اِرمیا 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ کاش که سر من آب می‌بود و چشمانم چشمه اشک. تا روز و شب برای کشتگان دختر قوم خود گریه می‌کردم.

² کاش که در بیابان منزلگاه مسافران می‌بود، تا قوم خود را ترک کرده، از نزد ایشان می‌رفتم. چونکه همگی ایشان زناکار و جماعت خیانتکارند.

³ زبان خویش را مثل کمان به دروغ می‌کشند. در سرزمین قوی شده‌اند، اما نه برای حقیقت. زیرا خداوند می‌گوید: از شرارت به شرارت ترقی می‌کنند، و مرا نمی شناسند.»

⁴ هر یک از همسایه خویش مواظب باشید ، و به هیچ برادر اعتماد منمایید، زیرا هر برادر از پا در می‌آورد و هر همسایه به غیبت در گردش است.

⁵ هر کس همسایه خود را فریب می‌دهد، و ایشان به حقیقت صحبت نمی‌نمایند، و زبان خود را به دروغگویی آموخته‌اند، و از کج‌رفتاری خسته شده‌اند.

⁶ خداوند می‌گوید که مسکن تو در میان فریب است و از مکر خویش نمی‌خواهند که مرا بشناسند.

⁷ بنابراین یهوه صِبایوت چنین می‌گوید: «اینک من ایشان را به کوره گذاشته، امتحان خواهم نمود. زیرا به‌ خاطر دختر قوم خود چه توانم کرد؟

⁸ زبان ایشان تیر مرگبار است که به فریب سخن می‌راند. به زبان خود با همسایه خویش سخنان صلح‌آمیز می‌گویند، اما در دل خود برای او کمین می‌گذارند.

⁹ پس خداوند می گوید: آیا به خاطر این چیزها ایشان را مجازات نرسانم و آیا جانم از چنین قومی انتقام نکشد؟

¹⁰ برای کوه‌ها گریه و شیون و برای مرتعهای بیابان ماتم برپا می‌کنم، زیرا که سوخته شده است و هیچ کس از آنها گذر نمی‌کند، و صدای رمه شنیده نمی‌شود. هم پرندگان هوا و هم جانوران فرار کرده و رفته‌اند.

¹¹ اورشلیم را به توده‌ها و مسکن شغالها تبدیل می‌کنم و شهرهای یهودا را ویران و متروک خواهم ساخت.»

¹² کیست مرد حکیم که این را بفهمد و کیست که دهان خداوند به وی سخن گفته باشد، تا از این چیزها خبر دهد که چرا زمین خراب و مثل بیابان سوخته شده است که هیچ کس از آن گذر نمی کند.

¹³ پس خداوند می‌گوید: «چونکه شریعت مرا که پیش روی ایشان گذاشته بودم ترک کردند و صدای مرا نشنیدند و در آن رفتار ننمودند،

¹⁴ بلکه پیروی سرکشی دل خود را نمودند، و از عقب بَعَلها که پدران ایشان آنها را به ایشان آموختند، رفتند.

¹⁵ از این جهت یهوه صِبایوت، خدای اسرائیل چنین می‌گوید: اینک من اَفسَنتین را خوراک این قوم خواهم ساخت و آب تلخ به ایشان خواهم نوشانید.

¹⁶ و ایشان را در میان قومهایی که ایشان و پدران ایشان آنها را نشناختند، پراکنده خواهم ساخت و شمشیر را در پی ایشان خواهم فرستاد تا ایشان را هلاک نمایم.»

¹⁷ یهوه صِبایوت چنین می‌گوید: «تفکر کنید و زنان نوحه گر را بخوانید تا بیایند و در‌ پی زنان حکیم بفرستید تا بیایند.

¹⁸ و ایشان عجله نموده، برای ما ماتم برپا کنند تا چشمان ما اشکها بریزد و مژگان ما آبها جاری سازد.

¹⁹ زیرا که آواز نوحه گری از صَهیون شنیده می‌شود که ”چگونه غارت شدیم! چه بسیار خجل گردیدیم، چونکه سرزمین را ترک کردیم و مسکنهای ما، ما را بیرون انداخته‌اند.“»

²⁰ پس‌ ای زنان، کلام خداوند را بشنوید، و گوشهای شما کلام دهان او را بپذیرد و شما به دختران خود نوحه گری را تعلیم دهید و هر زن به همسایه خویش ماتم را.

²¹ زیرا مرگ به پنجره‌های ما برآمده، به قصرهای ما داخل شده است تا کودکان را از بیرون و جوانان را از چهارسوها ریشه​کن سازد.

²² بگو، «خداوند چنین می‌گوید: لاشه​های مردمان مثل سرگین بر روی صحرا و مانند بافه در پی دروگر افتاده است و کسی نیست که آن را برچیند.»

²³ خداوند چنین می‌گوید: «حکیم، از حکمت خود فخر ننماید و نیرومند، از تنومندی خویش شادمان نشود و دولتمند به دولت خود نبالد.

²⁴ بلکه هر ‌که فخر نماید، از این فخر بکند که فهم دارد و مرا می‌شناسد که من یهوه هستم، که رحمت و انصاف و عدالت را در زمین به جا می‌آورم. زیرا در این چیزها مسرور می‌باشم.» خداوند می‌گوید.

²⁵ خداوند می‌گوید: «اینک روزهایی می‌آید که ختنه‌ناشدگان را با ختنه‌شدگان مجازات خواهم کرد.

²⁶ یعنی مصر و یهودا و اِدوم و عَمّونیان و موآب و آنانی را که گوشه‌های موی خود را می تراشند و در صحرا ساکنند. زیرا که تمامی این قومها ختنه​ناشده هستند و تمامی خاندان اسرائیل در دل ختنه​ناشده هستند.»