پیدایش 3 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

گناه آدم و حوا

¹ و مار از همه وحوش صحرا که یَهوْه خدا ساخته بود، زیرکتر بود. مار به زن گفت: «آیا خدا به راستی گفته است که از همه درختان باغ نخورید؟»

² زن به مار گفت: «از میوه درختان باغ می‌خوریم،

³ لیکن از میوه درختی که در وسط باغ است، خدا گفت: "از آن مخورید و آن را لمس مکنید، مبادا بمیرید."»

⁴ مار به زن گفت: «به یقین نخواهید مرد.

⁵ بلکه خدا می‌داند در روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز می‌شود و مانند خدا آگاه به نیک و بد خواهید بود.»

⁶ و چون زن دید که آن درخت برای خوراک نیکوست و به نظر خوشنما و درختی دلپذیر برای افزایش دانش، پس از میوه‌اش گرفته، بخورد و به شوهر خود نیز داد و او خورد.

⁷ آنگاه چشمان هر دو ایشان باز شد و فهمیدند که عریانند. پس برگهای انجیر به هم دوخته، پوششها برای خویشتن ساختند.

⁸ و صدای یَهوْه خدا را شنیدند که در هنگام وزیدن نسیم ظهر در باغ می‌خرامید، و آدم و زنش خویشتن را از حضور یَهوْه خدا در میان درختان باغ پنهان کردند.

⁹ و یَهوْه خدا آدم را ندا در‌ داد و گفت: «کجا هستی؟»

¹⁰ گفت: «چون صدایت را در باغ شنیدم، ترسان گشتم، زیرا که عریانم. پس خود را پنهان کردم.»

¹¹ خدا گفت: «که تو را آگاهانید که عریانی؟ آیا از آن درختی که تو را قدغن کردم که از آن نخوری، خوردی؟»

¹² آدم گفت: «زنی که به من دادی تا با من باشد، او از میوه درخت به من داد که خوردم.»

¹³ پس یَهوْه خدا به زن گفت: «این چه‌ کار است که کردی؟» زن گفت: «مار مرا فریب داد که خوردم.»

¹⁴ پس یَهوْه خدا به مار گفت: «چونکه این کار کردی، از تمامی چارپایان و از همه وحوش صحرا ملعون‌تر هستی! بر شکمت راه خواهی رفت و تمام روزهای عمرت خاک خواهی خورد.

¹⁵ و دشمنی در میان تو و زن، و در میان نسل تو و نسل او می‌گذارم؛ او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنه وی را خواهی زد.»

¹⁶ و به زن گفت: «درد زایمان تو را بسیار افزون گردانم؛ با درد فرزندان خواهی زایید و اشتیاق تو به شوهرت خواهد بود و او بر تو حکمرانی خواهد کرد.»

¹⁷ و به آدم گفت: «چونکه سخن همسرت را شنیدی و از آن درخت خوردی که امر فرموده، گفتم از آن نخوری، پس به سبب تو زمین ملعون شد، و تمام روزهای عمرت از آن با رنج خواهی خورد.

¹⁸ خار و خس نیز برایت خواهد رویانید و سبزه‌های صحرا را خواهی خورد،

¹⁹ و به عرق پیشانی‌ات نان خواهی خورد تا لحظه‌‌ای که به خاک بازگردی که از آن گرفته شدی، زیرا که تو خاک هستی و به خاک خواهی برگشت.»

²⁰ و آدم زن خود را حوا نام نهاد، زیرا که او مادر تمامی زندگان است.

²¹ و یَهوْه خدا رختها برای آدم و زنش از پوست بساخت و ایشان را پوشانید.

²² و یَهوْه خدا گفت: «اینک انسان مثل یکی از ما شده است که آگاه به نیک و بد گردیده. حال مبادا دست خود را دراز کند و از درخت حیات نیز گرفته بخورد و تا به ابد زنده ماند.»

²³ پس یَهوْه خدا، او را از باغ عدن بیرون کرد تا کار زمینی را که از آن گرفته شده بود، بکند.

²⁴ پس آدم را بیرون راند و به طرف شرقی باغ عدن، کروبیان را مسکن داد و شمشیر آتشباری را که به هر سو گردش می‌کرد، تا راه درخت حیات را نگاهبانی کند.