اِشعیا 7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

نشانه عِمانوئیل

¹ و در روزهای آحاز پسر یوتام پسر عُزّیا پادشاه یهودا، واقع شد که رِصین پادشاه اَرام و فِقَح پسر رِمَلیا پادشاه اسرائیل بر اورشلیم برآمدند تا با آن جنگ نمایند، اما نتوانستند بر آن حمله آورند.

² به خاندان داوود خبر داده، گفتند که اَرام در اِفرایم اردو زده‌اند. دل او و دل مردمانش بلرزید به طوری که درختان جنگل از باد می‌لرزد.

³ آنگاه خداوند به اِشعیا گفت: «تو با پسر خود شعاریاشوب به انتهای قنات برکه بالایی به راه مزرعه رختشویان به استقبال آحاز بیرون شو.

⁴ و او را بگو: ”مواظب و آرام باش، مترس! و دلت ضعیف نشود از این دو کُنده نیم‌سوخته دودافشان، یعنی از شدت خشم برافروخته رِصین و اَرام و پسر رِمَلیا.

⁵ زیرا که اَرام با اِفرایم و پسر رِمَلیا برای ضرر تو مشورت کرده، می‌گویند:

⁶ به ضد یهودا برآییم و آن را محاصره کرده، به جهت خود تسخیر کنیم و پسر طَبِئیل را در آن به پادشاهی نصب نماییم.»

⁷ خداوند یهوه چنین می‌گوید که «این به جا آورده نمی‌شود و واقع نخواهد گردید.

⁸ زیرا که سر اَرام، دمشق و سر دمشق، رِصین است در عرض شصت و پنج سال اِفرایم شکسته می‌شود به طوری که دیگر قومی نخواهد بود.

⁹ و سر اِفرایم سامره و سر سامره پسر رملیا است و اگر باور نکنید، بدون شک استوار نخواهید ماند.»

¹⁰ و خداوند بار دیگر آحاز را خطاب کرده، گفت:

¹¹ «نشانه ای به جهت خود از یهوه خدایت جویا شو. آن را یا از عمق‌ها جویا شو یا از اوج آسمان بالا.»

¹² آحاز گفت: «نمی طلبم و خداوند را امتحان نخواهم نمود.»

¹³ اِشعیا گفت: «ای خاندان داوود، بشنوید! آیا شما را کافی نیست که مردمان را به ستوه آورده‌اید، که می‌خواهید خدای مرا نیز به ستوه آورید؟

¹⁴ بنابراین خود خداوند به شما نشانه‌ای خواهد داد: اینک باکره حامله شده، پسری خواهد زایید و نام او را عِمانوئیل خواهد خواند.

¹⁵ او کره و عسل خواهد خورد تا آنگاه که ترک کردن بدی و اختیار کردن خوبی را بداند.

¹⁶ اما قبل از آنکه پسر، ترک نمودن بدی و اختیار کردن خوبی را بداند، سرزمینی که شما از هر دو پادشاه آن می‌ترسید، متروک خواهد شد.

¹⁷ خداوند بر تو و بر قومت و بر خاندان پدرت روزهایی را خواهد آورد که از روزهایی که اِفرایم از یهودا جدا شد، تا حال نیامده باشد، یعنی روزهای پادشاه آشور را.»

¹⁸ و در آن روز واقع خواهد شد که خداوند برای مگسهایی که به کناره‌های نهرهای مصرند و زنبورهایی که در زمین آشورند، سوت خواهد زد.

¹⁹ و تمامی آنها برآمده، در وادیهای ویران و شکافهای صخره و بر همه بوته‌های خاردار و بر همه مرتع‌ها فرود خواهند آمد.

²⁰ و در آن روز خداوند به واسطه تیغی که از ماورای رود اجیر می‌شود، یعنی به واسطه پادشاه آشور موی سر و موی پایها را خواهد تراشید و ریش هم زدوده خواهد شد.

²¹ و در آن روز واقع خواهد شد که شخصی یک گاو جوان و دو گوسفند زنده نگاه خواهد داشت.

²² و از فراوانی شیری که می‌دهند، کره خواهد خورد. زیرا هر که در این سرزمین باقی ماند، خوراکش کره و عسل خواهد بود.

²³ و در آن روز هر مکانی که هزار مو به جهت هزار پاره نقره داده می‌شد، پر از خار و خس خواهد بود.

²⁴ مردم با تیرها و کمانها به آنجا خواهند آمد، زیرا که تمامی زمین پر از خار و خس خواهد شد.

²⁵ و تمامی کوه‌هایی که با بیل کنده می‌شد، از ترس خار و خس به آنجا پا نخواهید گذاشت، بلکه گاوان در آنجا رها خواهند شد و گوسفندان آن را پایمال خواهند کرد.