اِشعیا 37 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

پیشگویی نجات اورشلیم

¹ و واقع شد که چون حِزِقیای پادشاه این را شنید، لباس خود را چاک زده و پلاس پوشیده، به خانه خداوند داخل شد.

² و اِلیاقیم مباشر خانه و شِبنای کاتب و مشایخ کاهنان را آراسته به پلاس نزد اِشعیا پسر آموص نبی فرستاد.

³ آنها به اِشعیا گفتند: «حِزِقیا چنین می‌گوید: ”امروز روز تنگی و تنبیه و اهانت است، زیرا که پسران به دهانه رَحِم رسیده‌اند، اما مادر را قوت زاییدن نیست.

⁴ شاید یهوه خدایت سخنان رِبشاقی را که آقایش پادشاه آشور او را برای اهانت نمودن خدای زنده فرستاده است، بشنود و به سبب سخنانی که یهوه خدایت شنیده است، او را تنبیه نماید. پس برای باقیماندگانی که هستند، دعا نما.»

⁵ و خادمان حِزِقیای پادشاه نزد اِشعیا آمدند.

⁶ اِشعیا به ایشان گفت: «به آقای خود چنین گویید: ”یهوه چنین می‌فرماید: از سخنانی که شنیدی که خادمان پادشاه آشور مرا به آنها کفر گفته‌اند، مترس.

⁷ به یقین روحی بر او می‌فرستم که خبری شنیده، به ولایت خود خواهد برگشت و او را در ولایت خودش به شمشیر هلاک خواهم ساخت.“»

⁸ پس رِبشاقی مراجعت کرده، پادشاه آشور را یافت که با لِبنه جنگ می‌کرد، زیرا شنیده بود که از لاکیش کوچ کرده است.

⁹ و او درباره تیرهاقا پادشاه کوش خبری شنید که به جهت جنگ با تو بیرون آمده است. پس چون این را شنید، باز ایلچیان نزد حِزِقیا فرستاده، گفت:

¹⁰ «به حِزِقیا پادشاه یهودا چنین گویید: ”خدای تو که به او توکل می‌نمایی، تو را فریب ندهد و نگوید که اورشلیم به ‌دست پادشاه آشور تسلیم نخواهد شد.

¹¹ اینک تو شنیده‌ای که پادشاهان آشور با همه ولایتها چه کرده و چگونه آنها را به تمامی هلاک ساخته‌اند و آیا تو رهایی خواهی یافت؟

¹² و آیا خدایان قومهایی که پدران من آنها را هلاک ساختند، مثل جوزان و حاران و رصف و قوم عدن که در تِل‌اَسار می باشند، ایشان را نجات دادند؟

¹³ پادشاه حَمات کجا است و پادشاه اَرفاد و پادشاه شهر سِفِروایِم و هینَع و عِوّا؟»

دعای حِزِقیا

¹⁴ حِزِقیا نامه را از دست ایلچیان گرفته، آن را خواند و به خانه خداوند درآمده، آن را به حضور خداوند پهن کرد.

¹⁵ و حِزِقیا نزد خداوند دعا کرده، گفت:

¹⁶ «ای یهوه صِبایوت خدای اسرائیل که بر کروبیان جلوس می نمایی! تو هستی که به تنهایی بر تمامی ممالک جهان خدا هستی و تو آسمان و زمین را آفریده‌ای.

¹⁷ ‌ای خداوند، گوش خود را فرا‌ گرفته، بشنو. و ‌ای خداوند، چشمان خود را گشوده، ببین و همه سخنان سِنِخاریب را که به جهت اهانت نمودن خدای زنده فرستاده است، گوش نما!

¹⁸ ‌ای خداوند، راست است که پادشاهان آشور همه ممالک و زمین ایشان را خراب کرده،

¹⁹ و خدایان ایشان را به آتش انداخته‌اند، زیرا که خدا نبودند، بلکه ساخته دست انسان از چوب و سنگ. پس به این سبب آنها را تباه ساختند.

²⁰ پس حال ‌ای یهوه خدای ما، ما را از دست او رهایی ده تا تمامی ممالک جهان بدانند که تو تنها یهوه هستی.»

