یعقوب 1 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ یعقوب که غلام خدا و عیسی مسیح خداوند است، به دوازده قبیله که پراکنده هستند. خوش باشید.

امتحان ایمان شما

² ‌ای برادران من، وقتی که در امتحانهای گوناگون می‌افتید، کمال خوشی دانید.

³ چونکه می‌دانید که امتحان ایمان شما صبر را پیدا می‌کند.

⁴ لیکن صبر را عمل کامل خود باشد تا کامل و تمام شوید و محتاج هیچ‌ چیز نباشید.

⁵ و اگر از شما کسی محتاج به حکمت باشد، بخواهد از خدایی که هر کس را به گشاده‌دستی عطا می‌کند و ملامت نمی‌نماید و به او داده خواهد شد.

⁶ لیکن به ایمان بخواهد و هرگز شک نکند، زیرا هر که شک کند، مانند موج دریاست که از باد رانده و متلاطم می‌شود.

⁷ زیرا چنین شخص گمان نبرد که از خداوند چیزی خواهد یافت.

⁸ مرد دو دل در تمام رفتار خود ناپایدار است.

⁹ لیکن برادر مسکین به‌ سرافرازی خود فخر بنماید

¹⁰ و دولتمند به فقیری خود، زیرا مثل گل علف در گذر است.

¹¹ از آن رو که آفتاب با گرمی طلوع کرده، علف را خشکانید و گُلش به زیر افتاده، زیبایی صورتش زایل شد. به همینطور شخص دولتمند نیز در راههای خود، پژمرده خواهد گردید.

¹² خوشا به حال کسی ‌که متحمّل امتحان شود، زیرا که چون آزموده شد، آن تاج حیاتی را که خدا به دوستداران خود وعده فرموده است، خواهد یافت.

¹³ هیچ‌کس چون در وسوسه افتد، نگوید: «خدا مرا وسوسه می‌کند»، زیرا خدا هرگز از بدیها وسوسه نمی‌شود و او هیچ‌کس را وسوسه نمی‌کند.

¹⁴ لیکن هر کس در وسوسه می‌افتد وقتی که شهوت وی او را می‌کشد و فریفته می‌سازد.

¹⁵ پس شهوت آبستن شده، گناه را می‌زاید و گناه نیز چون به تمام و کمال رشد کرد، مرگ را تولید می‌کند.

¹⁶ ‌ای برادران عزیز من، گمراه مشوید!

¹⁷ هر بخشندگی نیکو و هر بخشش کامل از بالا است و فرو می‌ریزد از پدر نورها که نزد او هیچ تبدیل و سایه ناشی از تغییر نیست.

¹⁸ او تنها به خاطر ارادهٔ خود ما را به‌وسیلهٔ کلمهٔ حقیقت تولید نمود تا ما همچون نوبر مخلوقات او باشیم.

شنیدن کلام و عمل کردن به آن

¹⁹ بنابراین، ای برادران عزیز من، هر کس در شنیدن تند و در گفتن آهسته و در خشم سست باشد.

²⁰ زیرا خشم انسان عدالت خدا را حاصل نمی‌آورد.

²¹ پس هر نجاست و افزونی شر را دور کنید و با فروتنی، کلام کاشته شده را بپذیرید که قادر است که جانهای شما را نجات‌ بخشد.

²² لیکن کنندگان کلام باشید، نه فقط شنوندگان که خود را فریب می‌دهند.

²³ زیرا اگر کسی کلام را بشنود و عمل نکند، شخصی را ماند که چهرهٔ طبیعی خود را در آینه می‌نگرد.

²⁴ زیرا خود را نگریست و رفت و فوراً فراموش کرد که چطور شخصی بود.

²⁵ لیکن کسی ‌که بر شریعت کامل آزادی چشم دوخت و در آن استوار ماند، او همچون شنوندهٔ فراموشکار نمی‌باشد، بلکه کنندهٔ عمل. پس او در عمل خود مبارک خواهد بود.

²⁶ اگر کسی از شما گمان برد که پرستندهٔ خدا است و لگام زبان خود را نکشد، بلکه دل خود را فریب دهد، پرستش او باطل است.

²⁷ پرستش صاف و بی‌عیب نزد خدا و پدر این است که یتیمان و بیوه‌زنان را در مصیبت ایشان دستگیری کنند و خود را از آلودگی دنیا نگاه دارند.