حَبَقوق 3 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

دعای حبقوق

¹ دعای حَبَقوقِ نبی، بر شیگونوت.

² ای خداوند، چون خبر تو را شنیدم، ترسان گردیدم. ای خداوند، عمل خویش را در میان سالها زنده کن! در میان سالها آن را بشناسان و در حین غضب، رحمت را به یاد آور.

³ خدا از تیمان آمد و آن قدوس از کوه فاران، سلاه. جلال او آسمانها را پوشانید و زمین از ستایش او پر شد.

⁴ پرتو او مثل نور بود، و از دست وی پرتوها بیرون می‌زد. و قدرت او در آنجا پنهان بود.

⁵ پیش روی او طاعون می‌رفت و آتشِ تب، نزد پایهای او می‌بود.

⁶ او بایستاد و زمین را پیمود. او نظر افکند و قومها را پراکنده ساخت. کوه‌های ازلی در هم شکستند و تپه​های ابدی خم شدند. راههای او جاودانی است.

⁷ خیمه‌های کوشان را در بلا دیدم. و چادرهای سرزمین مِدیان لرزان شد.

⁸ ‌ای خداوند، آیا بر رودها غضب تو افروخته شد؟ یا خشم تو بر رودها و غیظ تو بر دریا وارد آمد، که بر اسبان خود و ارابه های نجات خویش سوار شدی؟

⁹ کمان تو تمام برهنه شد، مطابق قسمهایی که در کلام خود برای قبایل خورده‌ای، سلاه. زمین را به رودها جدا کردی.

¹⁰ کوه‌ها تو را دیدند و لرزان گشتند، و سیلاب ها جاری شد. ژرفا آواز خود را داد، و دستهای خویش را به بالا برافراشت.

¹¹ آفتاب و ماه در برجهای خود ایستادند. از نور تیرهایت و از پرتو نیزه براق تو برفتند.

¹² با غضب در جهان روان شدی، و با خشم قومها را پایمال نمودی.

¹³ برای نجات قوم خویش و رهایی مسیح خود بیرون آمدی. سر خاندان شریران را کوبیدی، و بنیاد آن را تا به گردن عریان نمودی. سلاه.

¹⁴ سر سرداران ایشان را به نیزه خودشان مجروح ساختی، حینی که مثل گردباد آمدند تا مرا پراکنده سازند. خوشی ایشان در این بود که مسکینان را به پنهانی ببلعند.

¹⁵ با اسبان خود بر دریا و بر انبوه آبهای بسیار خرامیدی.

¹⁶ چون شنیدم احشایم بلرزید و از صدای آن لبهایم بجنبید، و پوسیدگی به استخوانهایم داخل شده، در جای خود لرزیدم، که در روز تنگی استراحت یابم، هنگامی که آن که قوم را ذلیل خواهد ساخت، بر ایشان حمله آورد.

شادی حَبَقوق در خداوند

¹⁷ اگر چه انجیر شکوفه نیاورد، و میوه در موها یافت نشود، حاصل زیتون بر باد رود، و مزرعه‌ها آذوقه ندهد، گله‌ها از آغل ریشه​کن شود و رمه‌ها در طویله‌ها نباشد،

¹⁸ لیکن من در خداوند شادمان خواهم شد و در خدای نجات خویش وجد خواهم کرد.

¹⁹ یهوه خداوند قوت من است و پایهایم را مثل پایهای آهو می‌گرداند او مرا بر مکانهای بلندم روان خواهد ساخت. برای سالار سرایندگان بر سازهای زهی.