ایّوب 37 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ «از این نیز دل می‌لرزد و از جای خود متحرک می‌گردد.

² گوش داده، صدای صدای او را بشنوید، و زمزمه‌ای را که از دهان وی صادر می‌شود،

³ آن را در زیر تمامی آسمانها می‌فرستد، و برق خویش را تا کرانهای زمین.

⁴ بعد از آن صدای غرش می‌کند و به صدای جلال خویش رعد می‌دهد و چون آوازش شنیده شد، آنها را تأخیر نمی‌نماید.

⁵ خدا از صدای خود رعدهای عجیب می‌دهد. کارهای بزرگی که ما آنها را درک نمی کنیم، به عمل می‌آورد.

⁶ زیرا برف را می‌گوید: ”بر زمین بیفت.“ و همچنین بارش باران را و بارش بارانهای نیرومند خویش را.

⁷ دست هر انسان را مُهر می‌زند تا تمامی مردمان کارهای او را بدانند.

⁸ آنگاه حیوانات وحشی به پناهگاه خود می‌روند و در بیشه های خویش آرام می‌گیرند.

⁹ از برجهای جنوب گردباد می‌آید و از برجهای شمال برودت.

¹⁰ از نفس خدا یخ بسته می‌شود و سطح آبها منجمد می‌گردد.

¹¹ ابرها را نیز به رطوبت سنگین می‌سازد و ابرها، برق خود را پراکنده می‌کند.

¹² و آنها به هدایت او به هر سو می‌گردند تا هر آنچه به آنها امر فرماید بر روی تمامی ربع مسکون به عمل آورند.

¹³ خواه آنها را برای تنبیه بفرستد یا به جهت زمین خود یا برای رحمت.

¹⁴ ای ایوب، این را گوش نما. بایست و در اعمال عجیب خدا دقت کن.

¹⁵ آیا طلوع هستی وقتی که خدا عزم خود را به آنها قرار می‌دهد و برق، ابرهای خود را درخشان می‌سازد؟

¹⁶ آیا تو از موازنه ابرها آگاهی؟ یا از کارهای عجیب او که در علم، کامل است؟

¹⁷ که چگونه رختهای تو گرم می‌شود هنگامی که زمین از باد جنوبی ساکن می‌گردد.

¹⁸ آیا مثل او می‌توانی فلک را بگسترانی که مانند آینه ریخته شده استوار است؟

¹⁹ ما را تعلیم بده که با وی چه توانیم گفت، زیرا به خاطر تاریکی سخن نیکو نتوانیم آورد.

²⁰ آیا چون سخن گویم به او خبر داده می‌شود یا انسان سخن گوید تا هلاک گردد.

²¹ و حال آفتاب را نمی‌توان دید هرچند در سپهر درخشان باشد تا باد وزیده آن را پاک کند.

²² درخشندگی طلایی از شمال می‌آید و نزد خدا جلال مهیب است.

²³ قادر مطلق را درک نمی‌توانیم کرد، او در قوت و حقیقت بزرگ است و در عدالت بزرگ که بی‌انصافی نخواهد کرد.

²⁴ بنابراین مردمان از او می‌ترسند، اما او بر تمامی دانادلان نمی‌نگرد.»