اِرمیا 10 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

خداوند و بتها

¹ ای خاندان اسرائیل، کلامی را که خداوند به شما می‌گوید، بشنوید!

² خداوند چنین می‌گوید: «راه قومها را یاد مگیرید و از نشانه‌های آسمانها مترسید، زیرا که دیگر قومها از آنها می‌ترسند.

³ چونکه رسوم این قومها پوچ است که ایشان درختی از جنگل با تبر می‌برند که صنعت دستهای نجار می‌باشد.

⁴ و آن را به نقره و طلا زینت داده، با میخ و چکش محکم می‌کنند تا تکان نخورد.

⁵ و آنها مثل مترسک در بوستان خیار می‌باشند که سخن نمی توانند گفت و آنها را می‌باید برداشت، چونکه راه نمی‌توانند رفت. از آنها مترسید، زیرا که ضرر نتوانند رسانید و قوت نفع رسانیدن هم ندارند.»

⁶ ‌ای یهوه، مثل تو کسی نیست! تو بزرگ هستی و اسم تو در قوت بزرگ است!

⁷ ‌ای پادشاه قومها، کیست که از تو نترسد؟ زیرا که این به تو می‌شاید! چونکه در تمامی حکیمان قومها، و در تمامی ممالک ایشان، مانند تو کسی نیست.

⁸ تمامی ایشان وحشی و احمق می‌باشند، تنبیه بتها چیزی جز چوب نیست.

⁹ نقره چکش خورده از ترشیش و طلا از اوفاز که صنعت صنعتگر و کار دستهای زرگر باشد، می‌آورند. لاجورد و ارغوان لباس آنها، و همه اینها کار مردان ماهر است.

¹⁰ اما یهوه خدای حق است و او خدای زنده و پادشاه سرمدی می‌باشد. از خشم او زمین پریشان می‌شود و قومها قهر او را متحمل نتوانند شد.

¹¹ به ایشان چنین بگویید: «خدایانی که آسمان و زمین را نساخته‌اند، از روی زمین و از زیر آسمان تلف خواهند شد.»

¹² او زمین را به قوت خود ساخت و جهان را به حکمت خویش استوار نمود و آسمان را به عقل خود گسترانید.

¹³ چون ندا درمی‌دهد، غوغای آبها در آسمان پدید می‌آید. ابرها از کرانهای زمین برمی‌آورد و برقها برای باران می‌سازد و باد را از خزانه‌های خود بیرون می‌آورد.

¹⁴ تمامی مردمان وحشی‌اند و معرفت ندارند و هر ‌که تمثالی می‌سازد، خجل خواهد شد. زیرا که بت ریخته شده او دروغ است و در آن هیچ نفسی نیست.

¹⁵ آنها بی‌ارزشند و اسباب مسخره، و در روزی که به محاکمه می‌آیند، تلف خواهند شد.

¹⁶ او که سهم یعقوب است، مثل آنها نمی باشد. زیرا که او سازنده همه موجودات است، و اسرائیل عصای میراث وی است و اسم او یهوه صِبایوت می‌باشد.

¹⁷ ‌ای که در تنگی ساکن هستی، بُقچه خود را از زمین بردار!

¹⁸ زیرا خداوند چنین می‌گوید: «اینک من این بار، ساکنان این زمین را با فلاخن خواهم‌ انداخت و ایشان را به تنگ خواهم آورد تا بفهمند.»

¹⁹ وای بر من، به خاطر صدمه من. زخم مرا علاجی نیست! اما گفتم، «این مصیبت من است، و باید آن را تحمل کنم.»

²⁰ خیمه من خراب شد و تمامی طنابهای من گسیخته گردید. پسرانم از من بیرون رفته، ناپدید شدند. کسی نیست که خیمه مرا پهن کند و پرده‌های مرا برپا نماید.

²¹ زیرا که شبانان وحشی شده‌اند و خداوند را طلب نمی‌نمایند. بنابراین کامیاب نخواهند شد و همه گله‌های ایشان پراکنده خواهد گردید.

²² اینک صدای خبری می‌آید و آشوبی بزرگ از دیار شمال. تا شهرهای یهودا را ویران و مسکن شغالها سازد.

دعای اِرمیا

²³ ‌ای خداوند، می‌دانم که راه انسان از آنِ او نیست و آدمی که راه می‌رود، قادر بر هدایت قدمهای خویش نمی‌باشد.

²⁴ ‌ای خداوند مرا اصلاح نما، اما به انصاف و نه به غضب خود، مبادا مرا ذلیل سازی.

²⁵ غضب خویش را بر قومهایی که تو را نمی شناسند، بریز. و بر طایفه‌هایی که اسم تو را نمی‌خوانند. زیرا که ایشان یعقوب را خوردند و او را بلعیده، تباه ساختند و مسکن او را ویران نمودند.