اِرمیا 39 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

سقوط اورشلیم

¹ در ماه دهم از سال نهم صدقیا پادشاه یهودا، نِبوکَدنِصَر پادشاه بابل با تمامی لشکر خود بر اورشلیم آمده، آن را محاصره نمودند.

² و در روز نهم ماه چهارم از سال یازدهم صِدقیا در شهر رخنه کردند.

³ و تمام سروران پادشاه بابل داخل شده، در دروازه میانی نشستند، یعنی نِرجَل شَرِاِصِر و سَمجَرنِبو و سَرسِکیم رئیس خواجه‌سرایان و نِرجَل شَرِاِصِر رئیس مجوسیان، و سایر سرداران پادشاه بابل.

⁴ و چون صِدقیا پادشاه یهودا و تمامی مردان جنگی این را دیدند، فرار کرده، به راه باغستان شاه، از دروازه‌ای که در میان دو حصار بود، در وقت شب از شهر بیرون رفتند و پادشاه به راه عَرَبه رفت.

⁵ و لشکر کَلدانیان ایشان را تعقیب نموده، در عَرَبه اَریحا به صِدقیا رسیدند و او را گرفتار کرده، نزد نِبوکَدنِصَر پادشاه بابل به رِبله در سرزمین حَمات آوردند و او بر وی حکم داد.

⁶ و پادشاه بابل پسران صِدقیا را پیش رویش در رِبله به قتل رسانید و پادشاه بابل تمامی شریفان یهودا را کشت.

⁷ و چشمان صِدقیا را کور کرد و او را به زنجیرها بسته، به بابل برد.

⁸ و کَلدانیان خانه پادشاه و خانه‌های قوم را به آتش سوزانیدند و حصارهای اورشلیم را ویران ساختند.

⁹ و نِبوزَرَدان رئیس جلادان، بقیه قوم را که در شهر باقی‌ مانده بودند و آنان را که برای پیوستن به او بیرون رفته بودند و بقیه قوم را که مانده بودند، به بابل به اسیری برد.

¹⁰ لیکن نِبوزَرَدان، رئیس جلادان فقیران قوم را که چیزی نداشتند در سرزمین یهودا واگذاشت و تاکستانها و مزرعه‌ها در آن روز به ایشان داد.

¹¹ و نِبوکَدنِصَر پادشاه بابل درباره اِرمیا به نِبوزَرَدان، رئیس جلادان امر فرموده، گفت:

¹² «او را بگیر و از او به خوبی مراقبت کرده، هیچ اذیتی به وی مرسان، بلکه هر‌ چه به تو بگوید، برایش به عمل آور.»

¹³ پس نِبوزَرَدان، رئیس جلادان و نِبوشَزبان رئیس خواجه‌سرایان و نِرجَل شَراِصِر رئیس مجوسیان و سایر سروران پادشاه بابل فرستادند.

¹⁴ و کسان فرستادند و اِرمیا را از صحن کشیکچیان برداشتند و او را به جِدَلیا پسر اَخیقام پسر شافان سپردند تا او را به خانه خود ببرد. پس او در میان قوم ساکن شد.

¹⁵ و چون اِرمیا هنوز در صحن کشیکچیان زندانی بود، کلام خداوند بر وی نازل شده، گفت:

¹⁶ «برو و عِبِدمِلِک حَبَشی را خطاب کرده، بگو: ”یهوه صِبایوت خدای اسرائیل چنین می‌فرماید: اینک کلام خود را بر این شهر به بلا وارد خواهم آورد و نه به خوبی، و در آن روز در نظر تو واقع خواهد شد.

¹⁷ لیکن خداوند می‌گوید: من تو را در آن روز نجات خواهم داد و به ‌دست کسانی که از ایشان می‌ترسی، تسلیم نخواهی شد.

¹⁸ زیرا خداوند می گوید: تو را به یقین رهایی خواهم داد و به شمشیر نخواهی افتاد، بلکه از این جهت که بر من توکل نمودی، جان خویش را به غنیمت خواهی برد.“»