²¹ پس اِشعیا پسر آموص نزد حِزِقیا فرستاده، گفت: «یهوه خدای اسرائیل چنین می‌گوید: چونکه درباره سِنِخاریب پادشاه آشور نزد من دعا نمودی،

²² کلامی که خداوند درباره‌اش گفته این است: آن باکره دختر صَهیون تو را حقیر شمرده، مسخره نموده است و دختر اورشلیم سر خود را به تو تکان داده است.

²³ کیست که او را اهانت کرده، کفر گفته‌ای؟ و کیست که بر او صدای بلند کرده، چشمان خود را به آسمانها افراشته‌ای؟ مگر قدوس اسرائیل نیست؟

²⁴ به واسطه بندگانت خداوند را اهانت کرده، گفته‌ای: به زیادی ارابه‌های خود بر بلندی کوه‌ها و به اطراف لبنان برآمده‌ام و بلندترین سروهای آزادش و بهترین صنوبرهایش را قطع نموده، به بلندی کرانهایش و به درختستان بوستانش داخل شده‌ام.

²⁵ و من حفره زده، آب نوشیدم و به کف پای خود تمامی نهرهای مصر را خشک خواهم کرد.

²⁶ آیا نشنیده‌ای که من این را از زمان گذشته کرده‌ام و از روزهای قدیم صورت داده‌ام و الان آن را به وقوع آورده‌ام تا تو به ظهور آمده و شهرهای حصار دار را خراب نموده به توده‌های ویران تبدیل سازی؟

²⁷ از این جهت ساکنان آنها کم قوت بوده، ترسان و خجل شدند. مثل علف صحرا و گیاه سبز و علف پشت بام و مثل مزرعه که پیش از روییدن می‌سوزند، گردیدند.

²⁸ اما من نشستن تو را و آمد و شد تو و خشمی را که بر من داری می‌دانم.

²⁹ چونکه خشمی که به من داری و غرور تو به گوش من رسیده است. بنابراین مهار خود را به بینی تو و لگام خود را به لبهایت گذاشته، تو را به راهی که آمده‌ای، برخواهم گردانید.

³⁰ و نشانه برای تو این خواهد بود که امسال غله خودرو خواهید خورد و سال دوم آنچه از آن بروید. اما در سال سوم بکارید و بدروید و تاکستانها غرس نموده، میوه آنها را بخورید.

³¹ و باقیمانده‌ای که از خاندان یهودا رستگار شوند، بار دیگر به پایین ریشه خواهند زد و به بالا میوه خواهند ‌آورد.

³² زیرا که بقیه‌ای از اورشلیم و رستگاران از کوه صَهیون بیرون خواهند آمد. غیرت یهوه صِبایوت این را به جا خواهد آورد.

³³ بنابراین خداوند درباره پادشاه آشور چنین می‌گوید که به این شهر داخل نخواهد شد و به اینجا تیر نخواهد انداخت و در مقابلش با سپر نخواهد آمد و منجنیق در پیش آن برنخواهد افراشت.

³⁴ به راهی که آمده است، به همان برخواهد گشت و به این شهر داخل نخواهد شد. خداوند این را می‌گوید.

³⁵ زیرا که این شهر را حمایت کرده، به‌ خاطر خود و به‌ خاطر خادم خویش داوود آن را نجات خواهم داد.»

³⁶ پس فرشته خداوند بیرون آمده، صد و هشتاد و پنج هزار نفر از اردوی آشور را زد و بامدادان چون برخاستند، اینک تمامی آنها لاشه‌های مرده بودند.

³⁷ و سِنِخاریب پادشاه آشور کوچ کرده، روانه گردید و برگشته در نینوا ساکن شد.

³⁸ و واقع شد که چون او در خانه خدای خویش نِسروک عبادت می‌کرد، پسرانش اَدرَملِک و شَرآصِر او را به شمشیر زدند و ایشان به زمین آرارات فرار کردند و پسرش اِسَرحَدّون به ‌جایش سلطنت نمود.