اِرمیا 15 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شدهخداوند باز نخواهد ایستاد 1 و خداوند مرا گفت: «اگر‌چه هم موسی و هم سموئیل به حضور من می‌ایستادند، جان من به این قوم مایل نمی‌شد. ایشان را از حضور من دور انداز، تا بیرون روند. 2 و اگر به تو بگویند ”به کجا بیرون رویم؟“، به ایشان بگو: ”خداوند چنین می‌فرماید: آنکه در خور مرگ است، به مرگ، و آنکه سزاوار شمشیر است، به شمشیر، و آنکه سزاوار قحطی است، به قحطی و آنکه لایق اسیری است، به اسیری.“ 3 خداوند می‌گوید: بر ایشان چهار نوع خواهم گماشت: یعنی شمشیر برای کشتن و سگان برای دریدن و پرندگان هوا و حیوانات صحرا برای خوردن و هلاک ساختن. 4 و ایشان را در تمامی ممالک جهان پریشان خواهم ساخت. به خاطر مَنَسی پسر حِزِقیا پادشاه یهودا و کارهایی که او در اورشلیم کرد. 5 زیرا ای اورشلیم، کیست که بر تو ترحم نماید؟ کیست که برای تو ماتم گیرد؟ و کیست که راه خود را کج کند تا از صلح و سلامتی تو بپرسد؟ 6 خداوند می‌گوید: چونکه تو مرا ترک کرده، به عقب برگشتی، من نیز دست خود را بر تو دراز کرده، تو را هلاک ساختم، زیرا که از گذشت کردن خسته شدم. 7 ایشان را در دروازه‌های سرزمین با غربال به باد خواهم افشاند، و قوم خود را بی‌فرزند ساخته، هلاک خواهم نمود، چونکه از راههای خود بازگشت نکردند. 8 بیوه‌زنان ایشان برایم از ریگ دریا زیاده شده‌اند، پس بر ایشان در وقت ظهر، بر مادران جوانانشان، تاراج کننده‌ای خواهم آورد و ترس و وحشت را بر شهر ناگهان چیره خواهم گردانید. 9 زاینده هفت نوزاد زبون شده، جان بداد، و آفتاب او که هنوز روز باقی بود، غروب کرد و او خجل و رسوا گردید. خداوند می‌گوید: من بقیه ایشان را، پیش روی دشمنان ایشان، به شمشیر خواهم سپرد.» 10 وای بر من، که تو، ای مادرم، مرا مرد جنگجو و ستیزه‌گر برای تمامی این سرزمین زاییدی. نه به ربا دادم و نه ربا گرفتم. با این حال، هر یک از ایشان مرا لعنت می‌کنند. 11 خداوند می‌گوید: «به یقین تو را برای نیکویی رها خواهم ساخت و به یقین دشمن را در زمان تنگی و در زمان پریشانی نزد تو ذلیل خواهم گردانید. 12 آیا آهن می‌تواند آهن شمالی را بشکند؟ ویا برنج را؟ 13 توانگری و خزینه‌هایت را، به سبب همه گناهانت که در سراسر حدودت انجام داده‌ای، بی‌قیمت به تاراج خواهم داد. 14 و تو را همراه دشمنانت به سرزمینی که نمی‌شناسی، خواهم کوچانید. زیرا آتشی در خشم من افروخته شده، شما را خواهد سوزانید.» 15 ای خداوند، تو این را می‌دانی، پس مرا به یاد آورده، از من دیدار نما و انتقام مرا از ستمکارانم بگیر و به دیرغضبی خویش مرا تلف منما و بدان که به خاطر تو رسوایی را کشیده‌ام. 16 سخنان تو یافت شد و آنها را خوردم، و کلام تو شادی و لذت دل من گردید. زیرا که به نام تو، ای یهوه، خدای صِبایوت نامیده شده‌ام. 17 در مجلس عشرت کنندگان ننشستم و شادی ننمودم. به خاطر دست تو به تنهایی نشستم، زیرا که مرا از خشم پر ساختی. 18 درد من چرا دایمی است؟ زخم من چرا مرگبار و علاج ناپذیر می‌باشد؟ آیا تو برای من مثل چشمه فریبنده و آب ناپایدار خواهی شد؟ 19 بنابراین خداوند چنین می‌گوید: «اگر بازگشت نمایی، من بار دیگر تو را به حضور خود محکم خواهم ساخت و اگر از چیزهای نفیس صحبت کنی، نه چیزهای رذیل، آنگاه تو مثل دهان من خواهی بود و ایشان هستند که نزد تو خواهند برگشت نه تو نزد ایشان! 20 من تو را برای این قوم دیوار برنجین حصاردار خواهم ساخت، و با تو جنگ خواهند نمود، اما بر تو غالب نخواهند آمد، زیرا من برای نجات دادن و رهانیدن تو، با تو هستم.» خداوند می‌گوید. 21 «تو را از دست شریران خواهم رهانید و تو را از کف ستمکیشان فدیه خواهم نمود.» |
@ 2024 Korpu Company