ایّوب 31 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

آخرین دفاع ایوب

¹ «با چشمان خود عهد بسته‌ام، پس چگونه بر دوشیزه‌ای نظر افکنم؟

² زیرا قسمت خدا از بالا چیست؟ و نصیب قادر مطلق، از آسمان آسمانها؟

³ آیا آن برای شریران هلاکت نیست؟ آیا به جهت عاملان بدی مصیبت نیست؟

⁴ آیا او راههای مرا نمی‌بیند؟ و تمامی قدمهایم را نمی‌شمارد؟

⁵ اگر با دروغ راه می‌رفتم یا پایهایم با فریب می‌شتابید،

⁶ مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا کاملیت مرا بداند.

⁷ اگر قدمهایم از راه منحرف شده، و قلبم در‌ پی چشمانم رفته، و لکه‌ای به ‌دستهایم چسبیده باشد،

⁸ پس من کشت کنم و دیگری بخورد، و محصول من از ریشه‌ کنده شود.

⁹ اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در کمین نشسته باشم،

¹⁰ پس زن من برای شخصی دیگر آسیا کند، و دیگران بر او خم شوند.

¹¹ زیرا که آن امری زشت می‌بود و تقصیری سزاوار حکم داوران.

¹² چونکه این آتشی می‌بود که تا اَبَدون می‌سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می‌کند.

¹³ اگر شکایت بنده و کنیز خود را رد می کردم، هنگامی که بر من شاکی می‌شدند.

¹⁴ پس چون خدا به ضد من برخیزد، چه خواهم کرد؟ و هنگامی که تفتیش نماید، به او چه جواب خواهم داد؟

¹⁵ آیا آن کس که مرا در رحم آفرید، او را نیز نیافرید؟ و آیا ما هر دو را یکی در رحم نسرشت؟

¹⁶ اگر مراد مسکینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه‌زنان را تار گردانیده،

¹⁷ اگر لقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن نخورده

¹⁸ و حال آنکه او از جوانیم با من همچون پدر پرورش می‌یافت، و از بطن مادرم بیوه‌زن را رهبری می‌نمودم.

¹⁹ اگر کسی را از برهنگی هلاک دیده باشم، و مسکین را بدون پوشش،

²⁰ اگر کمرهای او مرا برکت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده،

²¹ اگر دست خود را بر یتیم بلند کرده باشم، هنگامی که یاری خود را در دروازه می‌دیدم،

²² پس بازوی من از کتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شکسته شود.

²³ زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می‌بود و به خاطر شوکت او توانایی نداشتم.

²⁴ اگر طلا را امید خود می‌ساختم و به زر خالص می‌گفتم: ”تو اعتماد من هستی،“

²⁵ اگر از فراوانی دولت خویش شادی می‌کردم و از اینکه دست من بسیار کسب نموده بود،

²⁶ اگر چون آفتاب می‌تابید بر آن نظر می کردم و بر ماه، هنگامی که با درخشندگی سیر می‌کرد.

²⁷ و دل من مخفیانه فریفته می‌شد و دهانم دستم را می‌بوسید.

²⁸ این نیز گناهی در خور محکومیت می‌بود، زیرا خدای متعال را منکر می شدم.

²⁹ اگر از مصیبت دشمن خود شادی می‌کردم یا حینی که بلا به او عارض می‌شد، وجد می‌نمودم،

³⁰ و حال آنکه زبان خود را از گناه ورزیدن باز داشته، بر جان او لعنت را درخواست ننمودم.

³¹ اگر اهل خیمه من نمی گفتند: ”کیست که از گوشت او سیر نشده باشد؟“

³² غریب در کوچه شب را به‌ سر نمی‌برد و درِ خود را به روی مسافر می‌گشودم.

³³ اگر مثل آدم، تقصیر خود را می پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خود مخفی می‌ساختم،

³⁴ از این جهت که از انبوه کثیر می‌ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان می‌ساخت، پس ساکت مانده، از در خود بیرون نمی‌رفتم.

³⁵ کاش کسی بود که مرا می‌شنید، اینک امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینک کتابتی که شاکی من نوشته است.

³⁶ یقین که آن را بر دوش خود برمی داشتم و مثل تاج بر خود می‌بستم.

³⁷ شماره قدمهای خود را برای او بیان می‌کردم و مثل امیری به او نزدیکی می‌جُستم.

³⁸ اگر زمین من بر من فریاد می‌کرد و مرزهایش با هم گریه می‌کردند،

³⁹ اگر محصولاتش را بدون قیمت می‌خوردم و جان صاحبانش را تلف می کردم،

⁴⁰ پس خارها به عوض گندم و کرکاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.