پیدایش 19 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

نابودی سُدوم و عَموره

¹ و وقت عصر، آن دو فرشته وارد سُدوم شدند و لوط به دروازه سُدوم نشسته بود. و چون لوط ایشان را بدید، به استقبال ایشان برخاسته، رو بر زمین نهاد

² و گفت: «اینک ‌ای آقایان من، به خانه بنده خود بیایید و شب را به سر برید، و پایهای خود را بشویید و بامدادان برخاسته، راه خود را پیش گیرید.» گفتند: «نه، بلکه شب را در کوچه به سر بریم.»

³ اما چون ایشان را اصرار بسیار نمود، با او آمده، به خانه‌اش داخل شدند و برای ایشان ضیافتی نمود و نان فطیر پخت. پس خوردند.

⁴ و به خواب هنوز نرفته بودند که مردان شهر، یعنی مردم سُدوم، از جوان و پیر، تمام قوم از هر جانب، خانه او را احاطه کردند.

⁵ و به لوط ندا در‌ داده، گفتند: «آن دو مرد که امشب به نزد تو آمدند، کجا هستند؟ آنها را نزد ما بیرون آور تا به ایشان در آییم.»

⁶ آنگاه لوط نزد ایشان، به درگاه بیرون آمد و در را از عقب خود بست

⁷ و گفت: «ای برادران من، تمنا اینکه بدی مکنید.

⁸ اینک من دو دختر دارم که با هیچ مردی نبوده‌اند. ایشان را الان نزد شما بیرون آورم و آنچه در نظر شما پسند آید، با ایشان بکنید. لیکن کاری به این دو مرد ندارید، زیرا که برای همین زیر سایه سقف من آمده‌اند.»

⁹ گفتند: «دور شو.» و گفتند: «این یکی آمد تا نزد ما غربت گزیند و پیوسته داوری می‌کند. هم اکنون با تو از ایشان بدتر کنیم.» پس بر آن مرد، یعنی لوط، به شدت هجوم آورده، نزدیک آمدند تا در را بشکنند.

¹⁰ آنگاه آن دو مرد، دست خود را پیش آورده، لوط را نزد خود به خانه درآوردند و در را بستند.

¹¹ اما آن اشخاصی را که به درگاه خانه بودند، از کوچک و بزرگ، به کوری مبتلا کردند که از جُستن در، خویشتن را خسته ساختند.

¹² و آن دو مرد به لوط گفتند: «آیا کسی دیگر در اینجا داری؟ دامادان و پسران و دختران خود و هر ‌که را در شهر داری، از این مکان بیرون آور.

¹³ زیرا که ما این مکان را نابود خواهیم ساخت، چونکه فریاد شدید ایشان به حضور خداوند رسیده و خداوند ما را فرستاده است تا آن را نابود کنیم.»

¹⁴ پس لوط بیرون رفته، با دامادان خود که دختران او را گرفتند، صحبت کرده، گفت: «برخیزید و از این مکان بیرون شوید، زیرا خداوند این شهر را نابود می‌کند.» اما به نظر دامادان مسخره آمد.

¹⁵ و هنگام سپیده دم آن دو فرشته، لوط را شتابانیده، گفتند: «برخیز و زن خود را با این دو دختر که حاضرند، بردار، مبادا در گناه شهر هلاک شوی.»

¹⁶ و چون درنگ می‌نمود، آن مردان دست او و دست زنش و دست هر دو دخترش را گرفتند، چونکه خداوند بر او شفقت نمود. و او را بیرون آورده، در خارج شهر گذاشتند.

¹⁷ و واقع شد چون ایشان را بیرون آورده بودند که یکی به او گفت: «جان خود را دریاب و از عقب منگر و در تمام وادی مایست، بلکه به کوه بگریز، مبادا هلاک شوی.»

¹⁸ لوط به ایشان گفت: «ای آقایانم، چنین مباد!

¹⁹ اینک خادمت در نظرت التفات یافته است و احسانی عظیم به من کردی که جانم را رستگار ساختی و من قدرت آن ندارم که به کوه فرار کنم، مبادا این بلا مرا فرو‌ گیرد و بمیرم.

²⁰ اینک این شهر نزدیک است تا به آن فرار کنم و نیز کوچک است. اجازه بده تا به آن فرار کنم. آیا کوچک نیست، تا جانم زنده ماند.»

²¹ به او گفت: «اینک در این امر نیز خواسته‌ات را به جا می‌آورم، تا شهری را که سفارش آن را نمودی، فرو نریزم.

²² به آن جا بی​درنگ فرار کن، زیرا که تا تو به آنجا نرسی، هیچ نمی توانم کرد.» از این سبب آن شهر صوغَر نام گرفت.

²³ و چون آفتاب بر زمین طلوع کرد، لوط به صوغَر داخل شد.

²⁴ آنگاه خداوند بر سُدوم و عَموره، گوگرد و آتش از حضور خداوند از آسمان بارانید.

²⁵ و آن شهرها و تمام وادی و تمامی ساکنان شهرها و گیاهان زمین را از هم فرو پاشید.

²⁶ اما زن او از عقب خود نگریسته، ستونی از نمک گردید.

²⁷ بامدادان ابراهیم برخاست و به سوی آن مکانی که در آن به حضور خداوند ایستاده بود، رفت.

²⁸ و چون به سوی سُدوم و عَموره، و تمام زمین وادی نظر انداخت، دید که اینک دود آن زمین، چون دود کوره بالا می‌رود.

²⁹ و هنگامی که خدا شهرهای وادی را هلاک کرد، خدا، ابراهیم را به یاد آورد و لوط را از آن فروپاشی بیرون آورد، چون آن شهرهایی را که لوط در آنها ساکن بود، زیر و رو کرد.

سرنوشت لوط و دخترانش

³⁰ و لوط از صوغَر برآمد و با دو دختر خود در کوه ساکن شد زیرا ترسید که در صوغَر بماند. پس با دو دختر خود در غار مسکن گرفت.

³¹ و دختر بزرگ به کوچک گفت: «پدر ما پیر شده و مردی بر روی زمین نیست که مطابق عادت تمامی جهان، به ما در‌آید.

³² بیا تا پدر خود را شراب بنوشانیم و با او هم بستر شویم، تا نسلی از پدر خود نگاه داریم.»

³³ پس در همان شب، پدر خود را شراب نوشانیدند و دختر بزرگ آمده با پدر خویش همخواب شد و او از خوابیدن و برخاستن او آگاه نشد.

³⁴ و واقع شد که روز دیگر، بزرگ به کوچک گفت: «اینک دوش با پدرم همخواب شدم. امشب نیز او را شراب بنوشانیم و تو بیا و با او همخواب شو، تا نسلی از پدر خود نگاه داریم.»

³⁵ آن شب نیز پدر خود را شراب نوشانیدند و دختر کوچک همخواب او شد و او از خوابیدن و برخاستن وی آگاه نشد.

³⁶ پس هر دو دختر لوط از پدر خود حامله شدند.

³⁷ و دختر بزرگ پسری زاییده، او را موآب نام نهاد و او تا امروز پدر موآبیان است.

³⁸ و دختر کوچک نیز پسری زایید و او را بن‌عمی نام نهاد. او تا به حال پدر عمونیان است.