اِرمیا 51 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ «خداوند چنین می‌گوید: «اینک من بر بابل و بر ساکنان لِب‌کامای بادی مرگبار برمی انگیزانم.

² و من بر بابل خرمن کوبان خواهم فرستاد و آن را خواهند کوبید و زمین آن را خالی خواهند ساخت، زیرا که ایشان در روز بلا آن را از هر طرف احاطه خواهند کرد.

³ تیرانداز بر تیرانداز، و بر آنکه به زره خویش شادمان می‌باشد، تیر خود را بیندازد. و بر جوانان آن ترحم منمایید، بلکه تمام لشکر آن را به تمامی هلاک سازید.

⁴ و ایشان بر سرزمین کَلدانیان مقتول و در کوچه‌هایش مجروح خواهند افتاد.

⁵ زیرا که اسرائیل و یهودا، از سوی خدای خویش یهوه صِبایوت ترک نخواهند شد، اگرچه سرزمین ایشان از گناهی که به قدّوس اسرائیل ورزیده‌اند، پر شده است.

⁶ از میان بابل بگریزید! و هر کس جان خود را برهاند، مبادا در گناه آن هلاک شوید. زیرا که این، زمان انتقام خداوند است و او جزا به آن خواهد رسانید.

⁷ بابل در دست خداوند جام طلایی است که تمام جهان را مست می‌سازد. قومها از شرابش نوشیده، و از این جهت دیوانه گردیده‌اند.

⁸ بابل به ناگهان افتاده و در هم شکسته شده است؛ برای آن شیون نمایید. بلسان به جهت جراحت آن بگیرید که شاید شفا یابد.

⁹ بابل را معالجه نمودیم، اما شفا نپذیرفت. پس آن را ترک کنید، و هر کدام از ما به سرزمین خود برویم، زیرا که داوری آن به آسمانها رسیده و به اوج آسمانها بلند شده است.

¹⁰ خداوند عدالت ما را مکشوف خواهد ساخت. پس بیایید و کارهای یهوه خدای خویش را در صَهیون اعلام نماییم.

¹¹ تیرها را تیز کنید و سپرها را به ‌دست گیرید، زیرا خداوند، روح پادشاهان ماد را برانگیخته است و فکر او به ضد بابل است، تا آن را هلاک سازد. زیرا که این، انتقام خداوند و انتقام معبد او می باشد.

¹² بر حصارهای بابل، بیرقها برافرازید و آن را نیکو حراست نموده، کشیکچیان قرار دهید و کمین بگذارید. زیرا خداوند قصد نموده و هم آنچه را که درباره ساکنان بابل گفته، به عمل آورده است.

¹³ ‌ای که بر آبهای بسیار ساکنی، و از گنجهای بسیار برخورداری! عاقبت تو و نهایت طمع تو رسیده است!

¹⁴ یهوه صِبایوت به ذات خود قسم خورده است که من تو را از مردمان مثل ملخ پر خواهم ساخت و بر تو بانگ پیروزی خواهند زد.

¹⁵ اوست که زمین را به قوت خود ساخت و جهان را به حکمت خویش استوار نمود. و آسمانها را به عقل خود گسترانید.

¹⁶ چون ندا سر می‌دهد، غوغای آبها در آسمان پدید می‌آید. ابرها از کرانهای زمین برمی‌آورد و برقها برای باران می‌سازد و باد را از خزانه‌های خود بیرون می‌آورد.

¹⁷ تمامی مردمان وحشی‌اند و معرفت ندارند و هر ‌که تمثالی می‌سازد، خجل خواهد شد. زیرا که بت ریخته شده او دروغ است و در آن هیچ نفس نیست.

¹⁸ آنها بی‌ارزشند و مایه تمسخر! در روزی که به محاکمه می‌آیند، تلف خواهند شد.

¹⁹ او که نصیب یعقوب است، مثل آنها نمی باشد. زیرا که او سازنده همه موجودات است و اسرائیل عصای میراث وی است و اسم او یهوه صِبایوت می‌باشد.

²⁰ تو برای من گُرز و اسلحه جنگ هستی. با تو قومها را خُرد خواهم ساخت با تو ممالک را هلاک خواهم نمود.

²¹ با تو اسب و سوارش را خُرد خواهم ساخت . با تو ارابه و سوارش را خُرد خواهم ساخت.

²² با تو مرد و زن را خُرد خواهم ساخت. با تو پیر و کودک را خُرد خواهم ساخت. با تو جوان و دوشیزه را خُرد خواهم ساخت.

