نِحِمیا 5 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

کمک به فقیران

¹ و قوم و زنان ایشان، به ضد برادران یهود خود فریاد بزرگی برآوردند.

² و بعضی از ایشان گفتند که «ما و پسران و دختران ما بسیاریم. بیایید گندم بگیریم تا بخوریم و زنده بمانیم.»

³ و بعضی گفتند: «مزرعه‌ها و تاکستانها و خانه های خود را گرو می‌دهیم تا به خاطر قحطی، گندم بگیریم.»

⁴ و بعضی گفتند که «نقره را به عوض مزرعه‌ها و تاکستانهای خود برای خراج پادشاه قرض گرفتیم.

⁵ هرچند ما و برادرانمان از یک گوشت و خونیم و پسران ما مثل پسران ایشان، اینک ما پسران و دختران خود را به بندگی می‌سپاریم و بعضی از دختران ما کنیز شده‌اند و در دست ما هیچ استطاعتی نیست زیرا که مزرعه‌ها و تاکستانهای ما از آنِ دیگران شده است.»

⁶ پس چون فریاد ایشان و این سخنان را شنیدم، بسیار غضبناک شدم.

⁷ و با دل خود مشورت کرده، بزرگان و صاحب‌منصبان را توبیخ نمودم و به ایشان گفتم: «شما هر کس از برادر خود ربا می‌گیرید!» و جماعتی بزرگ به ضد ایشان جمع نمودم.

⁸ و به ایشان گفتم: «ما برادران یهود خود را که به قومها فروخته شده‌اند، تا حد امکان بازخرید کرده‌ایم. و آیا شما برادران خود را می‌فروشید و آیا می‌شود که ایشان به ما فروخته شوند؟» پس خاموش شده، جوابی نیافتند.

⁹ و گفتم: «کاری که شما می‌کنید خوب نیست. آیا نمی‌باید شما به خاطر ملامت قومهایی که دشمن ما می‌باشند، در ترس خدای ما رفتار نمایید؟

¹⁰ و نیز من و برادران و بندگانم نقره و غله به ایشان قرض داده‌ایم. پس سزاوار است که از رباخواری دست برداریم.

¹¹ و الان امروز مزرعه‌ها و تاکستانها و باغات زیتون و خانه‌های ایشان و درصد از نقره و غله و عصیر انگور و روغن که بر ایشان نهاده‌اید، به ایشان رد کنید.»

¹² پس جواب دادند که «رد خواهیم کرد و از ایشان مطالبه نخواهیم نمود و چنانکه تو فرمودی به عمل خواهیم آورد.» آنگاه کاهنان را خوانده، به ایشان قسم دادم که مطابق این کلام رفتار نمایند.

¹³ پس دامن خود را تکانیده گفتم: «خدا هر کس را که این کلام را عمل نکند، از خانه و کسبش چنین بتکاند و به این قسم تکانیده و خالی بشود.» پس تمامی جماعت آمین گفتند و خداوند را ستایش کردند و قوم مطابق این کلام عمل نمودند.

¹⁴ و نیز از روزی که به ولایت سرزمین یهودا گماشته شدم، یعنی از سال بیستم تا سال سی و دوم اَرتَحشَستای پادشاه، که دوازده سال می‌شود، من و برادرانم از سهمیه طعام والیگری نخوردیم.

¹⁵ اما والیان اول که قبل از من بودند، بر قوم بار سنگین نهاده، علاوه بر چهل مثقال نقره، نان و شراب نیز از ایشان می‌گرفتند و خادمان ایشان بر قوم حکمرانی می‌کردند. لیکن من به خاطر ترس خدا چنین نکردم.

¹⁶ و من نیز در ساختن حصار مشغول می‌بودم و هیچ مزرعه نخریدیم و همه خادمان من در آنجا به ‌کار جمع بودند.

¹⁷ و صد و پنجاه نفر از یهودیان و صاحب‌منصبان، غیر از آنانی که از قومهای اطراف نزد ما می‌آمدند، بر سفره من خوراک می‌خوردند.

¹⁸ و آنچه برای هر روز مهیا می شد، یک گاو و شش گوسفند چاق می‌بود و مرغها نیز برای من حاضر می‌کردند و هر ده روز یکبار نیز مقداری زیاد از هر گونه شراب. با وجود این، هرگز سهمیه طعام والیگری را مطالبه نکردم، زیرا که باری سخت بر این قوم می‌بود.

¹⁹ ‌ای خدایم موافق هر ‌آنچه به این قوم عمل نمودم، مرا از نیکویی یاد آور.