لاویان 5 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ «اگر کسی مرتکب این گناه شود که احضاریه‌ای عمومی جهت ادای شهادت بشنود و او شاهد باشد؛ خواه دیده و خواه دانسته. اگر اطلاع ندهد، گناه او را متحمل خواهد بود.

² یا کسی ‌که هر چیز نجس را لمس کند، خواه لاشه وحش نجس، خواه لاشه چارپای نجس، خواه لاشه خزندگان نجس، و این امر بر او پوشیده باشد، پس نجس و خطاکار می‌باشد.

³ یا اگر نجاست آدمی را لمس کند، یعنی از هر نجاست او که به آن نجس می‌شود، و این امر بر او پوشیده باشد، چون معلوم شد، آنگاه خطاکار خواهد بود.

⁴ و اگر کسی نسنجیده به لبهای خود قسم خورَد برای کردن کار بد یا کار نیک، یعنی در هر چیزی که آدمی نسنجیده قسم خورَد، و این امر بر او پوشیده باشد، چون بر او معلوم شود، آنگاه در هر کدام که باشد، خطاکار خواهد بود.

⁵ و چون در هر کدام از اینها خطاکار شد، آنگاه به آن چیزی که در آن گناه کرده است، اعتراف بنماید.

⁶ و قربانی تقصیر خود را برای گناهی که کرده است، نزد خداوند بیاورد؛ یعنی بره یا بزی ماده از گله به عنوان قربانی گناه. و کاهن برای وی گناهش را کفّاره خواهد کرد.

⁷ و اگر توان پرداخت بهای بره را نداشته باشد، پس قربانی تقصیر خود را برای گناهی که کرده است، یعنی دو قُمری، یا دو جوجه کبوتر نزد خداوند بیاورد؛ یکی برای قربانی گناه و دیگری برای قربانی سوختنی.

⁸ و آنها را نزد کاهن بیاورد. کاهن آن را که برای قربانی گناه است، اول تقدیم کند و سرش را از گردنش بکند و آن را دو پاره نکند.

⁹ و قدری از خون قربانی گناه را بر پهلوی قربانگاه بپاشد و باقی خون بر پایه قربانگاه چلانده شود. این قربانی گناه است.

¹⁰ و دیگری را برای قربانی سوختنی مطابق قانون تقدیم کند. کاهن برای وی گناهش را که کرده است، کفّاره خواهد کرد و آمرزیده خواهد شد.

¹¹ و اگر توانش به دو قُمری یا دو جوجه کبوتر نرسد، آنگاه برای گناهی که کرده است، یکدهم ایفه آرد مرغوب به جهت قربانی گناه بیاورد، و روغن بر آن نگذارد و کُندر بر آن نگذارد، زیرا قربانی گناه است.

¹² و آن را نزد کاهن بیاورد و کاهن یک مشت از آن را برای یادگاری گرفته، بر روی هدایای آتشین خداوند بر قربانگاه بسوزاند. این قربانی گناه است.

¹³ و کاهن برای وی گناهش را که در هر کدام از اینها کرده است، کفّاره خواهد کرد و بخشیده خواهد شد. بقيه همانند هدیه آردی از آنِ کاهن خواهد بود.»

قربانی خطآ

¹⁴ و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:

¹⁵ «اگر کسی خیانت ورزد، و درباره چیزهای مقدس خداوند ناخواسته گناه کند، آنگاه به عنوان قربانی تقصیر خود قوچی بی‌عیب از گله که ارزش آن به مثقال نقره مطابق مثقال قُدس برآورد شده باشد، برای خداوند بیاورد. این قربانی خطا است.

¹⁶ و به عوض نقصانی که در چیز مقدس رسانیده است، عوض بدهد و یک پنجم بهایش را نیز بر آن افزوده، همه را به کاهن بدهد. و کاهن برای او به قوچ قربانی خطا کفّاره خواهد کرد و بخشیده خواهد شد.

¹⁷ و اگر کسی گناه کند و هر کدام از اموری را که خداوند انجام آن را منع کرده است به عمل آورد،، پس خطاکار است است و متحمل جزای گناه خود خواهد بود.

¹⁸ او باید مطابق برآورد، قوچی بی‌عیب از گله به عنوان قربانی خطا نزد کاهن بیاورد. کاهن برای وی خطای ناخواسته او را که کرده است، کفّاره خواهد کرد و بخشیده خواهد شد.

¹⁹ این قربانی جرم است. او به راستی در نزد خداوند خطاکار می‌باشد.»