اِرمیا 12 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

شکایت اِرمیا

¹ ای خداوند، تو عادلتر هستی از اینکه من به حضور تو شکایت آورم. لیکن درباره احکامت با تو سخن خواهم گفت. چرا راه شریران کامیاب می‌شود؟ و تمامی خیانتکاران ایمن می‌باشند؟

² تو ایشان را غرس نمودی، پس ریشه زدند و نمو کرده، میوه نیز آوردند. تو به دهان ایشان نزدیکی، اما از قلب ایشان دور.

³ اما تو، ‌ای خداوند، مرا می‌شناسی؛ مرا دیده، دل مرا نزد خود امتحان کرده‌ای. ایشان را مثل گوسفندان برای قربانی بیرون کش، و ایشان را به جهت روز قتل تعیین نما.

⁴ زمین تا به کی ماتم خواهد نمود و گیاه تمامی صحرا خشک خواهد ماند؟ حیوانات و پرندگان به خاطر شرارت ساکنانش تلف شده‌اند، زیرا می‌گویند: «او به عاقبت ما توجهی ندارد.»

جواب خداوند

⁵ اگر وقتی که با پیادگان دویدی، تو را خسته کردند، پس چگونه با اسبان می‌توانی برابری کنی؟ و هر‌چند در سرزمین سالم، ایمن هستی، در طغیان اُردن چه خواهی کرد؟

⁶ زیرا که هم برادرانت و هم خاندان پدرت به تو خیانت نمودند و ایشان نیز در پی تو صدای بلند می‌کنند؛ پس اگر‌چه سخنان نیکو به تو بگویند، ایشان را باور مکن.»

⁷ «من خانه خود را ترک کرده، میراث خویش را دور انداختم. و محبوب جانم را به ‌دست دشمنانش تسلیم نمودم.

⁸ میراث من مثل شیر جنگل برای من گردید. او به ضد من صدای خود را بلند کرد، از این جهت از او نفرت کردم.

⁹ آیا میراث من برایم مثل مرغ شکاری رنگارنگ که پرندگان دور او را گرفته باشند، شده است؟ بروید و تمامی حیوانات صحرا را جمع کرده، آنها را بیاورید تا بخورند.

¹⁰ شبانان بسیار تاکستان مرا خراب کرده، میراث مرا پایمال نمودند. و میراث مرغوب مرا به بیابان ویران تبدیل ساختند.

¹¹ آن را ویران ساختند و آن ویران شده، نزد من ماتم گرفته است. تمامی سرزمین ویران شده، چونکه کسی این را در دل خود راه نمی‌دهد.

¹² بر تمامی بلندی​های صحرا، تاراج کنندگان هجوم آوردند، زیرا که شمشیر خداوند از کنار زمین تا کنار دیگرش هلاک می‌کند و برای هیچ بشری ایمنی نیست.

¹³ گندم کاشتند و خار درویدند، خویشتن را به رنج آورده، نفع نبردند. و از محصول شما به خاطر شدت خشم خداوند خجل گردیدند.

¹⁴ خداوند درباره تمامی همسایگان شریر خود که ضرر می‌رسانند، به مملکتی که قوم خود اسرائیل را مالک آن ساخته است، چنین می‌گوید: «اینک ایشان را از آن سرزمین برمی‌کَنم و خاندان یهودا را از میان ایشان برمی‌کَنم.

¹⁵ و بعد از برکَندن ایشان، بازگشت خواهم کرد و بر ایشان ترحم خواهم نمود و هر یک از ایشان را به ملک خویش و هر کس را به سرزمین خود باز خواهم آورد.

¹⁶ و اگر ایشان راههای قوم مرا نیکو یاد گرفته، به اسم من، یعنی به حیات یهوه قسم خورند، چنانکه ایشان قوم مرا تعلیم دادند که به بَعَل قسم خورند، آنگاه ایشان در میان قوم من بنا خواهند شد.

¹⁷ اما اگر نشنوند، آنگاه آن قوم را به تمامی برکَنده، هلاک خواهم ساخت.» کلام خداوند این است.