اِرمیا 14 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

قحطی، شمشیر، و طاعون

¹ کلام خداوند که درباره خشکسالی به اِرمیا نازل شد:

² «یهودا سوگواری می‌کند و دروازه‌هایش بی‌قوت شده است. ماتم‌کنان بر زمین می‌نشینند، و فریاد اورشلیم بالا می‌رود.

³ و شریفان ایشان خادمان خود را برای آب می‌فرستند؛ نزد آب‌انبارها می‌روند و آب نمی‌یابند و با ظرفهای خالی برگشته، خجل و رسوا می‌شوند و سرهای خود را می‌پوشانند.

⁴ به خاطر اینکه زمین تَرَک خورده است؛ از آنجا که باران بر سرزمین نباریده است، زارعان خجل شده، سرهای خود را می‌پوشانند.

⁵ حتی غزالها نیز در صحرا می‌زایند و نوزادان خود را ترک می‌کنند، چونکه هیچ گیاه نیست.

⁶ گورخران بر بلندیها ایستاده، مثل شغالها برای باد نفس نفس می‌زنند، و چشمان آنها بی‌قوت می‌گردد، چونکه هیچ علفی نیست.»

⁷ ‌ای خداوند، اگر‌چه گناهان ما بر ضد ما شهادت می‌دهد، اما به‌ خاطر اسم خود عمل نما، زیرا که ارتدادهای ما بسیار شده است و به تو گناه ورزیده‌ایم.

⁸ ‌ای تو که امید اسرائیل، و نجات‌دهنده او در وقت تنگی می‌باشی، چرا مثل غریبی در سرزمین و مانند مسافری که تنها برای شبی خیمه می‌زند، شده‌ای؟

⁹ چرا مثل شخص متحیر و مانند جنگاوری که نمی‌تواند نجات دهد، هستی؟ اما تو، ‌ای خداوند، در میان ما هستی و ما به نام تو نامیده شده‌ایم. پس ما را ترک منما!»

¹⁰ خداوند به این قوم چنین می‌گوید: «ایشان به آواره گشتن چنین مایل بوده‌اند و پایهای خود را باز نداشتند. بنابراین خداوند ایشان را قبول نکرد و حال عصیان ایشان را به یاد آورده، گناه ایشان را جزا خواهد داد.»

¹¹ خداوند به من گفت: «برای خیریت این قوم دعا منما!

¹² چون روزه گیرند، ناله ایشان را نخواهم شنید و چون قربانی سوختنی و هدیه آردی بگذرانند، ایشان را قبول نخواهم فرمود، بلکه من ایشان را به شمشیر و قحطی و طاعون هلاک خواهم ساخت.»

¹³ پس گفتم: «آه، ‌ای خداوند یهوه، اینک انبیا به ایشان می‌گویند که ”شمشیر را نخواهید دید و قحطی به شما نخواهد رسید، بلکه شما را در این مکان صلح و سلامتی پایدار خواهم داد.“»

¹⁴ پس خداوند مرا گفت: «این انبیا به اسم من به دروغ نبوت می‌کنند. من ایشان را نفرستادم و به ایشان امری نفرمودم و صحبت ننمودم، بلکه ایشان به رویاهای دروغین و سِحر پوچ و حیله دلهای خویش برای شما نبوت می‌کنند.

¹⁵ بنابراین خداوند درباره این انبیا که به اسم من نبوت می‌کنند و من ایشان را نفرستاده‌ام و می‌گویند که ”شمشیر و قحطی در این سرزمین نخواهد شد“، می‌گوید که این انبیا به شمشیر و قحطی کشته خواهند شد.

¹⁶ و این قومی که برای ایشان نبوت می‌کنند، در کوچه‌های اورشلیم به خاطر قحطی و شمشیر انداخته خواهند شد و کسی نخواهد بود که ایشان و زنان ایشان و پسران و دختران ایشان را دفن کند، زیرا که شرارت ایشان را بر خودشان خواهم ریخت.

¹⁷ «پس این کلام را به ایشان بگو: ”چشمان من شبانه‌روز اشک می‌ریزد و آرامی ندارد، زیرا که آن دوشیزه، یعنی دختر قوم من به جراحتی بزرگ و ضربه‌ای بی‌نهایت سخت شکسته شده است.

¹⁸ اگر به صحرا بیرون روم، اینک کشتگان شمشیر! و اگر به شهر داخل شوم، اینک بیماران از گرسنگی! زیرا که هم انبیا و کاهنان در سرزمین تجارت می‌کنند و هیچ نمی‌دانند.“»

¹⁹ آیا یهودا را به تمامی ترک کرده‌ای؟ و آیا جانت صَهیون را منفور داشته است؟ چرا ما را چنان زده‌ای که برای ما هیچ علاجی نیست؟ برای صلح و سلامتی انتظار کشیدیم، اما هیچ خیری نیامد، و برای زمان شفا، و اینک وحشت پدید آمد.

²⁰ ‌ای خداوند، به شرارت خود و به عصیان پدران خویش، اعتراف می‌نماییم، زیرا که به تو گناه ورزیده‌ایم.

²¹ به‌ خاطر اسم خود، ما را رد منما. تخت جلال خویش را خوار مشمار. عهد خود را که با ما بستی به یاد آورده، آن را مشکن.

²² آیا در میان خدایان دروغین قومها، هستند خدایانی که باران ببارانند؟ و آیا آسمان می‌تواند بارش بدهد؟ مگر تو، ‌ای یهوه، خدای ما، همان نیستی؟ به تو امیدوار هستیم، چونکه تو کننده همه اینکارها می‌باشی.