لوقا 6 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

عیسی صاحب روز سبّت

(متّی 12‏:1‏-14؛ مَرقُس 2‏:23‏-3‏:6)

¹ و واقع شد که در یک روز سبت که عیسی از میان کشتزارها می‌گذشت و شاگردانش خوشه‌ها می‌چیدند و به کف مالیده می‌خوردند.

² و بعضی از فریسیان به ایشان گفتند: «چرا کاری می‌کنید که کردن آن در سبّت جایز نیست.»

³ عیسی در جواب ایشان گفت: «آیا نخوانده‌اید آنچه داوود و رفقایش کردند در وقتی که گرسنه بودند؛

⁴ که چگونه داوود به خانهٔ خدا درآمده نان تقدیمی را گرفته بخورد و به رفقای خود نیز داد که خوردن آن جز به کاهنان روا نیست؟»

⁵ پس به ایشان گفت: «پسر انسان مالک روز سبّت نیز هست.»

مردی با دستی خشک

⁶ و در سبّت دیگر عیسی به کنیسه وارد شده تعلیم می‌داد و در آنجا مردی بود که دست راستش خشک بود.

⁷ و کاتبان و فریسیان چشم بر او می‌داشتند که شاید در سبّت شفا دهد تا شکایتی بر او یابند.

⁸ او خیالات ایشان را درک نموده، به آن مرد دست خشک گفت: «برخیز و در میان بایست.» آن مرد در حال برخاسته بایستاد.

⁹ عیسی به ایشان گفت: «از شما چیزی می‌پرسم که در روز سبّت کدام رواست، نیکویی ‌کردن یا بدی، رهانیدن جان یا هلاک کردن؟»

¹⁰ پس چشم خود را بر جمیع ایشان گردانیده، به آن مرد گفت: «دست خود را دراز کن.» او چنان کرد و در دم دستش مثل دست دیگر صحیح گشت.

¹¹ اما ایشان از خشم پر گشته به یکدیگر می‌گفتند که «با عیسی چه کنیم؟» (متّی 10‏:2‏-4؛ مَرقُس 3‏:16‏-19؛ اعمال 1‏:13)

انتخاب دوازده رسول

(متّی 10‏:2‏-4؛ مَرقُس 3‏:16‏-19؛ اعمال 1‏:13)

¹² و در آن روزها بر فراز کوه برآمد تا عبادت کند و آن شب را در عبادت خدا به صبح آورد.

¹³ و چون روز شد، عیسی شاگردان خود را پیش طلبیده، دوازده نفر از ایشان را انتخاب کرده، ایشان را نیز رسول خواند.

¹⁴ یعنی شَمعون که او را پِطرس نیز نام نهاد و برادرش آندریاس، یعقوب و یوحنا، فیلپُس و بَرتولما،

¹⁵ متّی و توما، یعقوب پسر حَلفای و شَمعون معروف به غیور.

¹⁶ یهودا برادر یعقوب و یهودای اِسخَریوطی که تسلیم ‌کننده وی بود. (متّی 5‏:3‏-12)

موعظه بالای کوه

(متّی 5‏:3‏-12)

¹⁷ عیسی با ایشان به زیر آمده، بر جای هموار بایستاد. و جمعی از شاگردان وی و گروهی بسیار از قوم، از تمام یهودیه و اورشلیم و کناره دریای صور و صِیدون آمدند تا کلام او را بشنوند و از امراض خود شفا یابند.

¹⁸ و کسانی که از ارواح پلید در عذاب بودند، شفا یافتند.

¹⁹ و تمام آن گروه می‌خواستند او را لمس کنند. زیرا قوّتی از وی صادر شده، همه را تندرستی می‌بخشید.

²⁰ پس عیسی نظر خود را به شاگردان خویش افکنده، گفت: «خوشا به حال شما‌ ای مساکین، زیرا پادشاهی خدا از آن شما است.

²¹ خوشا به حال شما که اکنون گرسنه‌اید، زیرا که سیر خواهید شد. خوشا به حال شما که اکنون گریانید، زیرا خواهید خندید.

²² خوشا به حال شما وقتی که مردم به خاطر پسر انسان از شما نفرت گیرند و شما را از خود جدا سازند و دشنام دهند و نام شما را چون شریر شهرت دهند.

²³ در آن روز شاد باشید و وجد نمایید، زیرا اینک اجر شما در آسمان عظیم می‌باشد. زیرا که به همینطور پدران ایشان با انبیا رفتار نمودند.

²⁴ «لیکن وای بر شما‌، ای دولتمندان! زیرا که تسلّی خود را یافته‌اید.

²⁵ وای بر شما‌، ای سیرشدگان! زیرا گرسنه خواهید شد. وای بر شما که الان خندانید، زیرا که ماتم و گریه خواهید کرد.

²⁶ وای بر شما وقتی که جمیع مردم شما را تحسین کنند، زیرا همچنین پدران ایشان با انبیای دروغین کردند. (متّی 5‏:39‏-42)

دشمنان خود را دوست بدارید

(متّی 5‏:39‏-42)

²⁷ «لیکن ‌ای شنوندگان، شما را می‌گویم: دشمنان خود را دوست بدارید و به کسانی که از شما نفرت کنند، نیکویی کنید.

