ایّوب 30 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ «و اما الان کسانی که از من خردسالترند بر من استهزا می‌کنند، همانها که کراهت می‌داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

² قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت، کسانی که توانایی ایشان برباد شده بود؟

³ از احتیاج و قحطی بی‌تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می‌جویدند.

⁴ علف شور را در میان بوته‌ها می‌چیدند، و ریشه شور گیاه نان ایشان بود.

⁵ از میان مردمان رانده می‌شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهو می‌کردند.

⁶ در ته دره‌ها ساکن می‌شدند. در حفره‌های زمین و در صخره‌ها.

⁷ در میان بوته‌ها عرعر می‌کردند، زیر خارها با هم جمع می‌شدند.

⁸ پسران احمقان و پسران مردم بی‌نام، بیرون از زمین رانده می‌گردیدند.

⁹ و اما الان سرود ایشان شده‌ام و از برای ایشان ضرب‌المثل گردیده‌ام.

¹⁰ مرا مکروه داشته، از من دور می شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، باز نمی‌ایستند.

¹¹ چونکه زایمان را بر من باز کرده، مرا مبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

¹² از طرف راست من انبوه مردم برخاسته، پاهایم را از پیش در می‌برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می‌سازند.

¹³ راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می‌نمایند، و خود معاونی ندارند.

¹⁴ گویا از شکافهای وسیع می‌آیند، و از میان خرابه‌ها بر من هجوم می‌آورند.

¹⁵ ترسها بر من برگشته، آبروی مرا مثل باد تعقیب می‌کنند، و فیروزی من مثل ابر می‌گذرد.

¹⁶ و الان جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتار نموده است.

¹⁷ شبانگاه استخوانهایم در درون من سوراخ می‌شود، و پیهایم آرام ندارد.

¹⁸ از شدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می‌گیرد.

¹⁹ مرا در گِل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده‌ام.

²⁰ نزد تو التماس می‌نمایم و مرا قبول نمی‌کنی، و برمی‌خیزم و بر من نظر نمی‌اندازی.

²¹ خویشتن را متبدل ساخته، بر من بیرحم شده‌ای، با قوت دست خود به من جفا می‌نمایی.

²² مرا به باد برداشته، بر آن سوار گردانیدی، و مرا در تندباد پراکنده ساختی.

²³ زیرا می‌دانم که مرا به مرگ باز خواهی گردانید، و به خانه‌ای که برای همه زندگان معین است.

²⁴ یقین بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی در بلا گرفتار شود، آیا به این سبب التماس نمی‌کند؟

²⁵ آیا برای هر مستمندی گریه نمی‌کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی‌شد.

²⁶ لیکن چون امید نیکویی داشتم، بدی آمد، و چون انتظار نور کشیدم، ظلمت رسید.

²⁷ احشایم می‌جوشد و آرام نمی‌گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

²⁸ ماتم‌کنان بی‌آفتاب گردش می‌کنم و در جماعت برخاسته، التماس می‌نمایم.

²⁹ برادر شغالان شده‌ام، و رفیق شترمرغ گردیده‌ام.

³⁰ پوست من سیاه گشته، از من می‌ریزد، و استخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

³¹ بربط من به نوحه‌گری تبدیل شده و نای من به صدای گریه کنندگان.