پیدایش 31 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

فرار یعقوب از لابان

¹ و سخنان پسران لابان را شنید که می گفتند: «یعقوب همه دارایی پدر ما را گرفته است، و از اموال پدر ما تمام این بزرگی را به هم رسانیده.»

² و یعقوب روی لابان را دید که اینک مثل سابق با او نبود.

³ و خداوند به یعقوب گفت: «به زمین پدرانت و به زادگاه خویش مراجعت کن و من با تو خواهم بود.»

⁴ پس یعقوب فرستاده، راحیل و لیه را به صحرا نزد گله خود طلب نمود.

⁵ و به ایشان گفت: «روی پدر شما را می بینم که مثل سابق با من نیست، لیکن خدای پدرم با من بوده است.

⁶ و شما می‌دانید که به تمام قوت خود پدر شما را خدمت کرده‌ام.

⁷ و پدر شما مرا فریب داده، ده مرتبه مزد مرا تغییر داد، ولی خدا او را نگذاشت که ضرری به من رساند.

⁸ هر گاه می‌گفت مزد تو خالدارها باشد، تمام گله‌ها خالدار می‌آوردند، و هرگاه می​گفت مزد تو خط​خطی باشد، همه گله‌ها خط​خطی می‌زاییدند.

⁹ پس خدا اموال پدر شما را گرفته، به من داده است.»

¹⁰ و واقع شد هنگامی که گله‌ها جفتگیری می​کردند که در خوابی چشم خود را باز کرده، دیدم اینک قوچهایی که با میشها جمع می‌شدند، خط​خطی و خالدار و ابلق بودند.

¹¹ و فرشته خدا در خواب به من گفت: «ای یعقوب!» گفتم: «گوش به فرمانم.»

¹² گفت: «اکنون چشمان خود را باز کن و نگاه کن که همه قوچهایی که با میشها جمع می‌شوند، خط​خطی و خالدار و ابلق هستند زیرا که آنچه لابان به تو کرده است، دیده‌ام.

¹³ من هستم خدای بیت ئیل، جایی که ستون را مسح کردی و با من نذر نمودی. الان برخاسته، از این زمین روانه شده، به زمین زادگاه خویش مراجعت نما.»

¹⁴ راحیل و لیه در جواب او گفتند: «آیا در خانه پدر ما، برای ما بهره یا میراثی باقی است؟

¹⁵ مگر نزد او چون بیگانگان به حساب نمی​آیم، زیرا که ما را فروخته است و نقدینه ما را به تمامی خورده.

¹⁶ زیرا تمام دولتی را که خدا از پدر ما گرفته است، از آن ما و فرزندان ماست، پس اکنون آنچه خدا به تو گفته است، به جا آور.»

¹⁷ آنگاه یعقوب برخاسته، فرزندان و زنان خود را بر شتران سوار کرد،

¹⁸ و تمام احشام و اموال خود را که اندوخته بود، یعنی احشام حاصله خود را که در فدان ارام به دست آورده بود، برداشت تا نزد پدر خود اسحاق به زمین کنعان برود.

¹⁹ و اما لابان برای پشم بریدن گله خود رفته بود و راحیل، بتهای پدر خود را دزدید.

²⁰ و یعقوب لابان ارامی را فریب داد، چونکه او را از فرار کردن خود آگاه نساخت.

²¹ پس با آنچه داشت، بگریخت و برخاسته، از رود عبور کرد و متوجه کوه جلعاد شد.

²² در روز سوم، لابان را خبر دادند که یعقوب فرار کرده است.

²³ پس برادران خویش را با خود برداشته، هفت روز راه در عقب او شتافت، تا در کوه جلعاد به او رسید.

²⁴ شبانگاه، خدا در خواب بر لابان ارامی آشکار شده، به او گفت: «مواظب باش که به یعقوب نیک یا بد نگویی.»

²⁵ پس لابان به یعقوب در رسید و یعقوب خیمه خود را در کوه زده بود، و لابان با برادران خود نیز در کوه جلعاد آمدند.

²⁶ و لابان به یعقوب گفت: «چه کردی که مرا فریب دادی و دخترانم را مثل اسیران جنگی برداشته، رفتی؟

²⁷ چرا مخفی فرار کرده، مرا فریب دادی و مرا آگاه نساختی تا تو را با شادی و آواز و دف و بربط بدرقه نمایم؟

²⁸ و مرا نگذاشتی که پسران و دختران خود ببوسم؛ اکنون ابلهانه حرکتی نمودی.

²⁹ در قوت دست من است که به شما اذیت رسانم. لیکن خدای پدر شما دوش به من خطاب کرده، گفت: «مواظب باش که به یعقوب نیک یا بد نگویی.»

