اِرمیا 23 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

شاخه صالح

¹ خداوند می‌گوید: «وای بر شبانانی که گله مرتع مرا هلاک و پراکنده می‌سازند.»

² بنابراین، یهوه خدای اسرائیل درباره شبانانی که قوم مرا می‌چرانند، چنین می‌گوید: «شما گله مرا پراکنده ساخته و رانده‌اید و به آنها توجه ننموده‌اید. پس خداوند می‌گوید: اینک من مجازات بدی کارهای شما را بر شما خواهم رسانید.

³ و من بقیه گله خویش را از همه سرزمینهایی که ایشان را به آنها رانده‌ام، جمع خواهم کرد و ایشان را به آغلهای ایشان باز خواهم آورد که بارور و بسیار خواهند شد.

⁴ و برای ایشان شبانانی که ایشان را بچرانند، خواهم گماشت که بار دیگر ترسان و پریشان نخواهند شد و مفقود نخواهند گردید.» سخن خداوند این است.

⁵ خداوند می‌گوید: «اینک روزهایی می‌آید که شاخه‌ای صالح برای داوود برپا می‌کنم و پادشاهی که سلطنت نموده، به فهم رفتار خواهد نمود و انصاف و عدالت را در سرزمین به اجرا خواهد گذاشت.

⁶ در روزهای وی یهودا نجات خواهد یافت و اسرائیل در امنیت به سر خواهد برد و اسمی که به آن نامیده می‌شود این است: یهوه صِدقینو.»

⁷ بنابراین خداوند می‌گوید: «اینک روزهایی می‌آید که دیگر نخواهند گفت ”قسم به حیات یهوه که قوم اسرائیل را از سرزمین مصر برآورد“،

⁸ بلکه ”قسم به حیات یهوه که نسل خاندان اسرائیل را از سرزمین شمال و از همه سرزمینهایی که ایشان را به آنها رانده بود، بیرون آورده، رهبری نموده است.“ آنگاه آنان در سرزمین خود ساکن خواهند شد.»

انبیای دروغین

⁹ درباره انبیا: دل من در درونم شکسته، و همه استخوانهایم لرزان است؛ مثل شخصی مست هستم و مانند مردی مدهوش شراب، به سبب خداوند و به سبب کلام مقدس او .

¹⁰ زیرا که سرزمین پر از زناکاران است و به خاطر لعنت، زمین ماتم می‌کند و مرتعهای بیابان خشک شده است، زیرا که راه ایشان بد و توانایی ایشان پوچ است.

¹¹ و خداوند می‌گوید: «چونکه هم انبیا و هم کاهنان خدانشناسند. شرارت ایشان را حتی در خانه خود نیز یافته‌ام.

¹² بنابراین راه ایشان مثل جایهای لغزنده در تاریکی غلیظ برای ایشان خواهد بود که ایشان رانده شده در آن خواهند افتاد. در سال مکافات ایشان بلا بر ایشان عارض خواهم گردانید؛» زیرا خداوند می‌گوید.

¹³ «در میان انبیای سامره حماقتی دیده‌ام که برای بَعَل نبوت کرده، قوم من اسرائیل را گمراه گردانیده‌اند.

¹⁴ و در میان پیامبران اورشلیم نیز چیز هولناک دیدم؛ مرتکب زنا شده، به دروغ رفتار می‌نمایند و دستهای شریران را تقویت می‌دهند، مبادا هر یک از ایشان از شرارت خویش بازگشت نماید. و تمامی ایشان برای من مثل سًدوم و ساکنان آن مانند عَموره گردیده‌اند.»

¹⁵ بنابراین یهوه صِبایوت درباره آن انبیا چنین می‌گوید: «اینک من به ایشان اَفسنتین خواهم خورانید و آب تلخ به ایشان خواهم نوشانید، زیرا که از انبیای اورشلیم، خدانشناسی در تمامی سرزمین منتشر شده است.»

¹⁶ یهوه صِبایوت چنین می‌گوید: «به سخنان این انبیایی که برای شما نبوت می‌کنند، گوش مدهید، زیرا شما را به پوچی تعلیم می‌دهند و رویای دل خود را بیان می‌کنند و نه از دهان خداوند.

¹⁷ و به آنانی که مرا حقیر می‌شمارند، پیوسته می‌گویند: ”خداوند می‌فرماید که برای شما صلح و سلامتی خواهد بود“ و به آنانی که به‌ سرکشی دل خود رفتار می‌نمایند می‌گویند که ”بلا به شما نخواهد رسید.“»

¹⁸ کیست که از مشورت خداوند آگاه شده باشد تا ببیند و کلام او را بشنود؟ و کیست که به کلام او گوش فرا داشته، به آن توجه نموده باشد.