²³ با تو شبان و گله‌اش را خُرد خواهم ساخت. با تو خیش‌ران و گاوانش را خُرد خواهم ساخت. با تو حاکمان و والیان را خرُد خواهم ساخت.

²⁴ و خداوند می‌گوید: به بابل و تمامی ساکنان سرزمین کَلدانیان جزای تمامی بدی را که ایشان به صَهیون کرده‌اند، در برابر دیدگان شما خواهم رسانید.

²⁵ اینک خداوند می‌گوید: ای کوه ویرانگر که تمامی جهان را ویران می‌سازی، من به ضد تو هستم! و دست خود را بر تو بلند کرده، تو را از روی صخره‌ها خواهم غلطانید. و تو را همچون کوه سوخته شده خواهم ساخت!

²⁶ و از تو سنگی به جهت سنگ اصلی بنا، یا سنگی به جهت بنیاد نخواهند گرفت، بلکه خداوند می‌گوید که ”تو خرابی ابدی خواهی شد.“

²⁷ بیرقها در زمین برافرازید و شیپور در میان قومها بنوازید. قومها را به ضد او آماده سازید، و ممالک آرارات و مینّی و اَشکِناز را بر او جمع کنید. سرداران به ضد وی بگمارید و اسبان را مثل ملخ مودار برآورید.

²⁸ قومها را به ضد وی آماده سازید. پادشاهان ماد و حاکمانش و تمامی والیانش و تمامی اهل سرزمین سلطنت او را.

²⁹ جهان پریشان و دردناک خواهد شد. زیرا که فکرهای خداوند به ضد بابل پا بر جا می‌ماند، تا سرزمین بابل را ویران و متروک گرداند.

³⁰ و جنگاوران بابل از جنگ دست برمی‌دارند و در قلعه‌های خویش می‌نشینند. قدرت ایشان قطع شده، مثل زن گشته‌اند و مسکنهایش سوخته و پشت‌بندهایش شکسته شده است.

³¹ قاصد از پی قاصد، و پیک از پی پیک خواهد دوید، تا پادشاه بابل را خبر دهد که شهرش از هر طرف گرفته شد.

³² معبرها به تصرف درآمدند، نیزارها را به آتش سوختند و مردان جنگی پریشان گردیدند.

³³ زیرا که یهوه صِبایوت، خدای اسرائیل چنین می‌گوید: دختر بابل مثل خرمن در وقت کوبیدنش شده است و بعد از اندک زمانی، وقت درو به او خواهد رسید.

³⁴ نِبوکَدنِصَر پادشاه بابل مرا خورده و له کرده است. و مرا ظرف خالی ساخته، مثل اژدها مرا بلعیده، شکم خود را از ثروت من پر کرده و مرا به دور انداخته است.

³⁵ و ساکنان صَهیون خواهد گفت: ”ظلمی که بر من و بر خویشان من شده، دامنگیر بابل شود.“ اورشلیم خواهد گفت: ”خون من بر گردن ساکنان سرزمین کَلدانیان باشد.“»

³⁶ بنابراین خداوند چنین می‌گوید: «اینک من دعوی تو را به انجام خواهم رسانید و انتقام تو را خواهم کشید و رود او را خشک ساخته، چشمه‌اش را خواهم خشکانید.

³⁷ بابل به تپه‌ها و مسکن شغالها و محل دهشت و مسخره تبدیل شده، هیچ کس در آن ساکن نخواهد شد.

³⁸ مثل شیران با هم غرش خواهند کرد و مانند شیربچگان نعره خواهند زد.»

³⁹ و خداوند می گوید: «هنگامی که گرم شوند، برای ایشان بزمی برپا کرده، ایشان را مست خواهم ساخت، تا وجد نموده، به خواب ابدی فرو روند، و هرگز از آن بیدار نشوند.

⁴⁰ و ایشان را مثل بره‌ها و قوچها و بزهای نر به مسلخ فرود خواهم آورد.

⁴¹ چگونه شیشک گرفتار شده و افتخار تمامی جهان تسخیر گردیده است! چگونه بابل در میان قومها محل دهشت گشته است!

⁴² دریا بر بابل برآمده و آن به زیادی امواجش پوشیده گردیده است.

⁴³ شهرهایش مایه دهشت گشته، به زمین خشک و بیابان تبدیل شده. زمینی که هیچ انسانی در آن ساکن نشود، و کسی از آن عبور نکند.

⁴⁴ و من بِل را در بابل جزا خواهم داد و آنچه را که بلعیده است، از دهانش بیرون خواهم آورد. قومها بار دیگر به زیارت آن نخواهند رفت، و حصار بابل خواهد افتاد.

