پیدایش 8 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ و خدا نوح و همه وحوش و همه چارپایانی را که با او در کشتی بودند، به یاد آورد. و خدا بادی بر زمین وزانید و آب ساکن گردید.

² و چشمه‌های ژرفا و پنجره‌های آسمان بسته شد، و باران از آسمان باز ایستاد.

³ و آب رفته رفته از روی زمین برگشت. و بعد از پایان صد و پنجاه روز، آب کم شد،

⁴ و روز هفدهم از ماه هفتم، کشتی بر کوه‌های آرارات قرار گرفت.

⁵ و تا ماه دهم، آب رفته رفته کمتر می‌شد، و در روز اول از ماه دهم، قله‌های کوه‌ها آشکار گردید.

⁶ و واقع شد بعد از چهل روز که نوح دریچه کشتی را که ساخته بود، باز کرد.

⁷ و زاغ را رها کرد. او بیرون رفته، به این سو و آن سو می‌رفت تا آب از زمین خشک شد.

⁸ پس کبوتر را از نزد خود رها کرد تا ببیند که آیا آب از روی زمین کم شده است.

⁹ اما کبوتر چون نشیمنی برای کف پای خود نیافت، زیرا که آب در تمام روی زمین بود، نزد او به کشتی برگشت. پس نوح دست خود را دراز کرد و کبوتر را گرفته نزد خود به کشتی در‌آورد.

¹⁰ و هفت روز دیگر نیز درنگ کرده، باز کبوتر را از کشتی رها کرد.

¹¹ و در وقت عصر، کبوتر نزد او برگشت، و اینک برگ زیتون تازه در منقار او بود. پس نوح دانست که آب از روی زمین کم شده است.

¹² و هفت روز دیگر نیز توقف نموده، کبوتر را رها کرد، و او دیگر نزد او برنگشت.

¹³ و در سال ششصد و یکم در روز اول از ماه اول، آب از روی زمین خشک شد. پس نوح پوشش کشتی را برداشته، نگریست، و اینک روی زمین خشک بود.

¹⁴ و در روز بیست و هفتم از ماه دوم، زمین خشک شد.

¹⁵ آنگاه خدا نوح را مخاطب ساخته، گفت:

¹⁶ «از کشتی بیرون شو، تو و همسرت و پسرانت و همسران پسرانت با تو.

¹⁷ و همه حیواناتی را که نزد خود داری، هر جانداری را از پرندگان و چارپایان و تمامی خزندگان خزنده بر زمین، با خود بیرون آور، تا بر زمین پخش شده، در جهان بارور و زیاد شوند.»

¹⁸ پس نوح و پسران او و زنش و زنان پسرانش، با او بیرون آمدند.

¹⁹ و همه وحوش و همه خزندگان و همه پرندگان، و هر‌ چه بر زمین حرکت می‌کند، به جنسهای آنها، از کشتی به در شدند.

²⁰ و نوح قربانگاهی برای خداوند بنا کرد و از هر چارپایان پاک و از هر پرنده پاک گرفته، قربانی‌های سوختنی بر قربانگاه گذرانید.

²¹ و خداوند بوی خوش بویید و خداوند در دل خود گفت: «بعد از این دیگر زمین را به سبب انسان لعنت نکنم، زیرا که خیال دل انسان از کودکی بد است، و بار دیگر همه وحوش را هلاک نکنم، چنانکه کردم.

²² مادامی که جهان باقی است، کشت و درو، و سرما و گرما، و زمستان و تابستان، و روز و شب متوقف نخواهد شد.»