هوشع 2 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

بی‌وفایی اسرائیل مجازات می‌شود

¹ به برادران خود عمی بگویید و به خواهران خویش روحامه!

² دلیل بیاورید! بر مادر خود دلیل آورید! زیرا که او زن من نیست و من شوهر او نیستم. بنابراین زنای خود را از پیش رویش و فاحشگی خویش را از میان پستانهایش رفع بنماید.

³ مبادا لباس او را کنده، وی را برهنه نمایم و او را مثل زادروزش گردانیده، مانند بیابان واگذارم و مثل زمین خشک گردانیده، به تشنگی بکشم.

⁴ بر فرزندانش رحم نخواهم کرد، چونکه فرزندان زنا می‌باشند.

⁵ زیرا مادر ایشان زنا نموده، آنکه به ایشان حامله شد، بی‌شرمی کرده است؛ چرا که گفت: ”در پی عاشقان خود که نان و آب و پشم و کتان و روغن و شربت به من داده اند، خواهم رفت.“

⁶ بنابراین، راه او را به خارها خواهم بست و گرد او دیواری بنا خواهم نمود تا راههای خود را نیابد.

⁷ و هر‌چند عاشقان خود را تعقیب نماید، به ایشان نخواهد رسید، و هر‌چند ایشان را بجوید، نخواهد یافت. پس خواهد گفت: می‌روم و نزد شوهر نخستین خود برمی‌گردم، زیرا در آن وقت از کنون مرا خوشتر می‌گذشت.“

⁸ اما او نمی دانست که من بودم که گندم و شیره و روغن را به او می‌دادم و نقره و طلایی را که برای بَعَل صرف می‌کردند، برایش می‌افزودم.

⁹ پس من گندم خود را در فصلش، و شیره خویش را در موسمش از او باز خواهم گرفت و پشم و کتان خود را که می‌بایست برهنگی او را بپوشاند، برخواهم داشت.

¹⁰ و الان کار زشت او را در نظر عاشقانش آشکار خواهم ساخت و هیچ کس او را از دست من نخواهد رهانید.

¹¹ و تمامی شادی او و عیدها و ماههای نو و سبت‌ها و تمامی موسمهایش را متوقف خواهم ساخت.

¹² و تاکها و انجیرهایش را که گفته بود: ”اینها مزد من می‌باشد که عاشقانم به من داده‌اند“، ویران خواهم ساخت و آنها را جنگل خواهم گردانید تا حیوانات صحرا آنها را بخورند.

¹³ و خداوند می‌گوید که: انتقام روزهای بَعَلها را از او خواهم کشید که برای آنها بخور می سوزانید و خویشتن را به گوشوارها و زیورهای خود آرایش داده، از پی عاشقان خود می رفت، و مرا فراموش کرده بود.

¹⁴ بنابراین اینک او را فریفته، به بیابان خواهم آورد و سخنان فریبنده به او خواهم گفت.

¹⁵ و تاکستانهایش را از آنجا به وی خواهم داد و وادی عَخور را به دروازه امید تبدیل خواهم ساخت و در آنجا مانند روزهای جوانی‌اش و مثل روز بیرون آمدنش از سرزمین مصر خواهد سرایید.

¹⁶ و خداوند می‌گوید که «در آن روز مرا ایشی، یعنی شوهر من خواهد خواند و دیگر مرا بَعَلی نخواهد گفت،

¹⁷ زیرا که نامهای بَعَلها را از دهانش دور خواهم کرد که بار دیگر به نامهای خود گفته نشوند.

¹⁸ و در آن روز به جهت ایشان با حیوانات صحرا و پرندگان هوا و خزندگان زمین عهد خواهم بست و کمان و شمشیر و جنگ را از سرزمین خواهم شکست و ایشان را به امنیت خواهم خوابانید.

¹⁹ و تو را تا به ابد نامزد خود خواهم ساخت و تو را به عدالت و انصاف و شفقت و رحمانیت نامزد خود خواهم گردانید.

²⁰ و چون تو را به امانت نامزد خود ساختم، آنگاه یهوه را خواهی شناخت.»

²¹ و خداوند می‌گوید: من خطاب خواهم کرد، آسمانها را خطاب خواهم کرد و آنها زمین را خطاب خواهند کرد.

²² و زمین گندم و شیره و روغن را خطاب خواهد کرد و آنها یِزرِعیل را خطاب خواهند کرد.

²³ و او را برای خود در زمین خواهم کاشت و بر لوروحامه رحمت خواهم فرمود و به لوعمی خواهم گفت: ”تو قوم من هستی.“ و او جواب خواهد داد: ”تو خدای من می‌باشی.“»