مَتّی 3 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

یحیا، راه مسیح را هموار می‌کند

(متّی 3‏:1‏-12 ؛ مَرقُس 1‏:3‏-8؛ لوقا 3‏:2‏-17)

¹ در آن روزها، یحیای تعمید‌دهنده در بیابان یهودیه ظاهر شد و موعظه کرده، می‌گفت:

² «توبه کنید، زیرا پادشاهی آسمان نزدیک است.»

³ زیرا همین است آنکه اِشَعیای نبی از او خبر داده، می‌گوید: «صدای ندا کننده‌ای در بیابان که 'راه خداوند را آماده کنید و طریق‌های او را هموار نمایید.'»

⁴ و این یحیا لباس از پشم شتر می‌داشت، و کمربند چرمی بر کمر و خوراک او از ملخ و عسل صحرایی می‌بود.

⁵ در این وقت، اورشلیم و تمام یهودیه و جمیع حوالی اُردن نزد او بیرون می‌آمدند،

⁶ و به گناهان خود اعتراف کرده، در اُردن از وی تعمید می‌یافتند.

⁷ پس چون بسیاری از فریسیان و صدوقیان را دید که برای تعمید وی می‌آیند، به ایشان گفت: «ای افعی‌زادگان، چه کسی شما را اعلام کرد که از غضب آینده بگریزید؟

⁸ اکنون ثمرهٔ شایسته توبه بیاورید،

⁹ و این سخن را به‌ خاطر خود راه مدهید که پدر ما ابراهیم است، زیرا به شما می‌گویم خدا قادر است که از این سنگها فرزندان برای ابراهیم به وجود آورد.

¹⁰ و هم‌اکنون تیشه بر ریشهٔ درختان نهاده شده است، پس هر درختی که ثمرهٔ نیکو نیاورد، بریده و در آتش افکنده شود.

¹¹ من شما را به آب برای توبه تعمید می‌دهم. لیکن او که بعد از من می‌آید از من تواناتر است که لایق برداشتن کفشهایش نیستم؛ او شما را به روح‌القدس و آتش تعمید خواهد داد.

¹² او غربال خود را در دست دارد و خرمن خود را نیکو پاک کرده، گندم خویش را در انبار ذخیره خواهد نمود، ولی کاه را در آتشی که خاموشی نمی‌پذیرد، خواهد سوزانید.» (متّی 3‏:13‏-17 ؛ مَرقُس 1‏:9‏-11؛ لوقا 3‏:21 و 22؛ یوحنا 1‏:31‏-34)

تعمید عیسی به‌وسیله یحیا

(متّی 3‏:13‏-17 ؛ مَرقُس 1‏:9‏-11؛ لوقا 3‏:21 و 22؛ یوحنا 1‏:31‏-34)

¹³ آنگاه عیسی از جلیل به اُردن نزد یحیا آمد تا از او تعمید یابد.

¹⁴ اما یحیا او را مانع شده، گفت: «من احتیاج دارم که از تو تعمید یابم و تو نزد من می‌آیی؟»

¹⁵ عیسی در جواب وی گفت: «الان بگذار زیرا که ما را همچنین مناسب است تا تمام عدالت را به ‌کمال رسانیم.» پس او را واگذاشت.

¹⁶ اما عیسی چون تعمید یافت، بی‌درنگ از آب برآمد که در همان لحظه آسمان بر وی گشاده شد و روح خدا را دید که مثل کبوتری نزول کرده، بر وی می‌آید.

¹⁷ آنگاه خطابی از آسمان در‌ رسید که «این است پسر حبیب من، که از او خشنودم.»