¹⁹ اینک باد شدید غضب خداوند صادر شده چون گردبادی دور می‌زند و بر سر شریران فرود خواهد آمد.

²⁰ غضب خداوند تا مقاصد دل او را به جا نیاورد و به انجام نرساند، برنخواهد گشت. در روزهای آخر این را نیکو خواهید فهمید.

²¹ من این انبیا را نفرستادم، لیکن دویدند. به ایشان سخن نگفتم، اما ایشان نبوت نمودند.

²² اما اگر در مشورت من استوار می‌ماندند، کلام مرا به قوم من بیان می‌کردند و ایشان را از راه بد و از کارهای شریر ایشان برمی‌گردانیدند.»

²³ یهوه می‌گوید: «آیا من خدای نزدیک هستم و خدای دور نه؟»

²⁴ خداوند می‌گوید: «آیا کسی خود را در جای مخفی پنهان تواند نمود که من او را نبینم؟ مگر من آسمان و زمین را پر نمی‌سازم؟ کلام خداوند این است.

²⁵ «سخنان انبیا را که به اسم من به دروغ نبوت کردند، شنیدم که گفتند: ”خواب دیدم! خواب دیدم!“

²⁶ این تا به کی در دل انبیایی که به دروغ نبوت می‌کنند، خواهد بود که انبیای فریب دل خودشان می‌باشند،

²⁷ که به خوابهای خویش که هر کدام از ایشان به همسایه خود باز می‌گویند، قصد دارند که اسم مرا از یاد قوم من ببرند، چنانکه پدران ایشان اسم مرا به سبب بَعَل فراموش کردند.

²⁸ آن نبی​ای که خواب دیده است، خواب را بیان کند و آن که کلام مرا دارد، کلام مرا به راستی بیان نماید. خداوند می‌گوید ”کاه را با گندم چه‌ کار است؟“»

²⁹ خداوند می‌گوید: «آیا کلام من مثل آتش نیست و مانند چکشی که صخره را خرد می کند؟»

³⁰ بنابراین خداوند می‌گوید: «اینک من به ضد این انبیا هستم که کلام مرا از یکدیگر می‌دزدند.»

³¹ و خداوند می‌گوید: «اینک من به ضد این انبیا هستم که زبان خویش را به کار برده، می‌گویند: ”او گفته است.“»

³² و خداوند می‌گوید: «اینک من به ضد اینان هستم که به خوابهای دروغ نبوت می‌کنند و آنها را بیان کرده، قوم مرا با دروغها و خیالهای خود گمراه می‌نمایند. حال آنکه من ایشان را نفرستادم و نگماشتم. پس به این قوم هیچ نفع نخواهند رسانید.» این است فرموده خداوند.

³³ «و چون این قوم یا نبی یا کاهنی از تو سؤال نموده، گویند که ”وحی خداوند چیست؟“ پس به ایشان بگو: ”کدام وحی؟“ سخن خداوند این است که شما را طرد خواهم کرد.

³⁴ و آن نبی یا کاهن یا قومی که گویند ”وحی یهوه!“ به یقین بر آن مرد و بر خانه‌اش مجازات خواهم رسانید.

³⁵ و هر کدام از شما به همسایه خویش و هر کدام به برادر خود چنین گویید که ”خداوند چه جواب داده است؟“ و ”خداوند چه گفته است؟“

³⁶ لیکن وحی یهوه را دیگر به زبان نیاورید، زیرا کلام هر کس وحی او خواهد بود. چونکه کلام خدای زنده یعنی یهوه صِبایوت خدای ما را مخدوش ساخته‌اید.

³⁷ و به نبی چنین بگو که ”خداوند به تو چه جواب داده و خداوند به تو چه گفته است؟“

³⁸ و اگر می‌گویید: ”وحی یهوه!“ پس یهوه چنین می‌فرماید: ”چونکه این سخن یعنی ”وحی یهوه“ را گفتید، با آنکه نزد شما فرستاده، فرمودم که ”وحی یهوه“ را مگویید،

³⁹ بنابراین اینک من شما را به تمامی فراموش خواهم کرد و شما را با آن شهری که به شما و به پدرانتان داده بودم، از حضور خود دور خواهم‌ انداخت.

⁴⁰ و عار ابدی و رسوایی جاودانی را که فراموش نخواهد شد، بر شما خواهم آورد.»