ایّوب 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

ایوب

¹ پس ایوب در جواب گفت:

² «یقین می‌دانم که چنین است. لیکن انسان نزد خدا چگونه عادل شمرده شود؟

³ اگر بخواهد با او نزاع نماید، یکی از هزار او را جواب نخواهد داد.

⁴ او در ذهن حکیم و در قوت تواناست. کیست که با او مقاومت کرده و کامیاب شده باشد؟

⁵ آنکه کوه‌ها را منتقل می‌سازد و نمی فهمند، و در خشم خویش آنها را واژگون می‌گرداند،

⁶ که زمین را از مکانش می‌جنباند، و ستونهایش پریشان می‌شود.

⁷ که آفتاب را امر می‌فرماید و طلوع نمی کند و ستارگان را مهر می‌سازد.

⁸ که به تنهایی، آسمانها را پهن می‌کند و بر موجهای دریا می خرامد.

⁹ که دب اکبر و جبّار و ثریا را آفرید، و برجهای جنوب را.

¹⁰ که کارهای بزرگ بی‌قیاس را می‌کند و کارهای عجیب بی‌شمار را.

¹¹ اینک از من می‌گذرد و او را نمی‌بینم، و عبور می‌کند و او را احساس نمی‌نمایم.

¹² اینک او می‌رباید و کیست که او را منع نماید؟ و کیست که به او تواند گفت: ”چه می‌کنی؟“

¹³ خدا خشم خود را باز نمی‌دارد و مددکاران رَحَب زیر او خم می‌شوند.

¹⁴ «پس به طریق برتر، من کیستم که او را جواب دهم و سخنان خود را بگزینم تا با او مباحثه نمایم؟

¹⁵ گرچه حق با من است، او را جواب نمی‌توانم داد؛ بلکه باید نزد داور خود به جهت رحمت التماس کنم.

¹⁶ اگر او را می‌خواندم و مرا جواب می‌داد، باور نمی کردم که صدای مرا شنیده است.

¹⁷ زیرا که مرا به تندبادی خرد می‌کند و بی‌سبب، زخمهای مرا بسیار می‌سازد.

¹⁸ مرا نمی‌گذارد که نفس بکشم، بلکه مرا به تلخی​ها پر می‌کند.

¹⁹ اگر درباره قوت سخن گوییم، اینک او قادر است؛ و اگر درباره انصاف، کیست که وقت را برای من تعیین کند؟

²⁰ اگر عادل می‌بودم دهانم مرا مجرم می‌ساخت، و اگر کامل می‌بودم، مرا فاسق می‌شمرد.

²¹ اگر کامل هستم، خویشتن را کسی نمی‌شمارم، و از جان خود بیزارم.

²² این امر برای همه یکی است. بنابراین می‌گویم که او صالح است و شریر را هلاک می‌سازد.

²³ اگر تازیانه ناگهان بکشد، به امتحان بی‌گناهان استهزا می‌کند.

²⁴ جهان به ‌دست شریران داده شده است و روی حاکمانش را می‌پوشاند. پس اگر چنین نیست، کیست که می‌کند؟

²⁵ روزهایم از دونده تندروتر است، می‌گریزد و نیکویی را نمی‌بیند.

²⁶ مثل زورقهای تیزرو می‌گریزد و مثل عقاب که بر شکار فرود آید.

²⁷ اگر فکر کنم که ناله خود را فراموش کنم و ترشرویی خود را دور کرده، گشاده‌رو شوم،

²⁸ از تمامی مشقتهای خود می‌ترسم و می‌دانم که مرا بی‌گناه نخواهی شمرد،

²⁹ چونکه محکوم خواهم شد. پس چرا بیجا به خود زحمت دهم؟

³⁰ اگر خویشتن را به آب برف بشویم، و دستهای خود را به قلیاب پاک کنم،

³¹ آنگاه مرا در لجن فرو می‌بری، و رختهایم از من بیزار خواهد بود.

³² زیرا که او مثل من انسان نیست که او را جواب بدهم و با هم به محاکمه بیاییم.

³³ در میان ما حکمی نیست که بر هر دوی ما دست بگذارد.

³⁴ کاش که عصای خود را از من بردارد، و هیبت او مرا نترساند.

³⁵ آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی ترسیدم، لیکن من در خود چنین نیستم.