³⁰ و الان چونکه به خانه پدر خود رغبتی کامل داشتی البته رفتنی بودی ولی خدایان مرا چرا دزدیدی؟»

³¹ یعقوب در جواب لابان گفت: «سبب این بود که ترسیدم و گفتم شاید دختران خود را از من به زور بگیری،

³² و اما نزد هر‌ که خدایانت را بیابی، او زنده نماند. در حضور برادران ما، آنچه از اموال تو نزد ما باشد، مشخص کن و برای خود بگیر.» زیرا یعقوب ندانست که راحیل آنها را دزدیده است.

³³ پس لابان به خیمه یعقوب و به خیمه لیه و به خیمه دو کنیز رفت و نیافت، و از خیمه لیه بیرون آمده، به خیمه راحیل وارد شد.

³⁴ اما راحیل بتها را گرفته، زیر جهاز شتر نهاد و بر آن بنشست و لابان تمام خیمه را جستجو کرده، چیزی نیافت.

³⁵ او به پدر خود گفت: «به نظر آقایم بد نیاید که در حضورت نمی توانم برخاست، زیرا که عادت زنان بر من است.» پس جستجو نموده، بتها را نیافت.

³⁶ آنگاه یعقوب خشمگین شده، با لابان نزاع کرد. و یعقوب در جواب لابان گفت: «تقصیر و خطای من چیست که به این سختی مرا تعاقب نمودی؟

³⁷ الان که تمامی اموال مرا تفتیش کردی، از همه اسباب خانه خود چه یافته‌ای، اینجا نزد برادران من و برادران خود بگذار تا در میان من و تو انصاف دهند.

³⁸ در این بیست سال که من با تو بودم، میشها و بزهایت سقط نکردند و قوچهای گله تو را نخوردم.

³⁹ دریده شده‌ای را پیش تو نیاوردم؛ خود تاوان آن را می‌دادم و آن را از دست من می‌خواستی، خواه دزدیده شده در روز و خواه دزدیده شده در شب.

⁴⁰ چنین بودم که گرما در روز و سرما در شب، مرا تلف می‌کرد، و خواب از چشمانم می‌گریخت.

⁴¹ به اینطور بیست سال در خانه ات بودم، چهارده سال برای دو دخترت خدمت تو کردم، و شش سال برای گله ات، و مزد مرا ده مرتبه تغییر دادی.

⁴² و اگر خدای پدرم، خدای ابراهیم، و هیبت اسحاق با من نمی​بود، اکنون نیز مرا تهی‌دست روانه می‌نمودی. خدا مصیبت مرا و مشقت دستهای مرا دید و دیشب تو را توبیخ نمود.»

⁴³ لابان در جواب یعقوب گفت: «این دختران، دختران منند و این پسران، پسران من و این گله، گله من و آنچه می‌بینی از آن من است. پس امروز به دختران خودم و به پسرانی که زاییده‌اند چه توانم کرد؟

⁴⁴ اکنون بیا تا من و تو عهد ببندیم که در میان من و تو شهادتی باشد.»

⁴⁵ پس یعقوب سنگی گرفته، آن را ستونی برپا نمود.

⁴⁶ و یعقوب برادران خود را گفت: «سنگها جمع کنید.» پس سنگها جمع کرده، توده‌ای ساختند و در آنجا بر توده غذا خوردند.

⁴⁷ و لابان آن را «یِجَر سَهه دوتا» نامید ولی یعقوب آن را جلعید خواند.

⁴⁸ و لابان گفت: «امروز این توده در میان من و تو شهادتی است.» از این سبب آن را «جلعید» نامید.

⁴⁹ و مصفه نیز، زیرا گفت: «خداوند در میان من و تو دیده بانی کند وقتی که از چشم همدیگر دور باشیم.

⁵⁰ اگر دختران مرا آزار رسانی، و سوای دختران من، زنان دیگر بگیری، هیچکس در میان ما نخواهد بود. آگاه باش، خدا در میان من و تو شاهد است.»

⁵¹ و لابان به یعقوب گفت: «اینک این توده و اینک این ستونی که در میان خود و تو برپا نمودم.

⁵² این توده شاهد است و این ستون شاهد است که من از این توده به سوی تو نگذرم و تو از این توده و از این ستون به قصد بدی به سوی من نگذری.

⁵³ خدای ابراهیم و خدای ناحور و خدای پدر ایشان در میان ما انصاف دهند.» و یعقوب قسم خورد به هیبت پدر خود اسحاق.

⁵⁴ آنگاه یعقوب در آن کوه، قربانی گذرانید، و برادران خود را به نان خوردن دعوت نمود، و غذا خوردند و در کوه، شب را به سر بردند.

⁵⁵ بامدادان لابان برخاسته، پسران و دختران خود را بوسید و ایشان را برکت داد و لابان روانه شده، به مکان خویش مراجعت نمود.