لوقا 18 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

مَثَل بیوه‌زن سمج

¹ عیسی برای ایشان نیز مَثَلی آورد در اینکه می‌باید همیشه دعا کرد و تنبلی نکرد.

² پس گفت که «در شهری یک قاضی بود که نه ترس از خدا و نه باکی از انسان می‌داشت.

³ و در همان شهر بیوه‌زنی بود که پیش وی مرتب آمده می‌گفت: 'داد مرا از دشمنم بگیر.'

⁴ قاضی تا مدّتی به وی اعتنا ننمود و لکن بعد از آن با خود گفت: 'هرچند از خدا نمی‌ترسم و از مردم باکی ندارم،

⁵ لیکن چون این بیوه‌زن مرا زحمت می‌دهد، به داد او می‌رسم، مبادا پیوسته آمده مرا به رنج آورد.'

⁶ خداوند گفت: 'بشنوید که این قاضی بی‌انصاف چه می‌گوید؟

⁷ و آیا خدا برگزیدگان خود را که شبانه‌روز به او فریاد می‌کنند، دادرسی نخواهد کرد؟ آیا برایشان همچنان تأخیر خواهد نمود؟

⁸ به شما می‌گویم که به زودی دادرسی ایشان را خواهد کرد. لیکن چون پسر انسان آید، آیا ایمان را بر زمین خواهد یافت؟»

مَثَل فریسی و باجگیر

⁹ و این مَثَل را آورد برای بعضی که بر خود اعتماد می‌داشتند که عادل بودند و دیگران را حقیر می‌شمردند.

¹⁰ که «دو نفر یکی فریسی و دیگری باجگیر به معبد رفتند تا عبادت کنند.

¹¹ آن فریسی ایستاده به اینطور با خود دعا کرد که: 'خدایا، تو را شکر می‌کنم که مثل سایر مردم حریص و ظالم و زناکار نیستم و نه مثل این باجگیر،

¹² هر هفته دو مرتبه روزه می‌دارم و از آنچه پیدا می‌کنم، ده‌یک می‌دهم.'

¹³ امّا آن باجگیر دور ایستاده نخواست چشمان خود را به سوی آسمان بلند کند بلکه به سینهٔ خود زده گفت: 'خدایا، بر من گناهکار ترحم فرما.'

¹⁴ به شما می گویم که این شخص، عادل کرده شده به خانه خود رفت به خلاف آن دیگر، زیرا هر ‌که خود را برافرازد، پست گردد و هر کس خود را فروتن سازد، سرافرازی یابد.» (متّی 19‏:13‏-15؛ مَرقُس 10‏:13‏-16)

بگذارید کودکان نزد من آیند

(متّی 19‏:13‏-15؛ مَرقُس 10‏:13‏-16)

¹⁵ پس کودکان را نیز نزد وی آوردند تا دست بر ایشان گذارد. امّا شاگردانش چون دیدند، ایشان را توبیخ کردند.

¹⁶ ولی عیسی ایشان را خوانده، گفت: «بچّه‌ها را واگذارید تا نزد من آیند و ایشان را ممانعت مکنید، زیرا پادشاهی خدا برای مثل اینها است.

¹⁷ به راستی به شما می‌گویم، هر ‌که پادشاهی خدا را مثل طفل نپذیرد، داخل آن نگردد.» (متّی 19‏:16‏-29؛ مَرقُس 10‏:17‏-30)

رئیس ثروتمند

(متّی 19‏:16‏-29؛ مَرقُس 10‏:17‏-30)

¹⁸ و یکی از رئیسان از وی سؤال نموده، گفت: «ای استاد نیکو، چه کنم تا حیات جاودانی را وارث گردم؟»

¹⁹ عیسی وی را گفت: «از بهر ‌چه مرا نیکو می‌گویی و حال آنکه هیچ‌‌کس نیکو نیست جز یکی که خدا باشد.

