ایّوب 27 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ و ایوب بار دیگر مَثَل خود را آورده، گفت:

² «به حیات خدا که حق مرا برداشته و به قادر مطلق که جان مرا تلخ نموده است.

³ که مادامی که جانم در من باقی هست و نفس خدا در بینی من می‌باشد،

⁴ یقین لبهایم به بی‌انصافی صحبت نخواهد کرد، و زبانم به فریب سخن نخواهد گفت.

⁵ به دور باد از من که شما را تصدیق نمایم، و تا بمیرم کاملیت خویش را از خود دور نخواهم ساخت.

⁶ عدالت خود را استوار نگاه می‌دارم و آن را ترک نخواهم نمود، و دلم تا زنده باشم، مرا سرزنش نخواهد کرد.

⁷ دشمن من مثل شریر باشد، و مخالفت کنندگانم مثل خطاکاران.

⁸ زیرا امید شریر چیست هنگامی که خدا او را محو می‌سازد؟ و حینی که خدا جان او را می‌گیرد؟

⁹ آیا خدا فریاد او را خواهد شنید، هنگامی که مصیبت بر او عارض شود؟

¹⁰ آیا در قادر مطلق مایه لذت خواهد یافت، و در همه اوقات از خدا درخواست خواهد نمود؟

¹¹ شما را درباره دست خدا تعلیم خواهد داد و از کارهای قادر مطلق چیزی مخفی نخواهم داشت.

¹² اینک تمامی شما این را ملاحظه کرده‌اید، پس چرا به تمامی باطل شده‌اید.

¹³ این است نصیب مرد شریر از جانب خدا، و میراث ظالمان که آن را از قادر مطلق می‌یابند.

¹⁴ اگر فرزندانش بسیار شوند، شمشیر برای ایشان است، و نسل او از نان سیر نخواهند شد.

¹⁵ بازماندگان او از وبا دفن خواهند شد، و بیوه‌زنانش گریه نخواهند کرد.

¹⁶ اگر‌چه نقره را مثل غبار اندوخته کند، و لباس را مثل گِل آماده سازد.

¹⁷ او آماده می‌کند، لیکن مرد عادل آن را خواهد پوشید، و صالحان نقره او را تقسیم خواهند نمود.

¹⁸ خانه خود را مثل بید بنا می‌کند، و مثل سایبانی که دشتبان می‌سازد

¹⁹ او دولتمند می‌خوابد، اما دفن نخواهد شد. چشمان خود را می‌گشاید و نیست می‌باشد.

²⁰ ترسها مثل آب او را فرو می‌گیرد، و گردباد او را در شب می‌رباید.

²¹ باد شرقی او را برمی‌دارد و نابود می‌شود و او را از مکانش دور می اندازد،

²² زیرا بر او تیر خواهد انداخت و شفقت نخواهد نمود. اگر‌چه او می خواهد از دست وی فرار کرده، بگریزد.

²³ مردمان به سبب او بر پشت دست خود می‌زنند، و چون از مکانش رانده می‌شود، انگشت به دهان می‌مانند.