اِرمیا 4 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ «خداوند می‌گوید: ای اسرائیل اگر بازگشت نمایی، اگر نزد من بازگشت نمایی و اگر اعمال زشت خود را از خود دور نمایی، پراکنده نخواهی شد.

² و به راستی و انصاف و عدالت به حیات یهوه قسم خواهی خورد و قومها خویشتن را در او مبارک خواهند خواند، و به وی فخر خواهند کرد.»

³ زیرا خداوند به مردان یهودا و اورشلیم چنین می‌گوید: «زمینهای خود را شیار کنید و در میان خارها مکارید.

⁴ ‌ای مردان یهودا، و ساکنان اورشلیم، خود را برای خداوند ختنه سازید، و غُلفه دلهای خود را دور کنید، مبادا شدت خشم من به خاطر بدی کارهای شما مثل آتش صادر شده، بسوزاند و کسی آن را خاموش نتواند کرد.

⁵ در یهودا اعلام نمایید و در اورشلیم جار کشیده، بگویید: «در سرزمین شیپور بنوازید و به صدای بلند ندا کرده، بگویید: ”جمع شوید تا به شهرهای حصاردار داخل شویم!“

⁶ بیرقی به سوی صَهیون برافرازید و برای پناه فرار کرده، توقف منمایید، زیرا که من بلایی و هلاکتی بزرگ از طرف شمال می‌آورم.

⁷ شیری از بیشه خود برآمده و هلاک کننده قومها حرکت کرده، از مکان خویش درآمده است، تا زمین تو را ویران سازد و شهرهایت خراب شده، متروک گردد.

⁸ از این جهت پلاس پوشیده، ماتم گیرید، و شیون کنید، زیرا که شدت خشم خداوند از ما برنگشته است!»

⁹ و خداوند می‌گوید که در آن روز دل پادشاه و دل سروران شکسته خواهد شد و کاهنان متحیر و انبیا مبهوت خواهند گردید.»

¹⁰ پس گفتم: «آه، ‌ای خداوند یهوه! به راستی که این قوم و اورشلیم را بسیار فریب دادی، آنگاه که گفتی ”شما را صلح و سلامت خواهد بود.“ و حال آنکه شمشیر به‌ جان ایشان رسیده است.»

¹¹ در آن زمان به این قوم و به اورشلیم گفته خواهد شد که باد سوزان از بلندیهای بیابان به سوی دختر قوم من خواهد وزید، نه برای افشاندن و پاک کردن خرمن.

¹² بادی شدیدتر از اینها برای من خواهد وزید و من نیز الان بر ایشان داوری‌ خواهم فرمود!»

¹³ اینک او مثل ابر می‌آید و ارابه‌های او مثل گردباد و اسبهای او از عقاب تیزروترند. وای بر ما، زیرا که غارت شده‌ایم.

¹⁴ ‌ای اورشلیم، دل خود را از شرارت شست و شو کن تا نجات یابی! تا به کی خیالات فاسد تو در دلت بماند؟

¹⁵ زیرا صدایی از دان جار می‌کشد، و از کوهستان اِفرایم به مصیبتی اعلان می‌کند.

¹⁶ قومها را اطلاع دهید، اینک، به ضد اورشلیم اعلان کنید که محاصره کنندگان از ولایت دور می آیند، و به صدای خود به ضد شهرهای یهودا فریاد می‌زنند.

¹⁷ خداوند می‌گوید که مثل دیده‌بانان مزرعه او را احاطه می‌کنند، چونکه بر من فتنه انگیخته است.

¹⁸ راه تو و کارهای تو این چیزها را بر تو وارد آورده است. این شرارت تو به حدی تلخ است که به دلت رسیده است.

¹⁹ درون من! درون من! پرده های دل من از درد سوراخ شد و قلب من در درونم پریشان گردیده، ساکت نتوانم شد، چونکه تو، ‌ای جان من، صدای شیپور و نعره جنگ را شنیده‌ای.

²⁰ ویرانی بر ویرانی اعلان شده، زیرا که تمام زمین غارت شده است و خیمه‌های من در یک آن و پرده‌هایم در یک لحظه به تاراج رفته است.

²¹ تا به کی بیرق را ببینم و صدای شیپور را بشنوم؟

²² چونکه قوم من احمقند و مرا نمی‌شناسند و ایشان، پسران ابله هستند و هیچ فهم ندارند. برای بدی کردن ماهرند، لیکن به جهت نیکوکاری هیچ فهم ندارند.

²³ به سوی زمین نظر انداختم و اینک تهی و ویران بود و به سوی آسمان، و هیچ نور نداشت.

²⁴ به سوی کوه‌ها نظر انداختم و اینک پریشان بود، و تمام تپه‌ها، لرزان.

²⁵ نظر کردم و اینک آدمی نبود، و تمامی پرندگان هوا فرار کرده بودند.

²⁶ نظر کردم و اینک بوستانها بیابان گردیده، و همه شهرها از حضور خداوند و از شدت خشم وی خراب شده بود.

²⁷ زیرا خداوند چنین می‌گوید: «تمامی زمین خراب خواهد شد لیکن آن را به تمامی نابود نخواهم ساخت.

²⁸ از این سبب جهان ماتم خواهد گرفت، و آسمان از بالا سیاه خواهد شد، زیرا که این را گفتم و اراده نمودم و پشیمان نخواهم شد و از آن بازگشت نخواهم نمود.»

²⁹ از صدای سواران و تیراندازان تمام اهل شهر فرار می‌کنند و به جنگلها داخل می‌شوند و بر صخره‌ها برمی آیند. تمامی شهرها ترک شده، کسی در آنها ساکن نمی‌شود.

³⁰ و تو حینی که غارت شوی، چه خواهی کرد؟ اگر‌چه خود را به قرمز آراسته سازی، و به زیورهای طلا بیارایی، و چشمان خود را از سرمه جلا دهی، لیکن خود را بی جهت آرایش کرده‌ای، چونکه عاشقانت تو را خوار شمرده، قصد جان تو دارند.

³¹ زیرا که صدایی شنیدم مثل صدای زنی که درد زایمان دارد و ضجّه‌ای همچون زنی که نخست‌زاده خویش را بزاید، یعنی صدای دختر صَهیون را که آه می‌کشد و دستهای خود را دراز کرده، می‌گوید: «وای بر من! زیرا که جان من به خاطر قاتلان بیهوش شده است!»