرف آوردند و کَنعانیان را که ساکنان زمین بودند، به حضور ایشان مغلوب ساختی و آنها را با پادشاهان آنها و قومهای زمین، به ‌دست ایشان تسلیم نمودی، تا موافق اراده خود با آنها رفتار نمایند.

²⁵ پس شهرهای حصاردار و زمینهای برومند گرفتند و خانه‌های پر از اشیا نفیس و چشمه‌های کنده شده و تاکستانها و باغات زیتون و درختان میوه‌دار بیشمار به تصرف آوردند و خورده و سیر شده و فربه گشته، از نعمتهای بزرگ تو بهره​مند گردیدند.

²⁶ با این همه بر تو فتنه انگیخته و سرکشی کرده، شریعت تو را پشت سر خود انداختند و انبیای تو را که برای ایشان شهادت می‌آوردند تا به سوی تو بازگشت نمایند، کشتند و اهانت بزرگی به عمل آوردند.

²⁷ آنگاه تو ایشان را به ‌دست دشمنانشان تسلیم نمودی تا ایشان را به تنگ آورند. در حین تنگی خویش، نزد تو التماس نمودند و ایشان را از آسمان قبول نمودی و مطابق رحمتهای بزرگ خود، نجات‌دهندگان به ایشان دادی که ایشان را از دست دشمنانشان رهانیدند.

²⁸ اما چون آسایش یافتند، بار دیگر به حضور تو شرارت ورزیدند و ایشان را به ‌دست دشمنانشان واگذاشتی که بر ایشان سلطه رانند. و چون باز نزد تو التماس نمودند، ایشان را از آسمان قبول نمودی و مطابق رحمتهای عظیمت، بارهای بسیار ایشان را رهایی دادی.

²⁹ و برای ایشان شهادت فرستادی تا ایشان را به شریعت خود برگردانی، اما ایشان متکبرانه رفتار نموده، اوامر تو را اطاعت نکردند و به احکام تو که هر ‌که آنها را به جا آوَرَد، از آنها زنده می​ماند، خطا ورزیدند و خیره‌سری کرده، گردنهای خویش را سخت نمودند و اطاعت نکردند.

³⁰ در ضمن سالهای بسیار با ایشان مدارا نمودی و به روح خویش به واسطه پیامبران خود برای ایشان شهادت فرستادی، اما گوش نگرفتند. بنابراین ایشان را به ‌دست قومهای کشورها تسلیم نمودی.

³¹ اما مطابق رحمتهای عظیمت، ایشان را به تمامی از بین نبردی و ترکشان نکردی، زیرا خدای کریم و رحیم هستی.

³² و الان ‌ای خدای ما، ای خدای بزرگ و قادر و مهیب که عهد و رحمت را نگاه می‌داری، زنهار تمامی این مصیبتی که بر ما و بر پادشاهان و سروران و کاهنان و انبیا و پدران ما و بر تمامی قوم تو از دوران پادشاهان آشور تا امروز چیره شده است، در نظر تو اندک ننماید.

³³ و تو در تمامی این چیزهایی که بر ما وارد شده است عادل هستی، زیرا که تو وفادار بوده‌ای، اما ما شرارت ورزیده‌ایم.

³⁴ و پادشاهان و سروران و کاهنان و پدران ما به شریعت تو عمل ننمودند و به اوامر و شهادات تو که به ایشان امر فرمودی، گوش ندادند.

³⁵ و در مملکت خودشان و در نیکویی بزرگی که به ایشان نمودی و در زمین وسیع و برومند که پیش روی ایشان نهادی، تو را عبادت ننمودند و از اعمال زشت خویش برنگشتند.

³⁶ «اینک ما امروز غلامان هستیم و در زمینی که به پدران ما دادی تا میوه و نفایس آن را بخوریم، اینک در آن بندگی می‌کنیم.

³⁷ و آن، محصول فراوان خود را برای پادشاهانی که به خاطر گناهان ما، بر ما مسلط ساخته‌ای می‌آورد و ایشان بر جسدهای ما و چهارپایان ما مطابق اراده خود حکمرانی می‌کنند و ما در شدت تنگی گرفتار هستیم.

³⁸ و به خاطر همه این امور، ما عهد محکم بسته، آن را نوشتیم و سروران و لاویان و کاهنان ما آن را مهر کردند.»