²⁸ و هر ‌که شما را لعن کند، برای او برکت بطلبید و برای هر که از شما کینه دارد، دعای خیر کنید.

²⁹ و هر که بر رُخسار تو زند، دیگری را نیز به سوی او بگردان و کسی ‌که ردای تو را بگیرد، قبا را نیز از او مضایقه مکن.

³⁰ هر که از تو بخواهد، به او بده و هر ‌که مال تو را گیرد، از وی باز مخواه.

³¹ و چنانکه می‌خواهید مردم با شما عمل کنند، شما نیز به همانطور با ایشان رفتار نمایید.

³² «زیرا اگر کسانی را دوست بدارید که شما را دوست دارند، شما را چه فخر است؟ زیرا گناهکاران هم آنهایی را که دوستشان دارند، محبّت می​کنند.

³³ و اگر نیکویی کنید با هر ‌که به شما نیکویی کند، چه فخر دارید؟ چونکه گناهکاران نیز چنین می‌کنند.

³⁴ و اگر قرض دهید به آنانی که امید پس گرفتن از ایشان دارید، شما را چه فخر است؟ زیرا گناهکاران نیز به گناهکاران قرض می‌دهند تا از ایشان عوض گیرند.

³⁵ بلکه دشمنان خود را محبّت نمایید و نیکویی کنید و بدون امید عوض، قرض دهید زیرا که پاداش شما عظیم خواهد بود و پسران خدای متعال خواهید بود، چونکه او با ناسپاسان و بدکاران مهربان است.

³⁶ پس رحیم باشید چنانکه پدر شما نیز رحیم است. (متّی 7‏:1‏-5)

داوری کردن دیگران

(متّی 7‏:1‏-5)

³⁷ «داوری مکنید تا بر شما داوری نشود و حکم مکنید تا بر شما حکم نشود و عفو کنید تا بخشیده شوید.

³⁸ بدهید تا به شما داده شود. زیرا پیمانه نیکوی افشرده و تکان داده و لبریز شده را در دامن شما خواهند گذارد. زیرا که به همان پیمانه‌ای که می​‌سنجید، برای شما سنجیده خواهد شد.»

³⁹ پس برای ایشان مَثَلی زد که «آیا یک کور می‌تواند کوری دیگر را راهنمایی کند؟ آیا هر دو در چاه نمی‌افتند؟

⁴⁰ شاگرد از معلّم خویش بهتر نیست؛ لیکن هر ‌که کامل شده باشد، مثل استاد خود بود.

⁴¹ و چرا پَرِ کاهی را که در چشم برادر تو است، می‌بینی و تیری را که در چشم خود داری، نمی یابی؟

⁴² و چگونه بتوانی برادر خود را گویی‌: 'ای برادر، اجازه بده تا خَس را از چشم تو بیرون آورم' و تیری را که در چشم خود داری، نمی بینی. ای ریاکار! اوّل چوب را از چشم خود بیرون کن، آنگاه نیکو خواهی دید تا خَس را از چشم برادر خود بیرون آوری. (متّی 7‏:16 و 18 و 20)

درخت و میوه‌اش

(متّی 7‏:16 و 18 و 20)

⁴³ «زیرا هیچ درخت نیکو میوه بد بار نمی‌آورد و نه درخت بد، میوه نیکو آورد.

⁴⁴ زیرا که هر درخت از میوه‌اش شناخته می‌شود؛ از خار انجیر را نمی‌یابند و از بوته، انگور را نمی‌چینند.

⁴⁵ آدم نیکو از خزینهٔ خوب دل خود چیز نیکو برمی‌آورد و شخص شریر از خزینه بد دل خویش چیز بد بیرون می‌آورد. زیرا زبان از آنچه که دل از آن پُر است، سخن می‌گوید. (متّی 7‏:24‏-27)

خانهٔ خود را روی صخره بنا کن

(متّی 7‏:24‏-27)

⁴⁶ «و چون است که مرا 'ای خداوند، ای خداوند' می‌گویید و آنچه می‌گویم، به عمل نمی‌آورید.

⁴⁷ هر ‌که نزد من آید و سخنان مرا شنود و آنها را به‌ جا آورد، شما را نشان می‌دهم که به چه کس شبیه است؛

⁴⁸ مثل شخصی است که خانه‌ای می‌ساخت و زمین را کنده، گود نمود و بنیادش را بر سنگ نهاد. پس چون سیلاب آمده، سیل بر آن خانه زور آورد، نتوانست آن را جنبش دهد، زیرا که بر سنگ بنا شده بود.

⁴⁹ لیکن هر ‌که شنید و به عمل نیاورد مانند شخصی است که خانه‌ای بر روی زمین بی‌بنیاد بنا کرد که چون سیل بر آن صدمه زد، در دم افتاد و خرابی آن خانه عظیم بود.»