اِرمیا 6 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

محاصره اورشلیم

¹ ای پسران بنیامین، از اورشلیم فرار کنید، و شیپور را در تِقوعَ بنوازید و علامتی بر بِیت هَکاریم برافرازید، زیرا که بلایی از طرف شمال رو خواهد داد؛ هلاکتی بزرگ!

² و من آن دختر جمیل و ظریف، یعنی دختر صَهیون را ریشه​کن خواهم ساخت.

³ و شبانان با گله‌های خویش نزد وی خواهند آمد، و خیمه‌های خود را گرداگرد او برپا نموده، هر یک در جای خود خواهند چرانید.

⁴ با او جنگ را آماده سازید و برخاسته، در وقت ظهر حمله کنیم. وای بر ما، زیرا که روز رو به زوال نهاده است و سایه های عصر دراز می‌شود.

⁵ برخیزید! در شب حمله کنیم، تا قصرهایش را ویران سازیم.

⁶ زیرا که یهوه صِبایوت چنین می فرماید: «درختان را قطع نموده، مقابل اورشلیم سنگر برپا نمایید. زیرا این است شهری که سزاوار مکافات است، چونکه درونش تمام ظلم است.

⁷ مثل چشمه‌ای که آب خود را می‌جوشاند، همچنان او شرارت خویش را می‌جوشاند. ظلم و تاراج در درونش شنیده می‌شود، و بیماریها و زخمهایش دایم در نظر من است.

⁸ ‌ای اورشلیم، تنبیه را بپذیر، مبادا جان من از تو بیزار شود و تو را ویران و زمین متروک گردانم.»

⁹ یهوه صِبایوت چنین می‌گوید که «بقیه اسرائیل را مثل مو خوشه‌چینی خواهند کرد، پس مثل کسی ‌که انگور می‌چیند، دست خود را بر شاخه‌هایش دراز کن!»

¹⁰ کیستند که به ایشان صحبت نموده، شهادت دهم تا بشنوند. اینک، گوش ایشان ختنه‌ناشده است، که نتوانند شنید. اینک کلام خداوند برای ایشان عار گردیده است و در آن رغبت ندارند.

¹¹ و من از شدت خشم خداوند پر شده‌ام، و از خودداری خسته گردیده‌ام، پس آن را در کوچه‌ها بر کودکان و بر مجلس جوانان با هم بریز. زیرا که شوهر و زن هر دو گرفتار خواهند شد، و پیران با کهنسالان نیز.

¹² خانه‌ها و مزرعه‌ها و زنان ایشان با هم از آنِ دیگران خواهند شد، زیرا خداوند می‌گوید: «دست خود را به ضد ساکنان این زمین دراز خواهم کرد.

¹³ چونکه تمامی ایشان چه کوچک و چه بزرگ، پر از طمع شده‌اند، و همگی ایشان، چه نبی و چه کاهن، فریب را به عمل می‌آورند.

¹⁴ و زخم قوم مرا اندک شفایی دادند، چونکه می‌گویند: ”صلح و سلامتی است، صلح و سلامتی است.“ با آنکه صلح و سلامتی نیست.

¹⁵ آیا چون مرتکب اعمال زشت شدند، خجل گردیدند؟ نه! هیچ خجل نشدند، در آنان اثری از نجابت نیست. در میان افتادگان خواهند افتاد و حینی که من به ایشان مکافات رسانم، خواهند لغزید.» خداوند می گوید.

¹⁶ خداوند چنین می‌گوید: «بر راهها بایستید و ملاحظه نمایید و درباره راههای قدیم درخواست نمایید که راه نیکو کدام است تا در آن گام برداشته، برای جان خود استراحت بیابید. لیکن ایشان جواب دادند که ”در آن گام برنخواهیم داشت.“

¹⁷ و من پاسبانان بر شما گماشتم که می‌گفتند: ”به صدای شیپور گوش دهید!“ اما ایشان گفتند: ”گوش نخواهیم داد.“

¹⁸ پس‌ ای قومها، بشنوید، و ‌ای جماعت، آنچه را که در میان ایشان است، بدانید!

¹⁹ ‌ای زمین بشنو، اینک من بلایی بر این قوم می‌آورم که ثمره خیالات ایشان خواهد بود، زیرا که به کلام من گوش ندادند و شریعت مرا نیز ترک نمودند.

²⁰ چه فایده دارد که بخور از سَبا و نی خوشبو از زمین دوردست برای من آورده می‌شود. قربانی‌های سوختنی شما مقبول نیست، و قربانی‌های شما پسندیده من نیست.

²¹ بنابراین خداوند چنین می‌گوید: ”اینک من پیش روی این قوم سنگهای لغزش دهنده خواهم نهاد و پدران و پسران با هم از آنها لغزش خواهند خورد و ساکن زمین با همسایه‌اش هلاک خواهند شد.“»

²² خداوند چنین می‌گوید: «اینک قومی از زمین شمال می‌آورم و قومی بزرگ از کرانهای زمین خواهند برخاست.

²³ و کمان و نیزه خواهند گرفت. ایشان مردان ستمکیش می‌باشند که ترحم ندارند. به صدای خود مثل دریا شورش خواهند نمود، و بر اسبان سوار شده، مثل مردان جنگی به ضد تو، ‌ای دختر صَهیون، صف آرایی خواهند کرد.»

²⁴ آوازه این را شنیدیم و دستهای ما سست گردید. عذاب و درد مثل زنی که می‌زاید، ما را درگرفته است.

²⁵ به صحرا بیرون مشوید و به راه مروید، زیرا که شمشیر دشمنان و ترس از هر طرف است.

²⁶ ‌ای دختر قوم من، پلاس بپوش، و خویشتن را در خاکستر بغلطان. ماتم کن گویی برای پسر یگانه‌ات، مرثیه‌ای تلخ سر ده، زیرا که هلاک کننده به ناگاه بر ما می‌آید.

²⁷ تو را در میان قوم خود امتحان کننده و قلعه قرار دادم، تا راههای ایشان را بفهمی و امتحان کنی.

²⁸ همه ایشان سخت عاصی شده‌اند و برای غیبت کردن گردش می‌کنند. برنج و آهن می‌باشند و تمامی ایشان فساد کننده‌اند.

²⁹ دم کوره پر زور می‌دمد، و سرب در آتش محو می‌گردد قالگر بی جهت به کوره می‌گذارد، زیرا که شریران تصفیه نمی‌شوند.

³⁰ نقره مردود نامیده می‌شوند، زیرا خداوند ایشان را ترک کرده است.»