²⁰ فرمانها را می دانی: زنا مکن، قتل مکن، دزدی منما، شهادت دروغ مده و پدر و مادر خود را محترم دار.»

²¹ گفت: «تمامی اینها را از کودکی خود نگاه داشته‌ام.»

²² عیسی چون این را شنید به او گفت: «هنوز تو را یک چیز باقی هست. آنچه داری بفروش و به فقرا بده که در آسمان گنجی خواهی داشت، پس آمده مرا پیروی کن.»

²³ آن مرد چون این را شنید، غمگین گشت، زیرا که ثروت فراوان داشت.

²⁴ امّا عیسی چون او را غمگین دید، گفت: «چه دشوار است که ثروتمندان داخل پادشاهی خدا شوند.

²⁵ زیرا گذشتن شتر از سوراخ سوزن آسانتر است از وارد شدن فردی ثروتمند در پادشاهی خدا.»

²⁶ امّا شنوندگان گفتند: «پس که می‌تواند نجات یابد؟»

²⁷ او گفت: «آنچه نزد مردم محال است، نزد خدا ممکن است.»

²⁸ پطرس گفت: «اینک ما همه ‌چیز را ترک کرده، پیروی تو می‌کنیم.»

²⁹ به ایشان گفت: «به راستی به شما می‌گویم، کسی نیست که خانه یا والدین یا زن یا برادران یا اولاد را به خاطر پادشاهی خدا ترک کند،

³⁰ جز اینکه در این عالم چند برابر بیابد و در عالم آینده حیات جاودانی را.» (متّی 20‏:17‏-19؛ مَرقُس 10‏:32‏-34)

عیسی باز مرگ خود را پیشگویی می کند

(متّی 20‏:17‏-19؛ مَرقُس 10‏:32‏-34)

³¹ پس آن دوازده را برداشته، به ایشان گفت: «اینک به اورشلیم می‌رویم و آنچه به زبان انبیا دربارهٔ پسر انسان نوشته شده است، به انجام خواهد رسید.

³² زیرا که او را به اقوام بیگانه تسلیم می‌کنند و استهزا و بی‌حرمتی کرده آب دهان بر او انداخته

³³ و شلاق زده او را خواهند کشت و در روز سوم خواهد برخاست.»

³⁴ امّا ایشان چیزی از این صحبت نفهمیدند و این سخن از ایشان مخفی داشته شد و آنچه می‌گفت، درک نکردند. (متّی 20‏:29‏-34؛ مَرقُس 10‏:46‏- و52)

شفای فقیر کور

(متّی 20‏:29‏-34؛ مَرقُس 10‏:46‏- و52)

³⁵ و چون نزدیک اَریحا رسید، کوری برای گدایی بر سر راه نشسته بود.

³⁶ و چون صدای گروهی را که می‌گذشتند شنید، پرسید: 'چه چیز است؟'

³⁷ گفتندش: 'عیسی ناصری درگذر است.'

³⁸ بی‌درنگ فریاد برآورده گفت: «ای عیسی، ای پسر داوود، بر من ترحم فرما.»

³⁹ و هرچند آنانی که پیش می‌رفتند، او را عتابش می‌کردند تا خاموش شود، او بلندتر فریاد می‌زد که: «ای پسر داوود، بر من ترحم فرما!»

⁴⁰ آنگاه عیسی ایستاده فرمود تا او را نزد وی بیاورند. و چون نزدیک شد از وی پرسیده،

⁴¹ گفت: «چه می‌خواهی برای تو بکنم؟» عرض کرد: «ای خداوند، تا بینا شوم.»

⁴² عیسی به وی گفت: «بینا شو که ایمانت تو را شفا داده است.»

⁴³ همان لحظه بینایی یافته، خدا را تمجید‌کنان از عقب او افتاد و تمامی مردم چون این را دیدند، خدا را تسبیح خواندند.