⁴⁵ ای قوم من از میانش بیرون آیید و هر کدام جان خود را از شدت خشم خداوند برهانید!

⁴⁶ و دل شما ضعف نکند و از خبرهایی که در سرزمین شنیده شود، مترسید. زیرا که در آن سال خبری شنیده خواهد شد و در سال بعد از آن، خبری دیگر. در این سرزمین ظلم خواهد شد و حاکم به ضد حاکم دیگر خواهد برآمد.

⁴⁷ بنابراین، روزهایی می‌آید که به بتهای بابل مکافات خواهم رسانید و تمامی زمینش خجل خواهد شد و تمامی مقتولانش در میانش خواهند افتاد.

⁴⁸ اما آسمانها و زمین و هر‌ چه در آنها باشد، بر بابل ترنم خواهند نمود. زیرا خداوند می‌گوید که غارت کنندگان از طرف شمال بر او خواهند آمد.

⁴⁹ چنانکه بابل باعث افتادن کشته شدگان اسرائیل شده است، همچنین کشته‌شدگان تمامی جهان در بابل خواهند افتاد.

⁵⁰ ‌ای کسانی که از شمشیر جان به در برده‌اید، بروید و درنگ منمایید! خداوند را از سرزمین دوردست به یاد آورید، و اورشلیم را به‌ یاد داشته باشید.

⁵¹ ”ما خجل گشته‌ایم، از آن رو که اهانت را شنیدیم و رسوایی چهره ما را پوشانیده است. زیرا که غریبان به مکانهای مقدس خانه خداوند داخل شده‌اند.“»

⁵² بنابراین خداوند می‌گوید: «اینک روزهایی می‌آید که به بتهایش مکافات خواهم رسانید و در تمامی زمینش مجروحان ناله خواهند کرد.

⁵³ اگر‌چه بابل تا به آسمان خود را برافرازد و اگر‌چه بلندی قوت خویش را مستحکم نماید، لیکن خداوند می‌گوید: ویرانگران از جانب من بر او خواهند آمد.

⁵⁴ صدای غوغا از بابل می‌آید صدای شکستی بزرگ از سرزمین کَلدانیان!

⁵⁵ زیرا خداوند بابل را ویران می‌نماید و صدای بزرگ را از میان آن نابود می‌کند و امواج ایشان، مثل آبهای بسیار می‌خروشد، و صدای آوازشان شنیده می‌شود.

⁵⁶ زیرا که بر آن، یعنی بر بابل ویرانگر برمی‌آید و پهلوانانش گرفتار شده، کمانهایشان شکسته می‌شود. چونکه یهوه خدایی است جزادهنده، و به یقین مکافات خواهد رسانید.

⁵⁷ و پادشاه که اسم او یهوه صِبایوت است، می‌گوید: من سروران و حکیمان و حاکمان و والیان و پهلوانانش را مست خواهم ساخت و به خواب ابدی که از آن بیدار نشوند، خواهند خوابید.»

⁵⁸ یهوه صِبایوت چنین می‌گوید: «حصارهای وسیع بابل به تمامی سرنگون خواهد شد و دروازه‌های بلندش به آتش سوخته خواهد گردید و قومها بیهوده مشقت خواهند کشید و ملتها به جهت آتش خود را خسته خواهند کرد.»

⁵⁹ کلامی که اِرمیای نبی به ‌سِرایا پسر نیریا پسر مَحَسیا امر فرمود هنگامی که او با صِدقیا، پادشاه یهودا، در سال چهارم سلطنت وی به بابل می‌رفت. و سِرایا رئیس دستگاه بود.

⁶⁰ اِرمیا تمام بلا را که بر بابل می‌بایست بیاید، در طوماری نوشت، یعنی تمامی این سخنانی را که درباره بابل نوشته شده است.

⁶¹ آنگاه اِرمیا به ‌سرایا گفت: «چون به بابل رسیدی، آنگاه ببین و تمامی این سخنان را بخوان.

⁶² و بگو: ”ای خداوند، تو درباره این مکان فرموده‌ای که آن را هلاک خواهی ساخت به حدی که هیچ انسان یا حیوانی در آن ساکن نشود، بلکه خرابه ابدی خواهد شد.“

⁶³ و چون از خواندن این طومار فارغ شدی، سنگی به آن ببند و آن را به میان فُرات بینداز.

⁶⁴ و بگو، ”همچنین بابل به خاطر بلایی که من بر او وارد می‌آورم، غرق خواهد گردید و دیگر برپا نخواهد شد و ایشان خسته خواهند گردید.» تا اینجا سخنان اِرمیا است.