یوئیل 2 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

روز خداوند

¹ در صَهیون شیپور بنوازید و در کوه مقدس من صدا بلند کنید! تمامی ساکنان سرزمین بلرزند، زیرا روز خداوند می‌آید و نزدیک است.

² روز تاریکی و ظلمت، روز ابرها، و ظلمت غلیظ مثل سحر منبسط بر کوه‌ها! قومی بزرگ و قوی که مانند آن از ازل نبوده و بعد از این تا سالها و نسلهای بسیار نخواهد بود.

³ پیش روی ایشان آتش می‌سوزاند و در عقب ایشان شعله شعله‌ور می‌گردد. پیش روی ایشان، زمین مثل باغ عدن و در عقب ایشان، بیابان بایر است و نیز از ایشان کسی رهایی نمی‌یابد.

⁴ منظر ایشان مثل منظر اسبان است و مانند اسب‌سواران می‌تازند.

⁵ مثل صدای ارابه‌ها، بر قله کوه‌ها جست و خیز می کنند؛ مثل صدای شعله آتش که کاه را می سوزاند؛ مانند قوم بزرگی که برای جنگ صف بسته باشند.

⁶ از حضور ایشان قومها می‌لرزند. تمامی رویها، رنگ پریده می‌شود.

⁷ مثل زورمندان می‌دوند، مثل مردان جنگی بر حصارها برمی آیند، و هر کدام به راه خود می‌آیند و راههای خود را تبدیل نمی کنند.

⁸ بر یکدیگر ازدحام نمی کنند، زیرا هر کس به راه خود می خرامد. از میان حربه‌ها هجوم می‌آورند وصف های خود را نمی‌شکنند.

⁹ بر شهر می جهند، به روی دیوارها می‌دوند، به خانه ها برمی آیند. مثل دزدان از پنجره‌ها داخل می‌شوند.

¹⁰ از حضور ایشان زمین پریشان و آسمانها لرزان می‌شود؛ آفتاب و ماه سیاه می‌شوند و ستارگان نور خویش را باز می‌دارند.

¹¹ و خداوند صدای خود را پیش لشکر خویش بلند می‌کند، زیرا اردوی او بسیار بزرگ است و آنکه سخن خود را به جا می‌آورد، قدیر است. زیرا روز خداوند بزرگ و بی‌نهایت مهیب است و کیست که طاقت آن را داشته باشد؟

دعوت به بازگشت

¹² ولی الان خداوند می‌گوید: «با تمامی دل و با روزه و گریه و ماتم به سوی من بازگشت نمایید.

¹³ و دل خود را چاک کنید نه لباس خویش را و به یهوه خدای خود بازگشت نمایید، زیرا که او رئوف و رحیم است و دیرخشم و مملو از محبت و از بلا منصرف می‌شود.

¹⁴ که می‌داند که شاید برگردد و پشیمان شود و از پس خود برکتی واگذارد، یعنی هدیه آردی و هدیه ریختنی برای یهوه خدای شما؟

¹⁵ در صَهیون شیپور بنوازید و روزه را تعیین کرده، محفل مقدس را فرا خوانید.

¹⁶ قوم را جمع کنید، جماعت را تقدیس نمایید، پیران و کودکان و شیرخوارگان را فراهم آورید. داماد از حجره خود و عروس از حجله خویش بیرون آیند.

¹⁷ کاهنانی که خادمان خداوند هستند، در میان ایوان و قربانگاه گریه کنند و بگویند: «ای خداوند، بر قوم خویش شفقت فرما و میراث خویش را به عار مسپار، مبادا قومها بر ایشان حکمرانی نمایند. چرا در میان قومها بگویند که ”خدای ایشان کجا است؟“»

شفقت خداوند

¹⁸ پس خداوند برای سرزمین خود به غیرت خواهد آمد و بر قوم خویش شفقت خواهد نمود.

¹⁹ و خداوند قوم خود را قبول نموده، خواهد گفت: «اینک من گندم و شیره و روغن را برای شما می فرستم تا از آنها سیر شوید و شما را بار دیگر در میان قومها عار نخواهم ساخت.

²⁰ و لشکر شمالی را از شما دور کرده، به زمین خشک ویران خواهم راند که ابتدای آن بر دریای شرقی و انتهایش بر دریای غربی خواهد بود. بوی بدش بلند خواهد شد و عفونتش برخواهد آمد، زیرا کارهای بزرگ کرده است.

²¹ ‌ای سرزمین مترس! وجد و شادی بنما، زیرا یهوه کارهای بزرگ کرده است.

²² ‌ای چارپایان صحرا، مترسید، زیرا که مرتع های بیابان سبز شد و درختان میوه خود را آورد و انجیر و مو قوت خویش را دادند.

²³ ‌ای پسران صَهیون، در یهوه خدای خویش وجد و شادی نمایید، زیرا که باران اولین را به اندازه‌اش به شما داده است و باران اول و آخر را در وقت برای شما بارانیده است.

²⁴ پس خرمن از گندم پر خواهد شد و خمره‌ها از شیره و روغن لبریز خواهد گردید.

²⁵ و سالهایی را که ملخها خوردند، جبران خواهم کرد؛ ملخهای دونده و جهنده و فرو بلعنده و جونده، یعنی لشکر بزرگ من که بر شما فرستاده بودم.

²⁶ و غذای بسیار خورده، سیر خواهید شد و اسم یهوه خدای خود را که برای شما کارهای عجیب کرده است، ستایش خواهید کرد و قوم من تا به ابد خجل نخواهند شد.

²⁷ و خواهید دانست که من در میان اسرائیل می‌باشم و من یهوه خدای شما هستم و دیگری نیست. و قوم من خجل نخواهند شد تا به ابد.

²⁸ و بعد از آن روح خود را بر همه بشر خواهم ریخت؛ پسران و دختران شما نبوت خواهند نمود و پیران شما و جوانان شما رویاها خواهند دید.

²⁹ در آن روزها، روح خود را بر غلامان و کنیزان نیز خواهم ریخت.

³⁰ نشانه‌ها را از خون و آتش و ستونهای دود در آسمان و زمین ظاهر خواهم ساخت.

³¹ آفتاب به تاریکی و ماه به خون تبدیل خواهد شد، پیش از ظهور روز بزرگ و مهیب خداوند.

³² و واقع خواهد شد هر ‌که نام خداوند را بخواند، نجات یابد، زیرا در کوه صَهیون و در اورشلیم، چنانکه خداوند گفته است، باقیماندگانی خواهد بود و در میان باقیماندگان، آنانی که خداوند ایشان را خوانده است.