پیدایش 4 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

قائن و هابیل

¹ و آدم، زن خود حوا را بشناخت و او حامله شده، قائن را زایید. و گفت: «مردی از یهوه حاصل نمودم.»

² و بار دیگر برادر او هابیل را زایید. هابیل گلّه‌بان بود و قائن کشاورز زمین.

³ و بعد از چندی، واقع شد که قائن هدیه‌ای از محصول زمین برای خداوند آورد.

⁴ و هابیل نیز از نخست‌زادگان گلّه خویش و پیه آنها هدیه‌ای آورد. و خداوند هابیل و هدیه او را منظور داشت،

⁵ امّا قائن و هدیه او را منظور نداشت. پس خشم قائن به شدّت افروخته شده، سر خود را به زیر افکند.

⁶ آنگاه خداوند به قائن گفت: «چرا خشمناک شدی؟ و چرا سر خود را به زیر افکندی؟

⁷ اگر نیکویی می‌کردی، آیا مقبول نمی‌شدی؟ و اگر نیکویی نکردی، گناه بر در، در کمین است و اشتیاق تو دارد، اما تو باید بر او مسلط شوی.»

⁸ و قائن با برادر خود هابیل صحبت کرد. و واقع شد چون در صحرا بودند، قائن بر برادر خود هابیل برخاسته او را کشت.

⁹ آنگاه خداوند به قائن گفت: «برادرت هابیل کجاست؟» گفت: «نمی‌دانم، مگر پاسبان برادرم هستم؟»

¹⁰ خداوند فرمود: «چه کرده‌ای؟ خون برادرت از زمین نزد من فریاد برمی‌آورد!

¹¹ و اکنون تو ملعون هستی از زمینی که دهان خود را باز کرد تا خون برادرت را از دستت فرو برد.

¹² هر گاه کشت زمین کنی، قوت خود را دیگر به تو نخواهد داد. و تو پریشان و آواره در جهان خواهی بود.»

¹³ قائن به خداوند گفت: «جزایم از تحملم زیاده است.

¹⁴ اینک مرا امروز بر روی زمین مطرود ساختی، و از روی تو پنهان خواهم بود. و پریشان و آواره در جهان خواهم بود و هر ‌که مرا یابد، مرا خواهد کشت.»

¹⁵ خداوند به او گفت: «پس هر ‌که قائن را بکشد، هفت چندان از او انتقام گرفته شود.» و خداوند بر قائن نشانی‌ نهاد تا هر ‌که او را یابد، او را نکشد.

¹⁶ پس قائن از حضور خداوند بیرون رفت و در زمین نود، به طرف شرقی عدن، ساکن شد.

¹⁷ و قائن همسر خود را شناخت. پس او حامله شده، خنوخ را زایید. و شهری بنا می‌کرد، و آن شهر را به اسم پسر خود، خنوخ نام نهاد.

¹⁸ و برای خنوخ عیراد متولد شد، و عیراد، مِحویائیل را آورد، و مِحویائیل، مِتوشائیل را آورد، و مِتوشائیل، لَمِک را آورد.

¹⁹ و لَمِک، دو زن برای خود گرفت، یکی را عاده نام بود و دیگری را ظِلّه.

²⁰ و عاده، یابال را زایید. او پدر چادر‌نشینان و دامداران بود.

²¹ و نام برادرش یوبال بود. او پدر همه نوازندگان بربط و نی بود.

²² و ظِلّه نیز توبال‌قائن را زایید، که سازنده هر آلت برنجی و آهن بود. و خواهر توبال‌قائن، نَعَمه بود.

²³ و لَمِک به زنان خود گفت: «ای عاده و ظِلّه، حرف مرا بشنوید! ای زنان لَمِک، سخن مرا گوش گیرید! زیرا مردی را کشتم به سبب زخمی که به من زد، و جوانی را به سبب اینکه مرا زد.

²⁴ اگر برای قائن هفت چندان انتقام گرفته شود، به یقین برای لَمِک، هفتاد و هفت چندان.»

²⁵ پس آدم بار دیگر زن خود را شناخت، و او پسری زایید و او را شیث نام نهاد، زیرا گفت: «خدا نسلی دیگر به من قرار داد، به عوض هابیل که قائن او را کشت.»

²⁶ و برای شیث نیز پسری متولد شد و او را اِنوش نامید. در آن وقت مردم به خواندن اسم خداوند شروع کردند.