اِرمیا 7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

شرارت در سرزمین

¹ این است کلامی که از جانب خداوند به اِرمیا نازل شده، گفت:

² «به دروازه خانه خداوند بایست و این کلام را در آنجا ندا کرده، بگو: ای تمامی یهودا که به این دروازه‌ها داخل شده، خداوند را سجده می‌نمایید، کلام خداوند را بشنوید!

³ یهوه صِبایوت خدای اسرائیل چنین می‌گوید: راهها و کارهای خود را اصلاح کنید و من شما را در این مکان ساکن خواهم گردانید.

⁴ به سخنان دروغ توکل منمایید و مگویید که ”این است معبد یهوه، معبد یهوه، معبد یهوه!“

⁵ زیرا اگر به راستی راهها و کارهای خود را اصلاح کنید و انصاف را در میان یکدیگر به عمل آورید،

⁶ و بر غریبان و یتیمان و بیوه‌زنان ظلم ننمایید و خون بی‌گناهان را در این مکان نریزید و خدایان غیر را به زیان خویش پیروی ننمایید.

⁷ آنگاه شما را در این مکان در زمینی که به پدران شما از ازل تا به ابد داده‌ام، ساکن خواهم گردانید.

⁸ اینک شما به سخنان دروغی که فایده‌ای ندارد، توکل می‌نمایید.

⁹ آیا مرتکب دزدی و زنا و قتل نمی‌شوید و به دروغ قسم نمی‌خورید و برای بَعَل بخور نمی‌سوزانید؟ و آیا خدایان غیر را که نمی‌شناسید، پیروی نمی‌کنید؟

¹⁰ و داخل شده، به حضور من در این خانه‌ای که نام من بر آن است، می‌ایستید و می‌گویید که ”رهایی یافته‌ایم!“ فقط به این خاطر که بروید و تمامی این کارهای زشت را انجام دهید.

¹¹ آیا این خانه‌ای که اسم من بر آن است، در نظر شما غار دزدان شده است؟ خداوند می‌گوید: اینک من نیز این را دیده‌ام.

¹² لیکن به مکان من که در شیلو بود و نام خود را اول در آنجا قرار داده بودم، بروید و آنچه را که به خاطر شرارت قوم خود اسرائیل به آنجا کرده‌ام، ملاحظه نمایید.

¹³ و حال خداوند می‌گوید: از آن رو که تمام این کارها را به جا آوردید، با آنکه من بارها با شما صحبت نموده، سخن گفتم، اما نشنیدید، و شما را خواندم، اما جواب ندادید،

¹⁴ از این جهت به این خانه‌ای که اسم من بر آن است و شما به آن توکل دارید و به مکانی که به شما و به پدران شما دادم، به گونه‌ای که به شیلو عمل نمودم، عمل خواهم کرد.

¹⁵ و شما را از حضور خود خواهم راند، به گونه‌ای که تمامی برادران شما یعنی تمام نسل اِفرایم را راندم.

¹⁶ پس تو برای این قوم دعا مکن و به جهت ایشان صدای التماس و تمنا بلند منما و نزد من شفاعت مکن، زیرا که من تو را قبول نخواهم نمود.

¹⁷ آیا آنچه را که ایشان در شهرهای یهودا و کوچه‌های اورشلیم می‌کنند، نمی‌بینی؟

¹⁸ پسران، هیزم جمع می‌کنند و پدران، آتش می‌افروزند و زنان، خمیر می‌گیرند تا قرصهای نان برای ملکه آسمان بپزند و هدایای ریختنی برای خدایان غیر ریخته، مرا خشمگین نمایند.

¹⁹ اما خداوند می‌گوید: آیا مرا خشمگین می‌سازند؟ نه، بلکه به خویشتن زیان می‌رسانند تا رویهای خود را رسوا سازند.

²⁰ بنابراین خداوند یهوه چنین می‌گوید: اینک خشم و غضب من بر این مکان، بر انسان و بر حیوان و بر درختان صحرا و بر محصول زمین ریخته خواهد شد. افروخته شده، خاموش نخواهد گردید.

²¹ یهوه صِبایوت خدای اسرائیل چنین می‌گوید: «قربانی‌های سوختنی خود را بر قربانی‌های خویش زیاده کنید و گوشت بخورید.

²² زیرا که به پدران شما سخن نگفتم و در روزی که ایشان را از زمین مصر بیرون آوردم، آنها را درباره قربانی‌های سوختنی و قربانی‌ها امر نفرمودم.

²³ بلکه این فرمان را به ایشان داده، گفتم: ”سخن مرا بشنوید و من خدای شما خواهم بود و شما قوم من خواهید بود و به هر راهی که به شما حکم نمایم، بروید تا برای شما نیکو باشد.“

²⁴ اما ایشان نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند بلکه مطابق مشورتها و سرکشی دل شریر خود رفتار نمودند و پس رفتند نه پیش.

²⁵ از روزی که پدران شما از زمین مصر بیرون آمدند تا امروز، تمامی خادمان خود انبیا را نزد شما فرستادم. بلکه من تا به این روز، پی در پی و بارها آنها را فرستادم.

²⁶ اما ایشان نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند، بلکه گردن خویش را سخت نموده، از پدران خود بدتر عمل نمودند.

²⁷ پس تو تمامی این سخنان را به ایشان بگو، اما تو را نخواهند شنید. ایشان را بخوان، اما ایشان تو را جواب نخواهند داد.

²⁸ و به ایشان بگو: ”اینان قومی می‌باشند که سخن یهوه خدای خویش را نمی شنوند و تنبیه نمی پذیرند. زیرا راستی از میان رفته و از دهان ایشان قطع شده است.

²⁹ ای اورشلیم، موی خود را تراشیده، دور بینداز و بر بلندیها آواز مرثیه برافراز، زیرا خداوند نسل تحت غضب خود را رد و ترک کرده است.“

وادی قتل

³⁰ چونکه خداوند می‌گوید: پسران یهودا آنچه را که در نظر من ناپسند است، به عمل آوردند و بتهای منفور خویش را در خانه‌ای که نام من بر آن است، برپا نموده، آن مکان را نجس ساختند.

³¹ و مکانهای بلند خود را در توفت که در وادی بِن‌هِنّوم است، بنا نمودند تا پسران و دختران خویش را در آتش بسوزانند، کاری که من به آن امر نفرموده و از خاطر خویش نگذرانده بودم.

³² بنابراین خداوند می‌گوید: اینک روزهایی می‌آید که آن بار دیگر به توفِت و وادی بِن‌هِنّوم معروف نخواهد شد، بلکه به وادی قتل. و مردگانش را در توفِت دفن خواهند کرد از آن رو که دیگر جایی باقی نخواهد ماند.

³³ و لاشه​های این قوم خوراک پرندگان هوا و جانوران زمین خواهد بود و کسی آنها را نخواهد راند.

³⁴ و از شهرهای یهودا و کوچه‌های اورشلیم صدای شادمانی و صدای خوشی و صدای داماد و صدای عروس را نابود خواهم ساخت، زیرا که آن سرزمین ویران خواهد شد.»